31 Δεκεμβρίου 2004 
Βρισκόμαστε στο 1948. Ο Clement (Gerard Jugnot) είναι ένας άνεργος δάσκαλος μουσικής που έχει αποφασίσει να εγκαταλείψει οριστικά το πάθος του γι’αυτήν βρίσκει όμως δουλειά ως επιτηρητής σ’ένα σωφρονιστικό οικοτροφείο ανηλίκων. Η παραμονή του στο οικοτροφείο θα σταθεί για τον Clement αφορμή αφύπνισης καθώς η επαφή του με τη σκληρή πραγματικότητα των μαθητών και τις αυστηρότατες κα φυσικά αναποτελεσματικές μεθόδους του διευθυντή του οικοτροφείου Rachin (Francois Berleand) τον αναγκάζουν να αναζητήσει εναλλακτικούς τρόπους επικοινωνίας με τα ατίθασα παιδιά και να ξεκινήσει μια προσπάθεια αλλαγής στο αυστηρό προφίλ του ιδρύματος, διδάσκοντας στους μαθητές τη μουσική και τη μαγεία που μπορεί αυτή να φέρει στις ζωές τους.
Ο Christophe Barratier κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούντο βασισμένος σε μια ταινία του 1945 La cage aux rossignolsξεκινώντας την ιστορία του με μια συναυλία και την ανάγνωση ενός ημερολογίου. Το θέμα του απλό και μάλλον τετριμμένο καθώς πολλές άλλες ταινίες έχουν καταπιαστεί με τη σχέση δασκάλου- μαθητών και πώς το πραγματικό ενδιαφέρον και η ευαισθησία του πρώτου μπορεί να βοηθήσει τους μικρούς μαθητές και να τους εμπνεύσει για την αναζήτηση ενός καλύτερου τρόπου ζωής. Η διαφορά της δημιουργίας του Barratier έγκειται στην λεπτή και συγκινητική προσέγγιση ενός διαχρονικού θέματος με εικόνες μελαγχολικές και οικείες που βρίσκουν τη θέση τους στην ψυχή μας ντυμένες με τα συναισθήματα των αναμνήσεών μας που εντοπίζονται στις εμπειρίες της πορείας κάθε ανθρώπινης φυσιογνωμίας προς την ενηλικίωση.
Ο κεντρικός ήρωας του Barratier είναι ο χαρακτήρας του «αποτυχημένου» μουσικού προφανώς επειδή έλειπε το πάθος της δημιουργίας ή ο σκοπός της εφαρμογής αυτού του πάθους προς κάποια κατεύθυνση αλλά και η χρυσή ευκαιρία, που όμως στις κατάλληλες συνθήκες ξεδιπλώνεται αυτόματα από τον εν δυνάμει χώρο του αψηφώντας όλα τα εμπόδια για να μεταμορφώσει το περιβάλλον και το έμψυχο υλικό γύρω του. Η δυναμική του θέματος κρύβεται στο ελπιδοφόρο μήνυμα της αλλαγής που προέρχεται μάλιστα από έναν και μόνο άνθρωπο. Όσο ουτοπικό ή δύσκολο και αν φαίνεται αυτό ο Barratier το ντύνει με μια φυσική αληθοφάνεια και του δίνει μια πραγματοποιήσιμη υπόσταση προσφέροντας εκτός από την αδιαμφισβήτητη συγκίνηση, ψυχική ευφορία και την αίσθηση ότι θέλεις να ταυτιστείς με τον Clement και την προσπάθειά του. Ο Clement χρησιμοποιεί τη μουσική εμφυσώντας με τη διδασκαλία του πνευματική φώτιση για να ξεπεράσει το όριά της και να παραδώσει μαθήματα ζωής.
