Μεσημέρι Αυγούστου. Όμως δεν έμοιαζε με τα προηγούμενα ξένοιαστα μεσημέρια των παιδιών. Ούτε ζέστη, ούτε τζιτζίκια, ούτε σχέδια για βουτιές και μπουγελώματα. Η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική κι ο δυνατός αέρας που φυσούσε έκανε τα πράγματα δυσκολότερα. Ο Θέμης, με σφιγμένα δόντια και θλιμμένο βλέμμα, έπαιζε με τον αναπτήρα του μπαμπά του, ώσπου… τσαφ! μια ζωηρή φλογίτσα ξεπετάχτηκε.
-Αχ! Επιτέλους! Καιρό είχα να βγω μέσα απ’ αυτό τον αναπτήρα, άκουσε τη φλόγα να λέει. Σ’ ευχαριστώ που μ’ ελευθέρωσες!
Ο Θέμης ταράχτηκε και έχασε τη μιλιά του καθώς έβλεπε τη φλογίτσα να χοροπηδά πάνω στον αναπτήρα και να τινάζει το ξανθοκόκκινο κεφαλάκι της.
-Ε, σε σένα μιλάω! Τι έπαθες και με κοιτάς σαν άγαλμα; Πώς σε λένε;
-Θε… Θέμη! Απάντησε ο Θέμης σαστισμένος.
-Θέμης! Ωραίο όνομα! Και από πού βγαίνει; ρώτησε πάλι η φλογίτσα.
-Από το Προμηθέας, απάντησε ο Θέμης που δεν πίστευε στα μάτια και τ’ αφτιά του. Μα… καλά… μιλάνε οι φλόγες;
-Φυσικά και μιλάνε! Ακούς εκεί! Εσείς οι άνθρωποι νομίζετε ότι έχετε αποκλειστικό το προνόμιο της ομιλίας, ε; Πόσο λάθος κάνετε! Έχω μάθει εγώ από τη γιαγιά μου… ουουου! ένα σωρό ιστορίες! Τις άκουγε τότε που οι άνθρωποι άναβαν τζάκια και μαγκάλια και οι γιαγιάδες μάζευαν γύρω τα εγγόνια τους και τους έλεγαν παραμύθια. Το βράδυ, όταν όλοι έπεφταν για ύπνο, η γιαγιά ερχόταν και μας κοίμιζε μέσα στον αναπτήρα, με ιστορίες που μόλις είχε ακούσει. Έχω μάλιστα ακούσει και για έναν άλλο Προμηθέα. Αυτόν που έκλεψε τη φωτιά από τους Θεούς και τη χάρισε στους ανθρώπους. Από τότε, μάλιστα, ένα όνειρο μού γεννήθηκε: να μεγαλώσω, να ταξιδέψω και να συγκεντρώσω γύρω μου κόσμο πολύ˙ να τον ζεστάνω, να τον κάνω να νιώσει όμορφα και να του πω όσα ξέρω και δεν ξέρω, όλες τις ιστορίες που έμαθα από τη γιαγιά μου, τη φλόγα.
Ο Θέμης, τόση ώρα άκουγε χωρίς να μιλάει. Το βλέμμα του παρέμενε θλιμμένο και τα μάτια του χαμηλωμένα. Όταν η φλογίτσα σταμάτησε το μονόλογό της, ο Θέμης ανασήκωσε το κεφάλι του και ρώτησε:
-Μα, καλά… πού ζεις;
-Παρακαλώ; είπε απορημένη η φλόγα.
-Θα πρέπει να ‘χεις μείνει πολύ καιρό εκεί μέσα, συνέχισε ο Θέμης. Δεν έχεις πάρει χαμπάρι τι είδους «ταξίδια» κάνουν οι συγγενείς σου, οι μεγάλες φλόγες και τι είδους «ιστορίες» μας διηγούνται όλες αυτές τις μέρες, έτσι δεν είναι;
-Μα τι συμβαίνει; ρώτησε η φλογίτσα ανεβάζοντας τον τόνο της φωνής της από αγωνία.
-Οι τηλεοράσεις, τα ραδιόφωνα, ο έντυπος τύπος, όλα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, μόνο γι’ αυτό μιλάνε! Δεν άκουσες τίποτα; Ε, λοιπόν, κάτσε να σου πω εγώ, τι έκαναν οι μεγάλες φλόγες! Ξεπήδησαν από τους αναπτήρες κάποιων ασυνείδητων και άρχισαν να χορεύουν ανεξέλεγκτα στους ρυθμούς που χτυπούσε στο ντέφι του ο Αέρας. Οι φλόγες μάλιστα, είχαν τόση όρεξη για χορό και τέτοιες… ικανότητες που μάγεψαν τους πάντες! Βρέθηκαν κι άλλοι εγκληματίες που χτύπησαν τους αναπτήρες τους και ελευθέρωσαν περισσότερες φλόγες για να τις βλέπουν να χορεύουν ασταμάτητα. Παντού. Σε ξερά χόρτα, σε δέντρα, σε δάση ολόκληρα. Όμως οι φλόγες σου δε σταμάτησαν πουθενά. Είχαν τόσο ζαλιστεί από τις επευφημίες και το θαυμασμό εκείνων που τις ελευθέρωσαν, ώστε συνέχισαν πιο γρήγορα και πιο δυναμικά και εξαπλώθηκαν σε κατοικημένες περιοχές, σε σπίτια, σε εκκλησίες, ακόμα και σε αρχαιολογικούς χώρους. Το τραγικότερο όλων όμως είναι ότι οι φλόγες σου τύλιξαν στο χορό τους και απλούς ανθρώπους, οι οποίοι δεν πρόλαβαν ν’ αντιδράσουν και έτσι… χάθηκαν για πάντα. Είμαι τόσο εξοργισμένος μαζί τους, μα τόσο εξοργισμένος…
Ο θυμός και η αγανάκτηση έπνιγε το Θέμη και η φλογίτσα άκουγε τα μαντάτα έχοντας μείνει εμβρόντητη. Δεν περίμενε ποτέ οι μεγάλες φλόγες να είναι τόσο καταστροφικές. Εκείνη ήξερε πως η φωτιά ζεσταίνει τους ανθρώπους, τους διευκολύνει και τους φέρνει πιο κοντά, ενώ τώρα… συμφορά! Τώρα οι φλόγες έκαιγαν τα πάντα, ακόμα και ανθρώπους.
Ο Θέμης, για κάμποση ώρα, μετέφερε στη φλογίτσα την εικόνα της ολοκληρωτικής καταστροφής, ώσπου εκείνη ένιωσε τόσο αδύναμη και χλομή, που κόντεψε να σβήσει. Ένα μόνο πρόλαβε να πει, πριν χαθεί για πάντα μέσα στον αναπτήρα:
-Όνειρό μου ήταν να ταξιδέψω για να ενώσω τους ανθρώπους, να τους κάνω ευτυχισμένους γύρω μου. Μα αν οι άνθρωποι αρνούνται να δεχτούν το δώρο μου και το στρέφουν εναντίον της φύσης και των συνανθρώπων τους, τότε… είναι άξιοι της μοίρας τους.
31.8.07
Αλλά, δυστυχώς, και πάλι επίκαιρο. 🙁
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.