«Οι αμφιβολίες μας μάς προδίδουν και χάνουμε τα καλά που θα κερδίζαμε, επειδή φοβόμαστε να προσπαθήσουμε».
Με το ίδιο μέτρο, Ουίλλιαμ Σαίξπηρ

Η τέχνη στο σχολείο και η αναγκαιότητά της. Θα συζητήσουμε, δηλαδή, για το αυτονόητο. Σημασία, ωστόσο, έχει να τονιστεί το πώς μπορεί να διδαχθεί η τέχνη στο σχολείο είτε πρόκειται για την πρωτοβάθμια ή τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Κι αυτό για να μην μετατραπεί η καλλιτεχνική έκφραση σε ένα ακόμα βαρετό και αναποτελεσματικό μάθημα, να μην γίνει μια απλή διεκπεραιωτική διαδικασία. Πώς θα το πετύχουμε αυτό; Ιδού ένα πολύπλοκο και πολυσχιδές θέμα το οποίο συναρτάται όχι απλώς με τη σχολική πραγματικότητα, αλλά και με κοινωνικές παραμέτρους, όπως και με την εν γένει πολιτική της ηγεσίας του υπουργείου, καθώς και με την επιμόρφωση των εκπαιδευτικών. Γιατί αν διδάσκοντας αποσπάσματα της Eroica ή της Ζωής εν τάφω χάσουμε αναγνώστες, τότε κάτι δεν πάει καλά με το εκπαιδευτικό μας σύστημα και την καθημερινή μας ενασχόληση με θέματα τέχνης.

Πολλοί μαθητές στην Αγγλία μίσησαν το έργο της Τζωρτζ Έλιοτ, τον Σίλας Μάρνερ, ο οποίος διδάσκεται εδώ και πολλά χρόνια στη δημόσια εκπαίδευση, όπως συνέβη άλλωστε το ίδιο και στην Ιταλία με το έργο του ποιητή Ευγένιο Μοντάλε. Σχετική είναι η αναφορά του Ουμπέρτο Έκο, σε συνέντευξή του στην εκπομπή «Οι κεραίες της εποχής μας».