Feed
Άρθρα
Σχόλια

  • Έντυπη Έκδοση Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2011

    Ενα βραβείο πίσω από τα κάγκελα

    Του ΑΧΙΛΛΕΑ ΦΑΚΑΤΣΕΛΗ
    Είναι από τα ρεκόρ που κανείς δεν ζηλεύει – μάλλον, αντίθετα, απεύχεται.
    Να μείνεις περισσότερο από τη μισή σου ζωή στη φυλακή, για κάτι που δεν έκανες. Για τον Λέοναρντ Πελτιέ είναι η προσωπική, πραγματική, τραγωδία του. Ο βορειοαμερικανός ινδιάνος ακτιβιστής, από τους τελευταίους των Λακότα, βρίσκεται πίσω από τα σίδερα από το 1977 (34 χρόνια), όταν καταδικάστηκε για το φόνο δύο πρακτόρων του FBI έπειτα από ανταλλαγή πυροβολισμών σε καταυλισμό στη Νότια Ντακότα. Τώρα, καθώς πρόσφατα έγινε 67 χρόνων, κέρδισε τον τίτλο του «πολιτικού κρατούμενου με την πιο μακρόχρονη φυλάκιση στις ΗΠΑ» γεγονός που αναγνωρίστηκε από έναν διεθνή οργανισμό για τα δικαιώματα των αυτοχθόνων της Β. και Ν. Αμερικής, το Ιδρυμα Μάριο Μπενεντέτι (MBF), που του απένειμε το Διεθνές Βραβείο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Η απονομή του βραβείου στον Πελτιέ αποφασίστηκε επειδή ο ισοβίτης ακτιβιστής «αποτελεί σύμβολο της αντίστασης στις κατασταλτικές πολιτικές των ΗΠΑ, όπου άνθρωποι φυλακίζονται εξαιτίας φυλετικών, εθνοτικών, ιδεολογικών και θρησκευτικών λόγων».
    Ο Πελτιέ δεν έπαψε να αγωνίζεται για τα δικαιώματα των βορειοαμερικανών Ινδιάνων ακόμη και μέσα από το κελί του, όπου βρέθηκε έπειτα από στημένη δίκη. Η καταδίκη του βασίστηκε σε μαρτυρία φίλης του, η οποία ύστερα από χρόνια αναίρεσε την κατάθεσή της λέγοντας ότι εκβιάστηκε από το FBI για να πει όσα είπε. Ο ίδιος ο Πελτιέ ποτέ δεν παραδέχτηκε την ενοχή του, και απέδωσε τη φυλάκισή του στο γεγονός ότι αποτελούσε ενεργό μέλος του Ινδιάνικου Κινήματος της Αμερικής (ΑΙΜ), που ιδρύθηκε το 1968 και διεκδικώντας τα αυτονόητα δικαιώματα των γηγενών φυλών ήρθε σε πολυήμερη ένοπλη σύγκρουση με ομοσπονδιακούς πράκτορες στη Νότια Ντακότα το 1973.
    Αναγγέλλοντας τη βράβευση του Πελτιέ, το Ιδρυμα Μάριο Μπενεντέτι επισημαίνει ότι η περίπτωση αυτή δεν είναι η μοναδική αλλά επαναλαμβάνεται όλο και συχνότερα, «με φυλακίσεις, εκπατρισμό, εισβολές, διώξεις γηγενών φυλών, εδώ κι αιώνες». Σύμφωνα με δηλώσεις φίλων του Πελτιέ, «η φυλάκισή του είναι αποτέλεσμα του πολέμου που κήρυξε FBI στις ινδιάνικες φυλές».
    Το MBF ιδρύθηκε το 2009 προς τιμήν του ουρουγουανού λογοτέχνη και αντιδικτατορικού αγωνιστή Μάριο Μπενεντέτι, με σκοπό να προάγει ζητήματα ανθρωπίνων και εθνοτικών δικαιωμάτων. Το βραβείο στον Πελτιέ είναι το πρώτο που απονέμει το MBF.

    (0) | #


  • Έντυπη Έκδοση Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 3 Ιουλίου 2009

