“Το να είσαι άτομο που αντιμετωπίζει μαθησιακές δυσκολίες ή το είσαι ΑΜΕΑ, δηλαδή άτομο με αναπηρία-και κατά τη γνώμη μου, όχι άτομο με ειδικές ανάγκες, γιατί ειδικές ανάγκες έχει ο καθένας μας-είναι μια κατάσταση που ποτέ δεν επιλέξαμε. Συμβαίνει για κάποιο λόγο και καθορίζει ολόκληρη τη ζωή μας. Το θέμα είναι αν θα το αποδεχτείς και έπειτα πώς θα το διαχειριστείς εσύ ο ίδιος, η οικογένειά σου αλλά και οι άνθρωποι γύρω σου. Και δυστυχώς μάλλον αυτό είναι το πιο δύσκολο κομμάτι της ιστορίας. Γιατί καλές οι φιλανθρωπίες αλλά χάνουν τη σπουδαιότητα και την ουσία τους όταν απλά γίνονται για να γίνει η καλή πράξη της ημέρας. Καλή η παγκόσμια ημέρα η 3η Δεκέμβρη αλλά δεν είναι τίποτα μπροστά στις υπόλοιπες 364 που συνεχίζουμε να υπάρχουμε στη διπλανή πολυκατοικία, στο διπλανό θρανίο, σε κάποιο νοσοκομείο ή ίδρυμα…
Οπότε μήπως, με αφορμή την Παγκόσμια ημέρα Ατόμων Με «Ειδικές Ανάγκες», ήρθε τελικά η ώρα όλοι μας να ξανασκεφτούμε (λίγο) ποιοι είναι ουσιαστικά οι άνθρωποι με αναπηρία;
Γιατί πόσο τυφλός άραγε είναι αυτός που δεν βλέπει την ομορφιά της καθημερινότητας που υπάρχει γύρω του και δεν την εκτιμάει; πόσο βαρήκοος αυτός που δεν ακούει τη μοναξιά ή την έκκληση σε βοήθεια του διπλανού του; πόσο μουγκός/άλαλος αυτός που βλέπει να φέρονται άσχημα σε κάποιον και δεν μιλάει; πόσο ανάπηρος αυτός που ενώ μπορεί να κουνήσει τα χέρια και τα πόδια του, δεν το κάνει για να αγκαλιάσει, να κρατήσει το χέρι κάποιου ή να σηκώσει κάποιον που έχει «πέσει» (σωματικά ή ψυχολογικά); Και πόσο νοητικά πίσω έχει μείνει αυτός που δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι ΟΛΟΙ είμαστε άνθρωποι και όλοι έχουμε ανάγκες, υποχρεώσεις αλλά και δικαιώματα;”
Βαλεντίνα Μάμμη
