Πριν από μερικά χρόνια διάβασα “το σπίτι του Θεού”, της Μοναχής Γαβριηλίας (Εκδόσεις:Τάλαντο). Πρόκειται για μικρούς διαλόγους όπου λύνονται οι απορίες ενός παιδιού (και όχι μόνο!) στο χώρο του Ορθόδοξου Ναού. “Ρούφηξα” την κάθε λέξη και φτάνοντας στο τέλος του βιβλίου ένωσα τη φωνή μου να ενώνεται με αυτή της Μαρίας, που εύστοχα επισημαίνει τα κακώς γινόμενα στο χώρο της Εκκλησίας, απευθυνόμενη σε λειτουργούς, ψάλτες, στον καθένα που διακονεύει στην Εκκλησία. Ένα απόσπασμα της επιστολής θα δώσει μια εικόνα της κατάστασης.
“Λυπηθείτε μας! Όσοι έχετε, ή δεν έχετε, κάποια θέση υπεύθυνη μέσα σ’ αυτό το τόσο ζωτικό σημείο του χώρου που λέγεται Ενοριακός Ναός. Γιατί εδώ διαδραματίζεται το πιο σημαντικό γεγονός της Σωτηρίας μας-το Μυστήριο της Θείας Μεταλήψεως!
Λυπηθείτε μας! Αν είστε λειτουργοί…Χρειαζόμαστε ν’ ακούμε, έστω χαμηλά, τις ευχές της Επίκλησης. Αλλιώς, είναι σαν να μη συμμετέχουμε, σαν να μην είναι και έργο λαού η Λειτουργία.
Λυπηθείτε μας! Εσείς που είστε ψάλτες. Βοηθήστε μας ν’ ακουστούν τα λόγια των Τροπαρίων και των Ύμνων. Η καρδιά δε χρειάζεται κορώνες και περίτεχνα επιτηδεύματα για να νιώσει το μήνυμα.
Λυπηθείτε μας! Εσείς που είστε επιφορτισμένοι με τη Διακονία του λόγου, του Κηρύγματος. Μάθετέ μας, εξηγήστε μας το Ευαγγέλιο, αμέσως μετά την ανάγνωσή του, να το καταλάβουμε και να το νιώσουμε. Κάντε μας να το αγαπήσουμε. Εκείνο θα μας μάθει όλα τ’ άλλα που χρειάζεται η ψυχή μας για να σωθεί.
Λυπηθείτε μας! Εσείς που είστε χρόνια μέσα στην Κιβωτό της Εκκλησίας. Ρίξτε και σε μας που μπαίνουμε για πρώτη φορά ένα επιεικές βλέμμα. Κι ας μη μοιάζουν τα μαλλιά μας ή τα ρούχα μας με τα δικά σας. Με την αγάπη σας, η Αγάπη Του θα μας φέρει εκεί που πρέπει.
Η Ορθοδοξία είναι Παράδοση και Κληρονομιά. Ποιαν όμως Ορθοδοξία μας παραδίδετε και ποιαν θα παραδώσουμε κι εμείς με τη σειρά μας στην επόμενη γενιά; Μεγάφωνα; Πολυφωνίες; Παραλλαγές; Τυπικότητα; Απλώς Έθιμα; Άγνοια της Αγίας Γραφής; Εμείς σαν νέοι ζητάμε τα πάντα-την Ορθοδοξία σε όλη της την Πνευματικότητα.
…Συγχωρέστε με αν έγραψα πολλά. Όμως ακόμα πιο πολλά είναι αυτά που πόνεσαν και που πονάς ακόμα τόσους”…
Μαρία Ι.Χ.