    ΙΔΕΕΣ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ

    Ο σοφός της καλύβας

    Υπεύθυνος: Επιμέλεια: ΟΛΓΑ ΚΟΛΙΑΤΣΟΥ koliatsu@enet.gr
    Απέχει πολύ από την εικόνα που έχουν οι περισσότεροι Δυτικοί για έναν διανοούμενο. Ωστόσο, ο Ινδιάνος Σεκογιά συγκαταλέγεται στις εκπληκτικότερες μορφές του Νέου Κόσμου. Το 1821 το μέλος της φυλής των Τσερόκι παρουσίασε στον κόσμο μια συλλαβική γραφή, που εμπνεύστηκε ο ίδιος χωρίς καμία απολύτως βοήθεια και μακράν των σύγχρονων πολιτισμών. Λίγο μετά την παρουσίαση, η φυλή του κατόρθωσε να εξασφαλίσει μια μηχανή εκτύπωσης και μ’ αυτήν τυπώθηκε για πρώτη φορά στη νέα γλώσσα η Αγία Γραφή και κατόπιν μια εφημερίδα της φυλής, η «Cherokee Phoenix».
    Το αλφάβητο των Τσερόκι συνετέθη στις αρχές του 19ου αιώνα από τον Ινδιάνο Σεκογιά. Αποτελείται από 78 συλλαβικά ψηφία, 6 φωνήεντα όπως κι έναν φθόγγο «σίγμα». Ως σύμβολα ο διανούμενος Τσερόκι χρησιμοποίησε ελληνικά, λατινικά και κυριλλικά ψηφία, αλλά και αραβικά όπως και παραδοσιακά ινδιάνικα μοτίβα από βραχογραφίεςΤο αλφάβητο των Τσερόκι συνετέθη στις αρχές του 19ου αιώνα από τον Ινδιάνο Σεκογιά. Αποτελείται από 78 συλλαβικά ψηφία, 6 φωνήεντα όπως κι έναν φθόγγο «σίγμα». Ως σύμβολα ο διανούμενος Τσερόκι χρησιμοποίησε ελληνικά, λατινικά και κυριλλικά ψηφία, αλλά και αραβικά όπως και παραδοσιακά ινδιάνικα μοτίβα από βραχογραφίεςΓια τη ζωή και τις ασχολίες του ιθαγενή Αμερικανού δεν είναι γνωστά πολλά πράγματα. Εκτιμάται ότι έτρεφε πέντε γυναίκες και πως μία απ’ αυτές κατέστρεψε τα πρώτα δείγματα της νέας γραφής, απαλείφοντας έτσι εν αγνοία της σημαντικά ίχνη από την ιστορία του ινδιάνικου αλφαβήτου.
    Ερευνητές τού Πανεπιστημίου του Σινσινάτι έκαναν προσφάτως μία σημαντική ανακάλυψη -σε σπήλαιο της αμερικανικής Πολιτείας Κεντάκι -χώρο ταφής του αρχηγού των Τσερόκι «Κόκκινο Πτηνό» (Red Bird)- εντόπισαν στο τοίχωμα 15 ψηφία της παλαιότερης γραφής Ινδιάνων της Β. Αμερικής. Οι ειδικοί υποθέτουν ότι τα χαραγμένα στον βράχο ψηφία συγκαταλέγονται στις πρώτες «ασκήσεις» γραφής του Σεκογιά. Το εύρημα συμπληρώνει η χαραγμένη χρονολογία 1808. Αυτή συμπίπτει περίπου με την εποχή όπου ο ιθαγενής συνέλαβε την ιδέα, στο όνομα του Μανιτού, να δημιουργήσει για τον λαό του έναν γραμματικό κώδικα. «Γνωρίζουμε πως κατέφευγε συχνά σε σπήλαια και πως περιέλαβε στη γραφή και ινδιάνικα παραδοσιακά μοτίβα βραχογραφιών», διευκρινίζει ο αρχαιολόγος Κένεθ Τάνκερσλι, ο οποίος, σημειωτέον, θεωρεί τα χαραγμένα σημεία «μία από τις σημαντικότερες ανακαλύψεις της καριέρας του».
    Ο Σεκογιά γεννήθηκε γύρω στο 1770 κοντά στην πόλη Νόξβιλ του Τενεσί και ήταν πιθανότατα γιος μιας κόρης του αρχηγού της φυλής. Για τους ιθαγενείς της Αμερικής ξημέρωναν μελανές εποχές -σε μεγάλα καραβάνια λευκοί έποικοι ξεκινούσαν με κατεύθυνση τα δυτικά, μεταξύ άλλων τους κυνηγότοπους των Τσερόκι στις νότιες παρυφές των Απαλαχίων Ορέων, που η φυλές αποκαλούσαν Sha cona ge, «χώρα της γαλάζιας ομίχλης». Οι Τσερόκι ήταν μία από τις φυλές με τη μεγαλύτερη επικράτεια, περίπου 100.000 χλμ.2 και, αντιθέτως με πολλές άλλες, δεν αντέδρασαν