Αυτός ο ιδιαίτερος χαρακτήρας της ταινίας που ξεκινά από ένα συνηθισμένο θεματικό πυρήνα ξεδιπλώνεται κυρίως στις παρυφές της δημιουργίας. Η μαγεία διαφαίνεται σταδιακά αγγίζοντας τις ευαίσθητες χορδές μας χωρίς να χειραγωγεί συναισθηματικά το θεατή. Κινείται σ’ένα επίπεδο διεισδυτικής προώθησης και εκδήλωσης της ανθρωπινής μας πλευράς κάνοντας χρήση αυτού του υλικού και όχι κατάχρηση που θα τη μετέτρεπε σε καθαρή προσπάθεια πρόκλησης της αισιοδοξίας μας και επομένως σε μια αποτυχημένη συρραφή εικόνων που «πετούν στα σύννεφα». Αντίθετα δεν είναι λίγες οι φορές που μας προσγειώνει στην πραγματικότητα περιορίζοντας τις δυνατότητες της αλλαγής, όχι όμως απογοητευτικά πολύ.
Ο μουσικοσυνθέτης της ταινίας Bruno Coulais ( Ιμαλάια ,Πορφυρά ποτάμια , Μικρόκοσμος) δημιούργησε την ιδιαίτερη χορωδία των παιδιών που παίρνουν μέρος στην ταινία (τα περισσότερα από αυτά αναγνωρισμένα ταλέντα) πετυχαίνοντας τη σταδιακή πρόοδο που παρακολουθούμε με μια απλή αυθεντική μουσική που οδηγεί με το πέρασμα του χρόνου σε πιο πλούσιο συναίσθημα, αποφεύγοντας παράλληλα την παγίδα να παρουσιάσει τις μελωδίες του Clement σαν δημιουργίες ενός μουσικού που είναι πολύ καλά ενημερωμένος γύρω από τα μουσικά ρεύματα, προσδίδοντας έτσι στην εικόνα του χαρακτηριστικά που δεν του αναλογούν.
Η μουσική σε συνδυασμό με το λιτό φωτισμό και την υπεροχή των φυσικών χρωμάτων ζωντανεύουν το περιβάλλον του Les Choristesμέσα και έξω από τις σχολικές αίθουσες αλλά και το πνεύμα της εποχής, μιας εποχής που οι περιορισμοί της στάθηκαν αφορμή να πυροδοτήσουν το δημιουργικό πνεύμα ενός άσημου μουσικού που οGerard Jugnot υποστηρίζει εύστοχα δίνοντας έμφαση στην πλευρά εκείνη του ανθρώπου που παλεύει να δώσει φως στη ζωή των άλλων, τι στιγμή που ο ίδιος έχει πισωγυρίσει την επιτυχία και έχει αποτραβηχτεί στα παρασκήνια. Ο Jean-Baptiste Maunier είναι ο νεαρός Morhange , το παιδί με το αγγελικό πρόσωπο και τη θεία φωνή που χρειάζεται περισσότερο από τον καθένα την υποστήριξη και καθοδήγηση ενός διδασκάλου με ευαισθησία και ανθρωπιά.
Το τελικό αποτέλεσμα είναι εύστοχο, συγκινητικό και ανθρώπινο.
Ελένη Ανδρεάδου
Υπόθεση
1948. Ο Κλεμέντ Ματιέ, ένας άνεργος δάσκαλος μουσικής, βρίσκει δουλειά ως επιτηρητής σε ένα σωφρονιστικό οικοτροφείο ανηλίκων. Εκεί, μένει έκπληκτος από τη σκληρή πραγματικότητα της σχολικής ρουτίνας και κυρίως, από τις ακραίες και αναποτελεσματικές μεθόδους που μέχρι τώρα εφάρμοζε ο διευθυντής Ρασίν (Φρανσουά Μπερλάν). Ο Ματιέ αποφασίζει να αρχίσει έναν αγώνα για να προσφέρει μια πνοή αλλαγής στο αυστηρό ίδρυμα, διδάσκοντας στους μαθητές του τη μαγεία και τη δύναμη της μουσικής, αλλάζοντας έτσι τις ζωές τους για πάντα. Ήταν τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους. Μόνο που κάποιος έπρεπε να τους το μάθει.
