17 χρονών!

Τα 17 είναι μια πολύ περίεργη ηλικία. Σύμφωνα με το νόμο, όλοι οι άνθρωποι από τη στιγμή που φτάσουν τα 17 έτη θεωρούνται πολίτες και είναι υποχρεωμένοι να συμμετάσχουν με την ψήφο τους στην εκλογική διαδικασία, αποφασίζοντας έτσι ενεργά για τα πολιτικά πράγματα της χώρας. Και, φυσικά, κάθε 17χρονος και 17χρονη – μεγάλο ποσοστό των μαθητών της τρίτης λυκείου δεν έχει κλείσει τα 18 πριν δώσει πανελλήνιες – πρέπει να είναι σε θέση να επιλέξουν την καριέρα που επιθυμούν να ακολουθήσουν για τις επόμενες περίπου τέσσερις δεκαετίες της ζωής τους, μέσω την επιλογής των σπουδών τους.
Από την άλλη μεριά, όμως, στα μάτια σχεδόν όλου του κοινωνικού συνόλου κανένα 17χρονο δεν είναι σε θέση να πάρει ώριμες αποφάσεις και να προβεί σε ορθές επιλογές που αφορούν την προσωπική του – και όχι μόνο – ζωή. Ακόμα και για την επιλογή της προαναφερθείσας καριέρας θεωρούνται ανώριμα, πράγμα οξύμωρο κατά τη γνώμη μου. Όταν είσαι 17 δεν είναι επιτρεπτό να παραβείς τις εντολές των γονέων – κηδεμόνων σου, δεν μπορείς, σε αρκετές περιπτώσεις, να ταξιδέψεις ασυνόδευτος, να αποφασίσεις χωρίς την έγκριση των γονέων – κηδεμόνων για ιατρικά θέματα που αφορούν το άτομό σου, να καταναλώσεις οινοπνευματώδεις ουσίες ή να οδηγήσεις αυτοκίνητο· την ίδια στιγμή είσαι υποχρεωμένος να προβείς σε επιλογές που σχετίζονται τόσο με το άτομο σου, όσο και με την ευρύτερη κοινωνία και έχουν – ως έναν βαθμό – μακρόχρονες συνέπειες. Και το πιο τρελό απ΄ όλα είναι ότι, μεταξύ όλων αυτών των απαγορεύσεων, ήδη από την ηλικία των 16 σου επιτρέπεται να οδηγήσεις μηχανάκι…
Ερμιόνη Κολιού

Λήψη αρχείου

Τι βαθμό πήρες;
Στην Ελλάδα το εκπαιδευτικό σύστημα έχει δημιουργήσει πολλά προβλήματα στις ζωές των μαθητών. Ένα από αυτά είναι και το κυνηγητό του καλού βαθμού. Οι βαθμοί έχουν ως αποτέλεσμα να καταστρέφουν την ψυχολογία των μαθητών, οι οποίοι καταλήγουν να μην ενδιαφέρονται για την μόρφωσή τους αλλά για το τι βαθμό θα πάρουν.
Αυτό θεωρώ οφείλεται, πρωτίστως, στους γονείς. Εμφανίζεται συχνά το φαινόμενο οι γονείς να τιμωρούν το παιδί τους, όταν η βαθμολογία του δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες τους, και να το επιβραβεύουν, όταν εκείνοι είναι ευχαριστημένοι. Διαθέτουν μεγάλες απαιτήσεις και, συνεπώς, ο μαθητής αρχίζει να στοχεύει στο «20» για χάρη των γονιών του, χωρίς να δείχνει πραγματικό ενδιαφέρον στο περιεχόμενο των μαθημάτων του.
Επιπρόσθετα, το ίδιο το σχολικό περιβάλλον προωθεί την βαθμοθηρία. Για παράδειγμα, αρκετοί εκπαιδευτικοί βαθμολογούν υψηλά τους μαθητές τους, χωρίς αυτοί οι βαθμοί να ανταποκρίνονται στην πραγματική εικόνα του καθενός, με στόχο να τους βοηθήσουν ή ακόμα και να τους ευχαριστήσουν. Ταυτόχρονα, και οι μαθητές μεταξύ τους πυροδοτούν την βαθμοθηρία. Ιδιαίτερα κατά την εφηβεία, τείνουν να είναι ανταγωνιστικοί με τους συμμαθητές τους. Επομένως, προσπαθούν συνεχώς να ξεπεράσουν ο ένας τον άλλον και να φανούν «καλύτεροι» ή πιο «έξυπνοι», αποκτώντας έτσι ένα υποτιθέμενο κύρος μέσα στην τάξη. Πρέπει να επισημανθεί, βέβαια, ότι αυτού του είδους η συμπεριφορά παρατηρείται κυρίως σε μαθητές γυμνασίου, ενώ στο λύκειο αρχίζει να εξασθενεί.
Αυτό πιθανότατα συμβαίνει εξαιτίας των πανελληνίων ή της ωρίμανσης των μαθητών. Όσο πλησιάζουν οι πανελλήνιες οι νέοι καταλαβαίνουν ότι δεν είναι ο βαθμός τους σε ένα διαγώνισμα αυτός που πρόκειται να «στιγματίσει» το μέλλον τους, αλλά τα αποτελέσματα των πανελληνίων. Εκτός αυτού, αν όχι όλοι, οι περισσότεροι νέοι, με το πέρασμα των χρόνων συνειδητοποιούν ότι δεν χρειάζεται να βασίζουν την ευτυχία τους σε έναν αριθμό, αλλά ότι αρκεί να αφομοιώνουν όσα διδάσκονται, ώστε να τα χρησιμοποιήσουν αργότερα στην ζωή τους .
Αυτές, λοιπόν, δυστυχώς, είναι οι συνθήκες που επικρατούν σε ένα ελληνικό σχολείο, όσον αφορά τους βαθμούς. Ευελπιστώ οι επόμενες γενιές να αφυπνιστούν νωρίς και να μη χρειαστεί να περάσουν από αυτό το μαρτύριο που λέγεται βαθμοθηρία .
Ζωή Γκούλτα , μαθήτρια του Γ1

Λήψη αρχείου