επιθετικά προς τους εισβολείς, αλλά προσπάθησαν ν’ αντιμετωπίσουν με τη Δικαιοσύνη και το νόμο. Μάλιστα, υιοθέτησαν και πολλά έθιμα των λευκών -σταμάτησαν τις νομαδικές μετακινήσεις κι εγκαταστάθηκαν μόνιμα, έχτισαν καλύβες, άρχισαν να εκτρέφουν ζώα και συνέταξαν δικό τους Σύνταγμα κατά το πρότυπο των ΗΠΑ. Το 1785 οι αρχηγοί υπέγραψαν με την αμερικανική κυβέρνηση συνθήκη που τους εξασφάλιζε τα εδαφικά τους σύνορα. Ιδρύθηκε και η πρωτεύουσά τους, Νιου Εχοτα, κι εκπρόσωπος της φυλής παρευρέθηκε και στα ανάκτορα του Λονδίνου επί βασιλέως Γεωργίου Γ’.
    «Ομιλούντα φύλλα»
    Ο μικρός Σεκογιά μεγάλωνε κοντά στη μητέρα του σ’ ένα μικρό αγρόκτημα του Τενεσί, αρμέγοντας αγελάδες και βοηθώντας στα χωράφια, παρ’ όλο που χώλαινε από το ένα πόδι. Σχολείο δεν πήγε ποτέ, αλλά από νωρίς έδειχνε μεγάλο ενδιαφέρον για τα «ομιλούντα φύλλα» -βιβλία και εφημερίδες που έφερναν μαζί τους οι στρατιώτες. Η φυλή, αντιθέτως, καταδίκαζε τα τυπωμένα χαρτιά ως «μαγεία» και «έργο του διαβόλου». Ο Σεκογιά αποφάσισε να διερευνήσει το μυστήριο και μετά το 1800 ξεκίνησε με τις πρώτες δοκιμές γραφής. Επρόκειτο για μια «νέα γη», αφού, αντιθέτως με τους Μάγια ή τους Αζτέκους, οι Ινδιάνοι της Β. Αμερικής δεν έκαναν ποτέ το βήμα για την απόκτηση γραφής κι έτσι το πολιτιστικό τους επίπεδο δεν έφτασε εκείνο των κεντρο- και νοτιαμερικανικών φυλών. Φυλές του Ντελαγουέρ χάραξαν κάποια αρχετυπικά κείμενα σε φλοιό σημύδας κι επίσης υπάρχουν ζωγραφισμένα δέρματα βουβάλων που περιέχουν στοιχεία για τον βίο του Καθιστού Ταύρου (Sitting Bull). Ωστόσο, όλα αυτά παρέμειναν σε επίπεδο πρωτόγονης γλώσσας βασισμένης σε εικόνες όπως και οι «χειμωνιάτικες ιστορίες» των Σιού.
    Ο Σεκογιά ήθελε περισσότερα. Αρχικά καταπιάστηκε με λογογράμματα, συνδέοντας κάθε λέξη με μια συγκεκριμμένη εικόνα, όπως στα κινέζικα. Γι’ αυτό χρειάζονταν χιλιάδες σύμβολα -και τελικά ο «σοφός του Wigwam» (ινδιάνικης καλύβας) διαίρεσε τις λέξεις και συνέδεσε κάθε συλλαβή με ένα ψηφίο. Εκτός αυτού χρησιμοποίησε και κυριλλικά γράμματα, αλλά και σύμβολα φανταστικά.
    Μέχρι σήμερα ο ευφυής Τσερόκι τιμάται από τα μέλη της φυλής του ως «ήρωας» και η καλύβα του στην Οκλαχόμα έχει ανακηρυχθεί εθνικό μνημείο των ΗΠΑ. Ωστόσο, οι προσπάθειές του δεν απέφεραν αποτέλεσμα -τα «χλωμά πρόσωπα» παραβίασαν τα προκαθορισμένα σύνορα και σύμφωνα με τη νομική πράξη «Indian Removal Act», η φυλή εξαναγκάστηκε το 1838 σε μετοίκηση. Καθ’ οδόν προς τις προστατευόμενες περιοχές, γνωστή ως «Πορεία των Δακρύων», πέθαναν 4.000 Τσερόκι.
    Ο πνευματικός ηγέτης τους απεβίωσε κάπου στο Μεξικό το 1843, στην προσπάθειά του να ενώσει τη διασκορπισμένη φυλή και να τη διδάξει το νέο αλφάβητο, ενώ μέχρι τα τελευταία του ονειρευόταν την ένωση όλων των ινδιάνικων φυλών της Β. Αμερικής. Η μοίρα των Ινδιάνων είναι γνωστή. Ο ίδιος ο Σεκογιά, που ως άλλος Μωυσής κατέβηκε από όρος με πλάκες γραφής για να εμφυσήσει μια διαφορετική πνευματική πνοή στα φυλετικά του αδέρφια, απεβίωσε υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες και κανείς δεν φαίνεται να γνωρίζει πού είναι ο τάφος του. *


