Με αφορμή το ποίημα της Δ. Χριστοδούλου “Για ένα παιδί που κοιμάται”, η Μαρία επιχειρεί να εκφράσει τα συναισθήματά της δημιουργώντας τον δικό της ποιητικό λόγο.Τον ενδιαφέρον εδώ είναι ότι επιχειρεί να εκφραστεί εναλλάσσοντας την παραδοσιακή γραφή με τον ελεύθερο στίχο.

Μικρός Πόνος

Την χαρά από τα χείλια σας διαγράφετε,

Με λεφτά καθημερινά την ανταλλάσετε,

Την αγάπη και τα γέλια δεν γνωρίσατε,

Των μεγάλων τα προβλήματα θα λύσετε.

 

Οι μανάδες σας, στα χέρια τους κρατούνε….

Τα λεφτά κι όχι εσάς γλυκοφιλούνε,

Κι είναι η”ΜΑΝΑ” αυτή η “MANA” η “ καημένη”,

Τα λεφτά στην αγκαλιά της περιμένει,

Και αφήνει να τις φύγουν τα παιδιά της,

Που θα έπρεπε να έχει η αγκαλιά της….

 

Οι ψυχές σας μόνο πόνο θα γνωρίσουνε,

Η αγάπη και τα χάδια πώς να ανθίσουνε?

Τόσο μόνα και μικρά μικρά παιδάκια,

Να δουλεύεται για δυο πενηνταράκια.

 

Στο φανάρι εκεί μπροστά όλο σκουπίζετε,

Την εικόνα μας με κόπο καθαρίζετε,

Με τα δυο πολύ μικρά χεράκια,

Περιμένοντας τα δυό πενηνταράκια…

 

Μικρός Πόνος (σε ελεύθερο στίχο)

Μέρα νύχτα στο ίδιο σημείο, μικροκαμωμένα μα ώριμα τα μικρά μου.

Με κρύο μα και ζέστη, πάντα εκεί, στο ίδιο σημείο να προσπαθούν, να κουράζονται…

Δουλεύοντας για τους άλλους.

Δουλεύοντας για εσένα και εμένα,

Δουλεύοντας για 2 πεντάρες που χάνονται, χωνεύουν στα γεμάτα ρωγμές από τις σαπουνάδες χεράκια τους.

Λύτρωση το πράσινο φανάρι.

Λύτρωση και ανανέωση….

Συνεχείς προσμονή και αγωνία για το καλύτερο, που δεν έρχετε ποτέ.

Ίσως στο επόμενο κόκκινο φανάρι, κάπου εκεί ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους,

Εκεί κρύβεται το τυχερό νόμισμα, εκεί κρύβεται το τυχερό των παιδιών.

Σκλάβοι της ίδιας τους της ελπίδας οι μικροί μας, δούλοι της ίδιας τους της ζωής.

 

ΜΑΡΙΑ ΜΑΝΩΛΙΤΣΗ