Κριτική
Σίγουρα μέσα στις πιο συγκινητικές στιγμές του κινηματογράφου τα τελευταία δέκα χρόνια. Ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης Κριστόφ Μπαρατιέκαταφέρνει και συγκινεί τους θεατές χωρίς νακαταφεύγει ούτε μια στιγμή σε κλισέ. Δώστειδιαίτερη προσοχή στα τελευταία 10 λεπτά της ταινίας, ίσως τα πιο συγκινητικά. Ο ηθοποιός ΖεράρΖινιό καλύτερος όλων, υποδύεται τον ρόλο του με μέτρο, χωρίς πολλές υπερβολές και χειρίζεται έτσι όπως πρέπει τις κωμικές πινελιές του σεναρίου. Αν και η ταινία δεν απογειώνεται στη μέση της, τελικά καταφέρνει μόλις σε λίγα λεπτά να καταφέρει να συγκινήσει τον θεατή. Ωραία ατμόσφαιρα και σκηνοθετική άποψη καθώς και κοστούμια της εποχής αλλά και μερικά από τα καλύτερα φλασμπακ στην ιστορία του κινηματογράφου. Άλλο ένα ιδιαίτερο σημείο της ταινίας είναι η μουσική της, γραμμένη από τον Μπρουνό Κουλέ που έχει γράψει μουσική για τις ταινίες: Πορφυρά ποτάμια, Ιμαλάια, Μικρόκοσμος. Αυτό όμως που κάνει πραγματικά ξεχωριστή είναι το μέτρο του σκηνοθέτη ο οποίος καταφέρνει και ισορροπεί ανάμεσα στο δράμα και την κομεντί . Πέρα από αυτό, η ταινία υπενθυμίζει τον πραγματικό ρόλο που πρέπει να έχει ένας δάσκαλος στο σχολείο, δηλαδή, να είναι ο εμπνευστής της καινούριας γενιάς και όχι ο ”μπαμπούλας”(μεγάλη αντίθεση στην ταινία ο ρόλος που ενσαρκώνει ο Ζεράρ Ζινιό, με τον ρόλο του αδίστακτου διευθυντή που εφαρμόζει στα παιδιά ανορθόδοξες μεθόδους διαπαιδαγώγησης).
Π.ΛΣτην αρχη σκεφτηκα καθως εβλεπα το Les choristes ( τα παιδια της χορωδιας ) «καλωστα τα 400 χτυπηματα, καλωστα 3-0» Διαπιστωσα οτι το ενα συμπληρωνει το αλλο. Ή για να το πω καλυτερα, το ενα υμνει το αλλο.
Απο τις μεγαλες ταινιες του ευρωπαϊκου κινηματογραφου που περασαν ως συνηθως στα ψιλα. Tο ονομα του bruno coulais στις μουσικες, μου εφερε στο νου τη γλυκυτητα και το αγερωχον των ιμαλαϊων. Εδω απογειωθηκε και συνισταται να το αποκτησετε μετα μανιας! Στο σινε ειναι ζητημα αν ειμασταν 10 ατομα. Και τα 10 φυγαμε με δακρυα στα ματια.
Η αγαπη που ειναι υπογεια και αληθινη. Που επιβαλλεται οχι με τον νομο αλλα απλως γιατι αγαπαει. Ο πολιτισμος που ειναι το μεγαλυτερο οπλο των απανταχου καταφρομενων και «αποβλητων». Και το τελος που μονο happy δεν ειναι και παρολα αυτα αφηνει μια περιεργη ελπιδα. Απο τις ταινιες που νοιωθω οτι οτι γινομαι λιγο καλυτερος ανθρωπος ασχετα αν την επομενη μερα συνεχιζω να ειμαι ο ιδιος. Ειναι μια νοσταλγικη μελαγχολια και ενα μαθημα ζωης. Συνισταται και για κοινωνιολογικη αναλυση ( αριστερα και δεξια, σκοταδισμος και διαφωτισμος ) που αν δεν τον κανουμε δεν χανουμε και τιποτα. Σχεδον υποδηλωνεται παρα ειναι στην πρωτη γραμμη.
