Στο πλαίσιο του θεματικού άξονα «Ενδιαφέρομαι και Ενεργώ – Κοινωνική Συναίσθηση και Ευθύνη» των Εργαστηρίων Δεξιοτήτων του Ιδρύματος Εκπαιδευτικής Πολιτικής, στο τμήμα μας επεξεργαζόμαστε την έννοια της φιλίας, της αντίληψης του εαυτού μας ως μέλος ενός συνόλου και της δημιουργίας και διατήρησης των διαπροσωπικών σχέσεων.
Τα παιδιά, αρχικά μιλούν για τον εαυτό τους, για τις αγαπημένες τους δραστηριότητες και συνήθειες. Στη
συνέχεια, κάποιες από τις επιλογές τους καρφιτσώνονται στο ταμπλό της τάξης και τα «κοινά» συνδέονται με κόκκινη κλωστή. Έτσι, μπορούμε να δούμε τη «μεγάλη εικόνα». Πώς δηλαδή, κάποιες απλές, καθημερινές επιλογές μας, μας συνδέουν με τους άλλους ανθρώπους. Κάπως έτσι, βρήκαμε το έναυσμα να αναφερθούμε στην έννοια της φιλίας, τον τρόπο που κάνουμε αλλά και διατηρούμε τους φίλους μας και το τι αναζητούμε από αυτούς. Τα παιδιά εξέφρασαν τις ελπίδες τους αλλά και τις προσδοκίες τους από τους ανθρώπους γύρω τους και ανέλυσαν το πότε νιώθουν πως κάποιος είναι φίλος τους.
Στη συνέχεια, οι μαθητές κατασκευάζουν το πρώτο τους βιβλίο, αυτό που αν το δώσουν σε ένα παιδί που δεν τους ξέρει, θα προσφέρει αρκετές πληροφορίες για τους ίδιους. Αυτό το βιβλίο περιλαμβάνει το όνομά τους, το πορτρέτο τους, το ύψος τους σε σπάγγο τυλιγμένο και διάφορες άλλες επιλογές, οι οποίες θα τους βοηθήσουν να αναπτύξουν δεξιότητες λεπτής κινητικότητας, αλλά και τη δημιουργικότητά τους. Παράλληλα, εξασκούνται στην καταγραφή του ονόματός τους, μέσω διάφορων δραστηριοτήτων (χρωματισμός, κολλάζ με το αρχικό γράμμα του ονόματός τους, καταμέτρηση γραμμάτων ονόματος, σχεδιασμός του ονόματος πάνω σε πλαστικοποιημένη καρτέλα κ.α.)
Έχοντας επεξεργαστεί το «εστιασμένο» θέμα, αυτό του εαυτού μας, ανοίγουμε λίγο τη θεματική μας και προχωράμε στο σύνολο και την ουσία της έννοιας της φιλίας. Ο εαυτός μας είναι μέλος διάφορων συνόλων. Έτσι, αρχίζει η επεξεργασία του θέματός μας. Ξεκινούμε τη σχετική συζήτηση από το ταμπλό της τάξης που τα «κοινά» των συμμαθητών είναι συνδεδεμένα με κόκκινη κλωστή. Και; Μπορούμε να είμαστε φίλοι μόνο με όσους έχουμε κοινά; Τα παιδιά χωρίζονται σε δυάδες. Επιλέχθηκε να ομαδοποιηθούν με βάση την… έλλειψη «κοινών» ενδιαφερόντων, για να δούμε αν τελικά μπορούμε να ταιριάξουμε με ανθρώπους που αρχικά φαίνεται να μη μας συνδέουν πολλά πράγματα. Και κάπως έτσι ξεκίνησε το πείραμα της φιλίας μας! Έτσι, οι μαθητές του τμήματός μας έγιναν μικροί ερευνητές! Σε αυτό το πείραμα, έπρεπε να κάνουν μια αρχική υπόθεση για το τι θα συνέβαινε αν έπαιζαν με ένα παιδί από την τάξη που δεν το ήξεραν και πολύ καλά. Οι ομάδες επιλέχθηκαν από τις εκπαιδευτικούς, τα παιδιά παρατήρησαν προσεκτικά τον νέο τους φίλο, ζωγράφισαν το πορτρέτο του, κατέγραψαν την υπόθεσή τους σχετικά με το πείραμα της φιλίας και ξεχύθηκαν στην αυλή να ξεκινήσουν την έρευνά τους. Αφού ολοκληρώθηκε το διάλειμμα, οι μαθητές κατέγραψαν τα αποτελέσματα του πειράματος της φιλίας και τα σύγκριναν με την αρχική τους υπόθεση.
