Κι αυτό γιατί, όπως συμφωνούν πολλοί ειδικοί, οι παραδοσιακές μέθοδοι για τη διδασκαλία των Μαθηματικών έχουν αποτύχει. «Αν θέλουμε τα παιδιά να μάθουν Μαθηματικά, θα πρέπει να σκεφτούμε εναλλακτικά», τονίζουν, εξετάζοντας σ’ αυτό το πλαίσιο, ακόμα και τη σύνδεσή τους με τη δραματική τέχνη!

Η «Δραματική Τέχνη στην Εκπαίδευση» (ΔΤΕ) αποτελεί μια αυστηρά δομημένη παιδαγωγική διαδικασία, η οποία χρησιμοποιεί ασκήσεις και τεχνικές της δραματικής τέχνης, με στόχο μια μάθηση βιωματική, συνεργατική, ενεργητική. Στην προκειμένη περίπτωση, η φαντασία μπαίνει στα ψυχρά, απόμακρα και δύσκολα για τους μαθητές Μαθηματικά, εκτοπίζοντας τη στεγνή διδασκαλία.

Τα πρώτα αποτελέσματα είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικά. Η επίκουρη καθηγήτρια του πανεπιστημίου Θεσσαλίας Χαρούλα Σταθοπούλου και η καθηγήτρια δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης Παναγιώτα Κοταρίνου αξιοποίησαν τις τεχνικές της ΔΤΕ στη διδασκαλία του συγκεκριμένου μαθήματος. Οπως αναφέρουν σε εργασία που παρουσιάζουν στο 33ο Συνέδριο της Διεθνούς Ομάδας για την Ψυχολογία της Μαθηματικής Εκπαίδευσης (διεξάγεται στη Θεσσαλονίκη), οι δραστηριότητες περιελάμβαναν «δραματοποίηση» με θέμα τη μέτρηση μεγάλων αριθμών από τον Αρχιμήδη, «στρογγυλό τραπέζι» με παιχνίδι ρόλων για την πολιτική και ηθική ευθύνη του επιστήμονα, «ραδιοφωνικές εκπομπές» με θέματα όπως «Μαθηματικά και Πόλεμος», «Τα μαθηματικά στη Φύση», ο «Θαυμαστός Κόσμος των Fractals», «Γυναίκες μαθηματικοί» κ.ά.

Η προσέγγιση έγινε στο πλαίσιο του προγράμματος «Συνδέοντας τα μαθήματα του Αναλυτικού Προγράμματος με τη βοήθεια ενός λογοτεχνικού βιβλίου», το οποίο εφαρμόστηκε σ’ ένα τμήμα 24 μαθητών της Α΄ Λυκείου.

Όπως διαπίστωσαν, μέσω ερωτηματολογίων και συνεντεύξεων, «απ’ όλες τις διδακτικές πρακτικές που εφαρμόστηκαν, οι διδασκαλίες στις οποίες αξιοποιήθηκαν τεχνικές της ΔΤΕ είχαν τη μεγαλύτερη επίδραση στους μαθητές και τους έδωσαν τη δυνατότητα να αντιληφθούν και να βιώσουν τα μαθηματικά ως κοινωνική και πολιτισμική κατασκευή».