    (0) | #


  • Ινδιάνοι εναντίον ανάπτυξης!

    Της ΚΟΡΙΝΑΣ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ

    Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 21 Ιουνίου 2009

    «Ο Αμαζόνιος έχει μεγάλη ιστορία λεηλασίας και εκμετάλλευσης. Στην αρχή ήταν η έκρηξη με την εκμετάλλευση του καουτσούκ στη ζούγκλα. Αργότερα ήρθαν οι πετρελαϊκές εταιρείες και ξεκίνησε η παράνομη αποψίλωση των δασών, χωρίς να υπάρχει καμία κρατική οντότητα που να υπερασπίζεται τους ιθαγενείς. Οι ντόπιοι βαρέθηκαν πια να βλέπουν τις κυβερνήσεις να τους αφήνουν στο περιθώριο. Δεν τις εμπιστεύονται. Ολο μιλούν για οικονομική ανάπτυξη, ποτέ όμως για παιδεία, για τις ανάγκες των τοπικών κοινοτήτων, για νοσοκομεία, για σχολεία…».
    Ο καθολικός ιερέας Κάρλος Μαρουγιάρι, ιθαγενής και ο ίδιος, δίνει με λίγα λόγια το διά ταύτα των πρόσφατων πολύνεκρων συγκρούσεων ανάμεσα σε ιθαγενείς και αστυνομικές δυνάμες που συγκλόνισαν το Περού και οδήγησαν σε άτακτη υποχώρηση την κεντροδεξιά κυβέρνηση του Αλαν Γκαρσία.
    Η χώρα είχε να ζήσει τέτοια αιματοχυσία από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, οπότε ξεκίνησε η αρχή του τέλους για το μαοϊκό αντάρτικο «Φωτεινό Μονοπάτι». Κατά ειρωνική σύμπτωση, το Περού είχε φιλοξενήσει στα τέλη Μαΐου την τέταρτη Διεθνή Σύνοδο των Αυτόχθονων Λαών της Αμερικής, στην οποία διακήρυξαν την αποφασιστικότητά τους να δράσουν για την προστασία της γης τους και της πολιτιστικής τους κληρονομιάς.
    Φαίνεται, πάντως, ότι το σύνθημα της συνόδου έπιασε τόπο, αφού ο πρόεδρος Γκαρσία, αντιμέτωπος με τη χειρότερη κοινωνική κρίση και φοβούμενος τα χειρότερα, αναγκάστηκε να αποσύρει τα επίμαχα διατάγματα που άνοιγαν το δρόμο στην εκμετάλλευση της ζούγκλας του Αμαζονίου από ιδιώτες.
    Η κρίση στο Περού υποβόσκει εδώ και καιρό. Από τον περασμένο Απρίλιο εκπρόσωποι των 65 αυτόχθονων φυλών της χώρας, οι οποίες αριθμούν συνολικά 400.000 άτομα, παρεμποδίζουν την είσοδο στις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις που βρίσκονται στην περιοχή του Αμαζονίου, απαιτώντας από την κυβέρνηση να αποσύρει τα διατάγματα που έδιναν το πράσινο φως για την πώληση της ζούγκλας και την εκμετάλλευσή της από μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες, εναρμονίζοντας έτσι τη νομοθεσία του Περού με τη διμερή συμφωνία ελεύθερου εμπορίου που υπέγραψε με τις ΗΠΑ.
    Γι’ αυτό το θέμα δεν ζητήθηκε ποτέ η γνώμη των ντόπιων, οι οποίοι όχι μόνο δεν έχουν δει το παραμικρό όφελος από τη ραγδαία οικονομική ανάπτυξη που σημειώνει η χώρα τα τελευταία χρόνια, αλλά και κινδυνεύουν να εκτοπιστούν διά της βίας από τη «Μητέρα Γη» («Πάτσα Μάμα» στη γλώσσα των Ινδιάνων) με την οποία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη η ζωή τους και η ιστορία τους.
    Απέναντί τους, όμως, έχουν ένα αμείλικτο εχθρό, που ονομάζεται «ανάπτυξη». Η ζούγκλα του Αμαζονίου κρύβει πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, τα οποία η κυβέρνηση θέλει να εκμεταλλευτεί πάση θυσία.
    Στην προσπάθειά της να κερδίσει την συμπάθεια της εγχώριας και της διεθνούς κοινής γνώμης, περιγράφει τους Ινδιάνους σαν μια χούφτα καθυστερημένων που επιμένουν να ζουν στη λίθινη εποχή, συμπαρασύροντας με το πείσμα τους μια ολόκληρη χώρα.
    Οταν οι άστοχοι κυβερνητικοί χειρισμοί οδήγησαν στην πρόσφατη αιματοχυσία, η προπαγάνδα επεκτάθηκε και προς «ξένες δυνάμεις που επιθυμούν να ανακόψουν την οικονομική ανάπτυξη του Περού». Τα βέλη έφτασαν ευθέως και στον πρόεδρο της Βολιβίας Εβο Μοράλες, τον πρώτο ιθαγενή πρόεδρο στην ιστορία της χώρας του, ο οποίος εξέφρασε την υποστήριξή του στα αιτήματα των αυτόχθονων του Περού. Οσο για τον πρόεδρο των ιθαγενών του Περού, Αλμπέρτο Πισάνγκο, στιγματίστηκε ως ηθικός αυτουργός των ταραχών και υποχρεώθηκε να ζητήσει πολιτικό άσυλο στην πρεσβεία της Νικαράγουας.
    Το Περού δεν είναι, βέβαια, η μοναδική χώρα που αντιμετωπίζει το καυτό ζήτημα της εκμετάλλευσης ή μη του Αμαζονίου. Με ανάλογα διλήμματα ταλαιπωρούνται και άλλες χώρες της Νότιας Αμερικής που κατέχουν από ένα κομμάτι του μεγάλου πνεύμονα του πλανήτη, όπως το Εκουαδόρ ή -κατά κύριο λόγο- η Βραζιλία. Κι εκεί οι αυτόχθονες έρχονται αντιμέτωποι με τη ληστρική διάθεση των πολυεθνικών, συγκρούονται με τις κυβερνήσεις των χωρών τους ή μηνύουν μεγάλες πετρελαϊκές εταιρείες για την καταστροφή που έχουν προκαλέσει στη γη τους.
    Η αντιπαράθεση θα σκληρύνει αναπόφευκτα και άλλο, όταν από τη μια μεριά τα πετρελαϊκά αποθέματα λιγοστεύουν και από την άλλη διάφορες κυβερνήσεις παραδίδονται αμαχητί στη δίψα για ακόρεστο κέρδος, χωρίς καμία παράλληλη μέριμνα για το περιβάλλον και τους ανθρώπους που ζουν σε αυτό εδώ και αιώνες. Ισως η πρόσφατη σφαγή στο Περού να μην είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου…
    από την Ελευθεροτυπία 

    Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 21 Ιουνίου 2009


    (0) | #


  • Ινδιάνοι καλούν Παλαιστίνιους

    από την ΕλευθεροτυπίαΤου ΑΧΙΛΛΕΑ ΦΑΚΑΤΣΕΛΗ
    Για τους βορειοαμερικανούς Ινδιάνους, ο παλαιστινιακός λαός μοιράζεται την ίδια μοίρα με τη δική τους.
    Γι’ αυτό, συχνά χαρακτηρίζουν τους Παλαιστίνιους «Ινδιάνους της Μεσογείου» ή τους εαυτούς τους «Παλαιστίνιους της Αμερικής».
    Τώρα, θεατές του νέου μακελειού στη Λωρίδα της Γάζας, οι ινδιάνικοι λαοί των ΗΠΑ, μέσω του Εθνους των Λακότα Σιου και του Κινήματος Αμερικανών Ινδιάνων (ΑΙΜ) -που μάχονται για αυτοδιεύθυνση στα προγονικά εδάφη-, εξέδωσαν ένα λιτό κείμενο που συνοψίζει αλήθειες και ψέματα για τη γενοκτονία των Παλαιστινίων.
    Κείμενο συμπαράστασης
    «Αναγνωρίζοντας την αντιστοιχία του αγώνα μας με τον αγώνα του παλαιστινιακού λαού για ουσιαστική αναγνώριση του δικαιώματος να ζει στη γη του, διακρίνουμε επίσης τις ίδιες μεθόδους καταδυνάστευσης μέσα σε αβίωτα στρατόπεδα συγκέντρωσης και μετά από σφαγές, όπως ακριβώς συμβαίνει με τη λεγόμενη Ινδιάνικη Πολιτική της αμερικανικής κυβέρνησης», προλογίζουν το κείμενό τους οι βορειοαμερικανοί Ινδιάνοι. Και παραθέτουν τη λίστα των μεγάλων ψεμάτων, που θολώνουν την εικόνα της συντελούμενης σφαγής:
    * Πρώτο ψέμα: Το Ισραήλ πλήττει στρατιωτικούς στόχους προσπαθώντας να αποφύγει τις απώλειες αμάχων. Ποτέ δεν στοχεύει πολίτες.
    – Η αλήθεια: Η Λωρίδα της Γάζας είναι μία από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές στον κόσμο. Η παρουσία μαχητών μέσα στο γενικό πληθυσμό δεν στερεί από τους πολίτες, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, το καθεστώς προστασίας τους, έτσι κάθε επίθεση εναντίον τους με σκοπό να πληγούν στρατιωτικοί στόχοι αποτελεί έγκλημα πολέμου.
    * Δεύτερο ψέμα: Η Χαμάς παραβίασε την εκεχειρία. Οι βομβαρδισμοί είναι απάντηση στους παλαιστινιακούς πυραύλους και αποβλέπει στην εξάλειψή τους.
    – Η αλήθεια: Κατ’ αρχάς, το Ισραήλ ποτέ δεν τήρησε την εκεχειρία. Από την πρώτη στιγμή δημιούργησε «ζώνη ειδικής ασφάλειας» διχοτομώντας τη Γάζα και ανακοίνωσε ότι θα πυροβολούνται όσοι Παλαιστίνιοι την περάσουν. Με άλλα λόγια, πυροβολούνταν οι αγρότες και οι πολίτες που ήθελαν να πάνε στα χωράφια ή τις περιουσίες τους, κατά παράβαση της εκεχειρίας και του διεθνούς δικαίου. Επιπρόσθετα, στις 4 Νοεμβρίου το Ισραήλ πραγματοποίησε βομβαρδισμό στη Γάζα σκοτώνοντας πέντε πολίτες, παραβιάζοντας και έτσι την εκεχειρία.
    * Τρίτο ψέμα: Η Χαμάς χρησιμοποιεί ανθρώπινες ασπίδες, γεγονός που αποτελεί έγκλημα πολέμου.
    – Η αλήθεια: Δεν υπάρχει καμία τέτοια ένδειξη. Το γεγονός είναι ότι σε τόσο πυκνοκατοικημένη περιοχή ο πληθυσμός δεν θεωρείται «ανθρώπινη ασπίδα» και, σύμφωνα με τις Συνθήκες της Γενεύης, το Ισραήλ διαπράττει έγκλημα πολέμου.
    Δύο αραβικοί κόσμοι
    * Τέταρτο ψέμα: Ο αραβικός κόσμος δεν καταδίκασε την ισραηλινή επίθεση, επειδή κατανοεί το δικαίωμα του Ισραήλ να αμύνεται.
    – Η αλήθεια: Οι λαοί των αραβικών κρατών είναι οργισμένοι από την ισραηλινή δράση και την απραξία των κυβερνήσεών τους και πραγματοποιούν διαδηλώσεις. Με απλά λόγια, οι αραβικές κυβερνήσεις δεν αντιπροσωπεύουν τους λαούς τους και η σιωπή τους δεν οφείλεται στο ότι συμφωνούν με το Ισραήλ αλλά στο ότι είναι υποταγμένες στις ΗΠΑ.
    * Πέμπτο ψέμα: Το Ισραήλ δεν ευθύνεται για τους θανάτους αμάχων Παλαιστινίων, διότι τους προειδοποίησε να απομακρυνθούν.
    – Η αλήθεια: Ο λαός της Γάζας είναι παγιδευμένος από το ίδιο το Ισραήλ, που εμποδίζει τη διέλευση των συνόρων. Εξαιτίας του ισραηλινού αποκλεισμού δεν έχουν τρόφιμα, νερό, ηλεκτρισμό και φάρμακα για την περίθαλψη των τραυματιών. Ετσι, μέσα στη Γάζα δεν υπάρχει ασφαλές σημείο.