Τότε αποφασίσαμε ότι ήρθε η ώρα να γίνουμε όλοι μια ομάδα ξανά και να φτιάξουμε την αλυσίδα της φιλίας που, αν είμαστε πολλοί οι φίλοι, θα μπορεί να ενώσει τη μία άκρη της «παρεούλας» μας με την άλλη!
Την επόμενη ημέρα, ήρθε η ώρα να γνωρίσουμε λίγο καλύτερα τον νέο μας φίλο, που αποκτήσαμε από το πείραμα της φιλίας! Τώρα κάτσαμε σε διάφορες γωνιές της τάξης και της αυλής μας και όλο σοβαρότητα, πήραμε μια συνέντευξη από τον νέο μας φίλο, την οποία καταγράψαμε και φτιάξαμε και το πορτρέτο του. Μάθαμε για τα αγαπημένα του φαγητά, το αγαπημένο του χρώμα, τις αγαπημένες του δραστηριότητες αλλά και πόσοι άνθρωποι ζουν στο σπίτι του!
Κάναμε πολλά όλες αυτές τις μέρες και κουραστήκαμε λίγο. Ήρθε η ώρα να χαλαρώσουμε με ένα βιβλίο! Κάτσαμε δίπλα στους φίλους μας και η δασκάλα μας μας διάβασε το βιβλίο «Γιατί το ροζ ελεφαντάκι έπεσε σε θλίψη και πώς ξαναβρήκε τη χαρά του», έτσι, απλά για να χαλαρώσουμε και να συζητήσουμε. Αναφερθήκαμε στα διάφορα συναισθήματα που νιώθουμε και το πώς τα διαχειριζόμαστε. Ο καθένας έδωσε παραδείγματα από τις προσωπικές του εμπειρίες και τα μοιράστηκε με την ομάδα μας.
Εκείνη τη στιγμή σκεφτήκαμε τη χθεσινή ημέρα, όπου στο διάλειμμα μας είχε πέσει ένα παιχνίδι έξω από την αυλήκαι τεντωνόμασταν να τοπιάσουμε, αλλά μάταια… Τελικά, όταν μαζεύτηκαν πολλά παιδιά, κατάφεραν να φτιάξουν ένα μακρύ κοντάρι με τουβλάκια και έτσι φτάσαμε το παιχνίδι και το φέραμε ξανά μέσα στην αυλή. Όταν συζητήσαμε για αυτή μας τη συνεργασία, η κυρία Χριστίνα θυμήθηκε ένα παιδί, τον Φλόιντ, που προσπαθούσε να τα κάνει όλα μόνος του και τελικά δεν κατάφερνε τίποτα. Τόσο πεισματάρης ήταν, που μέχρι και βιβλίο του έγραψαν! Κι εμείς φυσικά, το διαβάσαμε… Το βιβλίο «Ουπς» του Jeffers Oliver αναφέρεται στις προσπάθειες του Φλόιντ να κατεβάσει τον χαρταετό του που σκάλωσε στα κλαδιά ενός δέντρου. Μιας που ο Φλόιντ χρησιμοποίησε πολλά αντικείμενα, στην προσπάθειά του να κατεβάσει ολομόναχος τον χαρταετό του, εξασκηθήκαμε και λίγο στα μαθηματικά, «βάζοντας» και «βγάζοντας» διάφορα αντικείμενα σε ένα όμορφο δέντρο. Έτσι, εξοικειωθήκαμε και με τις έννοιες της πρόσθεσης και της αφαίρεσης. Μπορείτε να κατεβάσετε τα αρχεία που φτιάξαμε για τα παιχνίδια μας εδώ και εδώ.
Και αφού, παράλληλα με όλα τα παραπάνω, παίξαμε και ένα σωρό παιχνίδια και χορέψαμε ένα σωρό τραγούδια που μας βοήθησαν να γνωριστούμε και μας έφεραν πιο κοντά, αποφασίσαμε να γράψουμε κι εμείς το δικό μας βιβλίο! Αλλά θέλαμε να το βάλουμε στον υπολογιστή για να το στείλουμε και σε άλλους φίλους μακρυνούς! Και έτσι, φτιάξαμε το πρώτο ψηφιακό βιβλίο του τμήματός μας, με τίτλο «Η ιστορία της Ράφα». Σκεφτήκαμε την ιστορία, την καταγράψαμε, την εικονογραφήσαμε και σας στέλνουμε το βιβλίο μας για να το απολαύσετε και στο σπίτι. Μπορείτε να το απολαύσετε εδώ.