suspect
Υπόθεση1948. Ο Κλεμέντ Ματιέ, ένας άνεργος δάσκαλος μουσικής, βρίσκει δουλειά ως επιτηρητής σε ένα σωφρονιστικό οικοτροφείο ανηλίκων. Εκεί, μένει έκπληκτος από τη σκληρή πραγματικότητα της σχολικής ρουτίνας και κυρίως, από τις ακραίες και αναποτελεσματικές μεθόδους που μέχρι τώρα εφάρμοζε ο διευθυντής Ρασίν (Φρανσουά Μπερλάν). Ο Ματιέ αποφασίζει να αρχίσει έναν αγώνα για να προσφέρει μια πνοή αλλαγής στο αυστηρό ίδρυμα, διδάσκοντας στους μαθητές του τη μαγεία και τη δύναμη της μουσικής, αλλάζοντας έτσι τις ζωές τους για πάντα. Ήταν τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους. Μόνο που κάποιος έπρεπε να τους το μάθει.ΚριτικήΣίγουρα μέσα στις πιο συγκινητικές στιγμές του κινηματογράφου τα τελευταία δέκα χρόνια. Ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης Κριστόφ Μπαρατιέκαταφέρνει και συγκινεί τους θεατές χωρίς νακαταφεύγει ούτε μια στιγμή σε κλισέ. Δώστειδιαίτερη προσοχή στα τελευταία 10 λεπτά της ταινίας, ίσως τα πιο συγκινητικά. Ο ηθοποιός ΖεράρΖινιό καλύτερος όλων, υποδύεται τον ρόλο του με μέτρο, χωρίς πολλές υπερβολές και χειρίζεται έτσι όπως πρέπει τις κωμικές πινελιές του σεναρίου. Αν και η ταινία δεν απογειώνεται στη μέση της, τελικά καταφέρνει μόλις σε λίγα λεπτά να καταφέρει να συγκινήσει τον θεατή. Ωραία ατμόσφαιρα και σκηνοθετική άποψη καθώς και κοστούμια της εποχής αλλά και μερικά από τα καλύτερα φλασμπακ στην ιστορία του κινηματογράφου. Άλλο ένα ιδιαίτερο σημείο της ταινίας είναι η μουσική της, γραμμένη από τον Μπρουνό Κουλέ που έχει γράψει μουσική για τις ταινίες: Πορφυρά ποτάμια, Ιμαλάια, Μικρόκοσμος. Αυτό όμως που κάνει πραγματικά ξεχωριστή είναι το μέτρο του σκηνοθέτη ο οποίος καταφέρνει και ισορροπεί ανάμεσα στο δράμα και την κομεντί . Πέρα από αυτό, η ταινία υπενθυμίζει τον πραγματικό ρόλο που πρέπει να έχει ένας δάσκαλος στο σχολείο, δηλαδή, να είναι ο εμπνευστής της καινούριας γενιάς και όχι ο ”μπαμπούλας”(μεγάλη αντίθεση στην ταινία ο ρόλος που ενσαρκώνει ο Ζεράρ Ζινιό, με τον ρόλο του αδίστακτου διευθυντή που εφαρμόζει στα παιδιά ανορθόδοξες μεθόδους διαπαιδαγώγησης).Π.ΛΣτην αρχη σκεφτηκα καθως εβλεπα το Les choristes ( τα παιδια της χορωδιας ) «καλωστα τα 400 χτυπηματα, καλωστα 3-0» Διαπιστωσα οτι το ενα συμπληρωνει το αλλο. Ή για να το πω καλυτερα, το ενα υμνει το αλλο.