    (0) | #


  • Με την ονομασία Ινδιάνοι συνηθίζεται να αποκαλούνται γενικά οι ιθαγενείς πληθυσμοί της Αμερικής πριν την ανακάλυψή της από τους Ευρωπαίους στα τέλη του 15ου αιώνα. Με την ίδια ονομασία αποκαλούνται μέχρι και σήμερα ορισμένες εθνικές μειονότητες, των οποίων οι ρίζες προέρχονται από τους ιστορικούς αυτούς λαούς. Ορισμένοι από αυτούς τους ιθαγενείς διατηρούν μέχρι σήμερα ένα νομαδικό τρόπο ζωής, ενώ κάποιοι άλλοι αναζήτησαν μόνιμη διαμονή δημιουργώντας μικρές κοινότητες και χωριά, ενώ σε κάποιες περιοχές κατάφεραν να οργανωθούν σε μεγαλύτερες κοινότητες, ακόμα και πόλεις, με πολιτική οργάνωση. Η ονομασία προέρχεται από την πεποίθηση του Κολόμβου ότι έφτασε στην Ινδία, ενώ στην πραγματικότητα είχε φτάσει στην Αμερική και ότι οι κάτοικοι που συνάντησε είναι Ινδοί[1].
    Με την εισβολή από την Ευρώπη εξαπλώθηκαν επιδημίες, όπως η ευλογιά, ο τύφος, η ιλαρά κι η διφθερίτιδα, οι οποίες αφάνισαν έως και 110 εκατομμύρια ιθαγενών της Αμερικής[2]

    από τη wikipedia.

    Μονομερή καταγγελία και αποχώρηση από τις συμφωνίες του 1851 και του 1868 που υπέγραψαν με την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών ανακοίνωσαν οι βορειοαμερικανοί Ινδιάνοι της φυλής Λακότα Σιου, ανακηρύσσοντας ταυτόχρονα τις ιστορικές περιοχές τους, μοιρασμένες σε 5 πολιτείες σήμερα, ως ανεξάρτητα εδάφη. Προς τούτο επέδωσαν αίτημα αναγνώρισης της ανεξαρτησίας τους σε πρεσβείες 15 χωρών[6]


    Οι Ινδιάνοι επιστρέφουν

    Γράφουν: Ν. ΖΗΡΓΑΝΟΣ, ΧΡ. ΠΑΝΤΖΟΥ, ΑΧ. ΦΑΚΑΤΣΕΛΗΣ, Μ. ΛΕΜΠΡΕΝ
    Τη μονομερή καταγγελία και αποχώρηση από όλες τις συμφωνίες που είχαν υπογράψει με την κυβέρνηση των ΗΠΑ το 1851 και το 1868, ανακοίνωσαν οι βορειοαμερικανοί Ινδιάνοι της φυλής Λακότα Σιού, ανακηρύσσοντας τις ιστορικές περιοχές τους που σήμερα βρίσκονται σε πέντε πολιτείες (Β. και Ν. Ντακότα, Νεμπράσκα, Ουαϊόμινγκ, Μοντάνα) ανεξάρτητα εδάφη.
     Τον Φεβρουάριο του 2008 επέδωσαν αίτημα αναγνώρισης της ανεξαρτησίας τους στις πρεσβείες 15 χωρών (Ρωσίας, Βολιβίας, Γαλλίας, Βενεζουέλας, Νικαράγουας, Τουρκίας και Ινδίας), αίτημα που δεν απορρίφθηκε αλλά παραμένει εκκρεμές. Η αμερικανική κυβέρνηση παρέλαβε την καταγγελία των συμφωνιών στο αρμόδιο γραφείο Ινδιάνικων Υποθέσεων του υπουργείου Εσωτερικών, ανακοινώνοντας ότι πρόκειται για υπόθεση χωρίς σημασία και ότι «αν υπάρξουν παράνομες πράξεις στις περιοχές που αυτοανακηρύχθηκαν ανεξάρτητα εδάφη, τότε θα ακολουθήσουν οι συνήθεις διαδικασίες σύλληψης και φυλάκισης των παραβατών». Από την πλευρά των Λακότα, ανακοινώθηκε ότι το Κίνημα Βορειοαμερικανών Ινδιάνων θα διεκδικήσει νομικά την επιστροφή της προγονικής γης και θα εκδώσει διαβατήρια για όσους ζουν στις περιοχές τους.

