Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις
όπως το βρεις κι όπως το δεις να μην το παρατήσεις
Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα
και πλούτισε τη χλώρη του και πλάτυνε τη γη του,
κι ακλάδευτο όπου μπλέκεται να το βεργολογήσεις
και να του φέρεις το νερό το αγνό της βρυσομάνας
κι αν αγαπάς τ’ ανθρωπινά κι όσα άρρωστα δεν είναι
ρίξε αγιασμό και ξόρκισε τα ξωτικά, να φύγουν
και τη ζωντάνια σπείρε του μ’ όσα γερά δροσάτα.
Γίνε οργοτόμος, φυτευτής, διαφεντευτής. Κι αν είναι
κι έρθουνε χρόνια δίσεχτα, πέσουν καιροί οργισμένοι
κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα, κι όσα δέντρα
για τίποτα άλλο δε φελάν, παρά για μετερίζια,
μη φοβηθείς το χαλασμό. Φωτιά! Τσεκούρι!Τράβα!
Ξεσπέρμεψέ το, χέρσωσε το περιβόλι, κόφτο
και χτίσε κάστρο απάνω του και ταμπουρώσου μέσα.
Κ. Παλαμάς
