Σιωπή.
Απόλυτη σιωπή.
Μέσα στη σιωπή, μια ανατριχιαστικη κραυγή.
Ο σπαραγμος μιας μάνας που κλαίει.
Τα συγγνώμη ενός φίλου που δεν πρόλαβε να πει ένα τελευταίο σ’αγαπω.
Τα δάκρυα μιας αδελφής που ποτίζουν την γη.
Μια γη που ήταν κάποτε γεμάτη όνειρα από μια ελπιδοφόρα γενιά
Και τώρα κρύβει μέσα της άψυχα, αθώα παιδιά.
Ο χρόνος τους πάγωσε σαν μια παγωμένη λίμνη, έναν κρύο χειμώνα.
Χάθηκαν σαν έναν πλάτανο που έχει χάσει τα φύλλα του, έναν κρύο χειμώνα.
Έναν αιώνιο χειμώνα που δεν θα γνωρίσει άνοιξη.
Ούτε καλοκαίρι, ούτε φθινόπωρο, ούτε ξανά χειμώνα.
Πάγωσε.
Σαν το σώμα ενός πατέρα όταν έμαθε τα νέα και κοκαλωσε.
Σαν το σώμα μιας γιαγιάς, ενός ξαδέλφου, μιας θείας, ενός θείου,
Σαν τα σώματα των μελών ολόκληρων οικογενειών που έμαθαν τα νέα και κοκαλωσαν.
Και τώρα θρηνούν.
Μια νεολαία έζησε τον τελευταίο της χειμώνα, πήρε τη τελευταία της πνοή και έσβησε σαν ένα κεράκι στον αέρα, ενός κρύου χειμώνα.
Πρόσφατα σχόλια