    (0) | #



  • (2) | #


  • (0) | #

  • οι συνεχείς πόλεις 1

         H πόλη Λεονία επαναλαμβάνεται όλες τις μέρες η ίδια: κάθε πρωί οι άνθρωποι ξυπνάνε μέσα σε δροσερά σεντόνια, πλένονται με σαπούνια που μόλις έχουν βγει από το περιτύλιγμα, φοράνε ολοκαίνουργα ρούχα, παίρνουν από το πιο τελειοποιημένο ψυγείο κλειστά κουτιά γάλα, ενώ ακούνε τις τελευταίες φλυαρίες της πιο σύγχρονης ραδιοφωνικής συσκευής. 
         Στα πεζοδρόμια, τυλιγμένα σε καθαρές πλαστικές σακκούλες, τα απορρίματα της χτεσινής Λεονίας περιμένουν το αυτοκίνητο του σκουπιδιάρη. Όχι μόνο ζουλιγμένες οδοντόκρεμες, καμμένες λάμπες, εφημερίδες, κουτιά, χαρτιά περιτυλίγματος, αλλά ακόμα και θερμοσίφωνες, εγκυκλοπαίδειες, πιάνα, σερβίτσια πορσελάνης: περισσότερο απο τα πράγματα που κατασκευάζονται, πουλιούνται ή αγοράζονται κάθε μέρα, ο πλούτος της Λεονίας μετριέται από τα πράγματα που κάθε μέρα πετάγονται για να κάνουν χώρο στα καινούργια. Τόσο που αναρωτιέσαι μήπως το πραγματικό πάθος της Λεονίας δεν είναι στ’ αλήθεια, όπως λένε, η απόλαυση των καινούργιων και διαφορετικών πραγμάτων αλλά η χαρά να αποβάλλει, να βγάζει από πάνω της, να καθαρίζεται από την καθημερινή ρύπανση.
          Γεγονός είναι πως οι οδοκαθαριστές είναι καλοδεχούμενοι σαν άγγελοι, κι η δουλειά τους ν’ απομακρύνουν τα απορρίματα της χτεσινής ζωής περιβάλλεται μ’ ένα σιωπηλό σεβασμό, όπως μία ιεροτελεστία που εμπνέει ευλάβεια, ή ίσως μόνο γιατί μιάς και τα πράγματα πετάχτηκαν, κανείς πια δε θέλει πια να τα σκέφτεται. 
          Κανένας δεν αναρωτιέται που μεταφέρουν κάθε μέρα το φορτίο τους οι σκουπιδιάρηδες: σίγουρα, έξω από την πόλη, όμως κάθε χρόνο η πόλη μεγαλώνει κι οι σκουπιδότοποι πρέπει να μετακινηθούν πιο μακριά, ο όγκος των αποβλήτων μεγαλώνει κι οι σωροί υψώνονται όλο και περισσότερο, στοιβάζονται, εξαπλώνονται σε πιο πλατιά περίμετρο. Είναι φανερό πως όσο περισσότερο η τέχνη της κατασκευής καινούργιων υλικών εξελίσσεται στη Λεονία, τόσο πιο πολύ η ποιότητα των σκουπιδιών καλυτερεύει, αντέχει στο χρόνο, στις κακοκαιρίες, στις ζυμώσεις και στη φωτιά. Ένα φρούριο από άφθαρτα απομεινάρια περιβάλλει τη Λεονία, και δεσπόζει από κάθε της πλευρά σαν οροπέδιο με απότομες βουνοπλαγιές. 
          Το αποτέλεσμα είναι τούτο: όσο πιο πολλά πράγματα πετάει η Λεονία τόσο περισσότερα μαζεύει, τα λέπια του παρελθόντος της κολλάνε σχηματίζοντας ένα θώρακα που δεν μπορεί να τον αποβάλλει, με την καθημερινή της ανανέωση η πόλη διατηρεί τον εαυτό της στη μόνη καθοριστική της μορφή: τη μορφή των σκουπιδιών του χτες που στοιβάζονται πάνω στα σκουπίδια του προχτές κι όλων των ημερών και των χρόνων και των δεκαετηρίδων της.
         Τα σκουπίδια της Λεονίας θα κυρίευαν σιγά σιγά τον κόσμο, αν πέρα από την τελευταία κορυφογραμμή του απέραντου σκουπιδότοπου, δεν υψώνονταν σκουπιδότοποι άλλων πόλεων, που κι αυτές διώχνουν μακριά βουνά από σκουπίδια. Ίσως όλος ο κόσμος, πέρα από τα σύνορα της Λεονίας, είναι σκεπασμένος από κρατήρες σκουπιδιών, ο καθένας με μιά μητρόπολη στο κέντρο σε αδιάκοπη έκρηξη. Τα σύνορα ανάμεσα στις ξένες κι εχθρικές πόλεις είναι μολυσμένοι προμαχώνες όπου τα απορρίματα της μιάς και της άλλης αλληλοστηρίζονται, δεσπόζουν, ανακατεύονται. 
          Όσο μεγαλώνει το ύψος, τόσο αυξάνει ο κίνδυνος κατολίσθησης: αρκεί ένα κουτί, ένα παλιό λάστιχο, ένα φλασκί χωρίς ψαθί να κυλήσει προς τη Λεονία και μιά στοίβα παράταιρα παπούτσια, ημερολόγια περασμένων χρόνων, ξερά λουλούδια θα βουλιάξει την πόλη κάτω απ’ το παρελθόν της που μάταια προσπαθούσε να αποδιώξει, ανακατεμένο με το παρελθόν των γειτονικών πόλεων: ένας κατακλυσμός θα ισοπεδώσει τη βρώμικη βουνοσειρά, θα σβύσει κάθε ίχνος της μητρόπολης, ντυμένης πάντα με καινούργια ρούχα.
         Ήδη από τις γειτονικές πόλεις είναι έτοιμοι, περιμένοντας να ισοπεδώσουν το έδαφος με οδοστρωτήρες, να επεκταθούν στην καινούργια περιοχή, να μεγαλώσουν, να απομακρύνουν τους νέους σκουπιδότοπους ακόμα πιο πέρα.

