παιχνίδια στην αρχαία Αθήνα

Η Ίυγξ

Άνοιγαν δύο τρύπες σε ένα ξύλινο τροχίσκο, περνούσαν διπλή κλωστή και αφού το περιέστρεφαν, μια το τραβούσαν και μια το χαλάρωναν. Ο ήχος που παραγόταν θύμιζε ένα πουλί, την ίυγγα, δηλαδή την μυρμηγκοφάγο, από το οποίο πήρε και το όνομά του το παιχνίδι. Λένε μάλιστα πως ανάλογα με τον ήχο που παραγόταν μπορούσαν να κάνουν διάφορες προβλέψεις.

εμείς φτιάξαμε το δικό μας παιχνίδι με κλωστή και πλαστικά καπάκια

ΣΤΡΟΒΙΛΟΣ ή ΒΕΜΒΙΞ ή ΣΤΡΟΜΒΟΣ:

είναι η γνωστή μας ξύλινη ή μεταλλική σβούρα. Η παλαιότερη αναφορά στην γνωστή μας σβούρα υπάρχει στην Ιλιάδα όπου ο Όμηρος συγκρίνει την περιστροφή μιας πέτρας που εκσφενδονίζει ο Αίας ο Τελαμώνιος με την χαρακτηριστική κίνηση της σβούρας πριν σταματήσει να περιστρέφεται. Οι στρόμβοι ήταν φτιαγμένοι από ξύλο, ορείχαλκο ή πηλό. Στις ανασκαφές της Τροίας βρέθηκαν Κεραμεικοί στρόμβοι.

οι δικές μας σβούρες είναι φτιαγμένες από καπάκι μαρκαδόρου και χαρτόνι που ζωγραφίσαμε με μεγάλη επιμέλεια

ΑΣΤΡΑΓΑΛΙΖΕΙΝ

παιχνίδι με αστράγαλους ή αλλιώς τα κότσια.

Οι τέσσερις επιμήκεις επιφάνειες των αστραγάλων είχαν διαφορετική βαθμολογική αξία: 3 η κοίλη πλευρά (ύπτιον), 4 η αντίθετη της κυρτή (πρανές), 6 η πλευρική και ασταθέστερη όλων (τo Κώον) και 1 η απέναντί της (τo Χίον). 

Στο παιχνίδι νικητής αναδεικνυόταν όποιος έφερνε το μεγαλύτερο αποτέλεσμα. Αυτό προέκυπτε από τον βαθμό της πλευράς, που άγγιζε το έδαφος

ΧΑΛΚΗ ΜΥΙΑ:

είναι η σημερινή μας τυφλόμυγα. Έδεναν με ένα μαντίλι τα μάτια ενός παιδιού που φώναζε: «πάω να κυνηγήσω την χαλκή μυία». Οι άλλοι του απαντούσαν: «θα την κυνηγήσεις, αλλά δεν θα την πιάσεις» και τον χτυπούσαν απαλά στην πλάτη με ραβδάκια. Ο παίχτης με τα μάτια κλειστά προσπαθούσε να πιάσει ένα από τα άλλα παιδιά. Όταν τα κατάφερνε, έπαιρνε το άλλο παιδί τη θέση του.

ΔΙΕΛΚΥΣΤΙΝΔΑ ή ΣΚΑΠΕΡΔΑ:

Το παιχνίδι αυτό ήταν πολύ αγαπητό στα παιδιά. Στη διελκυστίνδα, τα παιδιά στέκονταν σε δύο αντικριστές γραμμές το ένα πίσω από το άλλο, κρατώντας ένα μεγάλο σκοινί. Στο έδαφος, κάτω από το κέντρο του σκοινιού υπήρχε ένα ξύλο για σημάδι. Η μια ομάδα προσπαθούσε να τραβήξει την αντίθετη ομάδα προς το μέρος της και ο πρώτος από την αντίθετη σειρά να πατήσει το ξύλο.

Η ΑΚΙΝΗΤΙΝΔΑ:

Η ακινητίνδα είναι το σημερινό «αγαλματάκια ακούνητα, αγέλαστα κι αμίλητα». Οι παίχτες, μόλις δοθεί το σύνθημα, πρέπει να μείνουν ακίνητοι σε όποια στάση βρίσκονται. Εκείνος που θα κινηθεί, βγαίνει από το παιχνίδι.