«Πάμε κι όπου βγει», των Μαλαμίδου Σοφία, Λειβαδιώτου Εύη, Κρικέλλη Έλλη, Μούσιου Μαρία, Μπάλα Θανάση, Α2.

Κι όμως συνέβη

άνθρωποι χάθηκαν άδικα

οικογένειες ξεκληρίστηκαν

γιατί η χώρα αυτή

λειτουργεί καιρό τώρα με τη φράση

«πάμε κι όπου βγει».

Η Ελλάδα βυθίστηκε ξανά στο πένθος,

στο σκοτάδι,

θρήνος επικρατεί.

Η Ελλάδα βυθίστηκε στα «λάθη»,

στο έγκλημα που συνέτριψε ψυχές.

Τι να πει κανείς σ’ αυτές τις μανούλες

που έχασαν τα αγγελούδια τους,

τι να πει κανείς στους πατέρες,

στα αδέρφια,

στους φίλους,

στους συντρόφους.

Χάθηκαν αθώες ψυχές και ευθύνη πουθενά.

Τι να πει κανείς σε όλους τους ανθρώπους που θρηνούν,

για τα παιδιά.   

«Πατέρα, αγκάλιασε τα αδέρφια μου», της Λαλιώτη Μαρίας, Α2.

Λευκή θωριά τη γη διαβαίνει,

απ’ το χέρι κρατεί ένα παιδί,

ο πατέρας του το περιμένει,

η πορφύρα δεν θα αφεθεί να γίνει γραμμή.

Βλάβη στο δυναμικό ηρεμίας,

νιώθω πάνω μου το βλέμμα.

Ώρα κοινής ησυχίας,

ξέρω πως είναι δικό μου αυτό το αίμα.

Μας χρωστάνε άλλη μία Κυριακή,

να περπατήσουμε όλοι μαζί ως τον Άι Δημήτρη,

το τίμιο στεφάνι να ακουμπήσει στην δική τους κεφαλή,

κι ας ξεχαστεί τούτη η καταραμένη, μαύρη Τρίτη.

Πατέρα, αγκάλιασε τα αδέρφια μου!

Δεν ξέρω αν θα μου το συγχωρήσω ποτέ,

ελπίζω εκείνα να το κάνουν,

όταν το κερί μου θα έχει σβήσει…

Όπως το τέρμα έχει τερματοφύλακα
Και ο πίνακας ζωγράφο
έτσι και εγώ έχω ελπίδα
τη χώρα μου να φτιάξω

Τίτλο στην τραγωδία μας
λένε ήταν θυσία
η εξάρτηση στα Μ.Μ.Ε.
σπέρνει αποτυχία

Αυτοί κλεισμένοι στα βαγόνια
και οι φωτιές αντάμα
Η μνήμη δε φεύγει ποτέ
δε φεύγει από την καρδιά μας

Γονείς και συγγενείς σιωπούν
το τρένο πήγε ευθεία
στροφή στην εσωστρέφεια
μετά την τραγωδία

Καταραμένος μοιάζει ο τόπος που ονομάζεται Τέμπη
Μα δεν είναι κατάρα, ο πρωθυπουργός δε μας προσέχει
Ατύχημα το βαφτίσανε μα κανείς δε τους πιστεύει
Χαθήκανε ζωές μέσα στα συντρίμμια λίγο πριν τις 6
Το μέλλον τους το πήρανε για να κάνουν αυτοί γλέντι

Άνθρωποι γύρω από συντρίμμια
άνθρωποι που ψάχνουν ανθρώπους που έγιναν στάχτη
Και έγινε αυτό πρώτος τίτλος παντού
και μπήκαν ανθρώπινες ζωές και θάνατοι
σε πίνακες
Πίνακες χαμένων ψυχών
Σώματα που έγιναν ένα με σίδερα
και είπαν όλοι
” ατύχημα”
” τραγωδία”
Μα τι ήταν;

Σιωπή.