    (0) | #



  • http://www.yannascimbene.com


    (0) | #


  • (0) | #







  • (0) | #



  • (1) | #


  • ΜΑΝΙΤΑΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ, ΙΤΑΛΟ ΚΑΛΒΙΝΟ                           ΦΥΛΛΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ


    1.      Ποια είναι γενικά η σχέση του Μαρκοβάλντο με την πόλη και ποια με τη φύση;

    ΠΟΛΗ
    ΦΥΣΗ
















    2Η παράγραφος: Τεχνική αντίθεσης

    Στοιχεία πόλης: εύκολο να τα δεις και εντυπωσιακά –  ο Μαρκοβάλντο δεν τα παρατηρεί

    Στοιχεία φύσης: ταπεινά και ασήμαντα                     ο   του Μαρκοβάλντο δεν του ξέφευγαν ποτέ             

    Συμπέρασμα: Ο Μαρκοβάλντο έχει μια βαθιά σχέση με τη φύση, την παρατηρεί, την αγαπά, στοχάζεται γι αυτήν παρατηρεί τις εποχές.


    2.      Ποια συναισθήματακατακλύζουν το Μαρκοβάλντο μόλις πρωτοβλέπει τα μανιτάρια; Πώς τα εξηγείτε; Γράψτε δίπλα σε κάθε φράση το συναίσθημα.

    « Έσκυψε να δέσει τα κορδόνια του…:

    «Ο Μαρκοβάλντο ένιωσε …..ψωμιού.»:

    « Στη δουλειά του ήταν…….»

    «Και δεν έβλεπε την ώρα να το ανακοινώσει…»

    Συμπέρασμα: Η αποκάλυψη τον γεμίζει χαρά και δίνει νόημα στη μίζερη ζωή του.


    3.      Από ποιες φάσεις περνά η διάθεση του ήρωα;

    ·  ανακάλυψη μανιταριών…

    ·  ανακοίνωση νέου στην οικογένεια…

    ·  ερώτηση παιδιών « πού είναι;»…

    ·  το άλλο πρωί…

    ·  είδε ότι είχαν μεγαλώσει λίγο…

    ·  βλέπει τον Αμάντιζι…

    ·  το Σάββατο παρακολουθούσε…

    ·  έβρεξε – ξύπνησε – φώναξε…

    ·  την Κυριακή έτρεξε γρήγορα να μαζέψει…

    ·  εκεί είδε τον Αμάντιζι… άναυδος …κοκάλωσε…

    ·  φώναξε όλον τον κόσμο να πάρει μανιτάρια…

    ·  στο νοσοκομείο…


    4.      Να χαρακτηρίσετε τον κεντρικό λογοτεχνικό χαρακτήρα του διηγήματος, το Μαρκοβάλντο, στηριζόμενοι σε στοιχεία του κειμένου.

    κοινωνική θέση:

    σχέση με την πόλη:

    σχέση με τα παιδιά του:

    σχέση με τους άλλους:



    (0) | #

  • Καλωσήρθατε στο καινούργιο blog!
    Με αφορμή τα νεοελληνικά κείμενα της Α’ και Β΄ Γυμνασίου  θα συνομιλούμε για ό,τι μας κεντρίζει το ενδιαφέρον.

    (1) | #


  • (0) | #

  • Καλωσήρθατε στο Blogs.sch.gr. Αυτή είναι η πρώτη σας δημοσίευση. Αλλάξτε την ή διαγράψτε την και αρχίστε το “Ιστολογείν”!

    (1) | #

« Πιο πρόσφατα Άρθρα

Όροι χρήσης blogs.sch.gr | Δήλωση προσβασιμότητας
Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση
Accessibility by WAH
Μετάβαση σε γραμμή εργαλείων