Στη χώρα των αθώων

Μέσα σε αυτή τη ζοφερή χρονιά, προσπαθήσαμε με τους μαθητές μου της Β Λυκείου Μελεσών, να εξωτερικεύσουμε κάποια από τα συναισθήματα μας, για να κρατήσουμε ζωντανή την ενσυναίσθηση, έστω και μπροστά από μια τυφλή οθόνη. Στο πλαίσιο του μαθήματος της Νεοελληνικής λογοτεχνίας επέλεξα να τους διδάξω το ποίημα του Μάνου Ελευθερίου «Στη χώρα των αθώων», που είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Βαγγέλη Γιακουμάκη. Ως εργασία άφησα ελεύθερους τους μαθητές να δημιουργήσουν ό,τι πίστευαν πως τους εκφράζει. Το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό. Κείμενα, αφίσες, εικαστικά έργα. Τα παιδιά κατέθεσαν ένα κομμάτι της ψυχής τους και μας θυμίζουν πως πάντα τα παιδιά είναι η ελπίδα!!!

Λογοτεχνία
Είναι λυπηρό που ακόμα στις μέρες μας συμβαίνουν τόσο ακραία περιστατικά βίας. Ψυχολογική,σωματική ή σεξουαλική έχει παρόμοια αν όχι ίδια καταστροφική επιρροή στο θύμα. Όλο και περισσότερα άτομα εκφράζουν κάποιο περιστατικό που τους συνέβη και το “πρόβλημα” συνήθως παίρνει τον δρόμο της δικαιοσύνης. Δυστυχώς,υπάρχουν κι εκείνα τα θύματα που δεν έχουν το κουράγιο και το θάρρος να μιλήσουν και καταλήγουν να πνίγονται μέσα σε αυτή την τραυματική εμπειρία. Πέρα από την επίπονη διαδικασία του να ξεπεράσουν κάτι τέτοιο είναι “υποχρεωμένοι” να ακούν και θεωρίες του τύπου: “μάλλον φορούσες κάτι κοντό”, “μάλλον τον προκάλεσες με τη συμπεριφορά σου”, “μήπως υπερβάλεις;”, “γιατί δεν μίλησες τόσα χρόνια; Τι προσπαθείς να κερδίσεις τώρα;” κάνοντας τους να νιώθουν πως κάπου έφταιξαν. Όχι δεν προκάλεσαν. Ούτε υπερβάλουν. Ούτε το θυμήθηκαν μετά από καιρό. Για την ακρίβεια δεν το ξέχασαν και δεν θα το ξεχάσουν ποτέ. Το θύμα δεν προκαλεί τον θύτη του. Το θύμα δεν φταίει ποτέ σε περιπτώσεις εκφοβισμού, σεξουαλικής παρενόχλησης ή καταπάτησης οποιουδήποτε δικαιώματος του. Οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι μεταξύ τους. Αντιδρούν διαφορετικά. Κάποιες φορές δεν αντιδρούν καν. Η ύπαρξη των ανθρώπων που δεν έχουν το κουράγιο και το θάρρος να μιλήσουν για την όποια κακοποίηση δέχονται δεν είναι ένα φαινόμενο που πρέπει να αντιμετωπίσει η κοινωνία μας κατά προτεραιότητα. Αυτό που πρέπει να αντιμετωπίσει άμεσα είναι η ύπαρξη εκείνων που θεωρούν ότι είναι ανώτεροι, ισχυρότεροι, αξίζουν παραπάνω από τα θύματα τους και έχουν το δικαίωμα να τα “τιμωρούν” για τις ευαισθησίες τους ή τις διαφορές τους από εκείνους. Η υπόθεση Γιακουμάκη έκανε το πανελλήνιο να ανατριχιάσει.. Ίσως υπήρξαν σημάδια ότι ο νεαρός φοιτητής περνούσε δύσκολα..Ίσως πάλι κάποιος χρειαζόταν να εμβαθύνει αρκετά στον χαρακτήρα του Βαγγέλη για να καταλάβει ότι βασανιζόταν.. Όποιο σενάριο και να ίσχυε το αποτέλεσμα είναι ένα και δεν αλλάζει!Ένα μαχαίρι να κόβει το νήμα μιας ζωής. Μια μάνα να θρηνεί και να ζητάει δικαίωση για το νεκρό παιδί της. Μια οικογένεια να αναρωτιέται τι πήγε λάθος. Μια σχολή να προσπαθεί να καλύψει την επιφανειακότητα και την ψυχρότητα με την οποία αντιμετώπισε την υπόθεση. Μια ομάδα νταήδων να αρνείται τις αποτρόπαιες πράξεις της και να κυκλοφορεί ελεύθερη να καταστρέψει τη ζωή κάποιου άλλου. Κάποιου που δεν μπόρεσε να υψώσει το ανάστημα του απέναντι τους. Που κατηγόρησε τον εαυτό του αντί τον πραγματικό φταίχτη. Που δεν μίλησε στην οικογένεια του για αυτά που ζούσε ή το έκανε και εισέπραξε απογοήτευση που μεγαλώνοντας δεν έγινε ο σκληρός και αμείλικτος άνδρας που περίμεναν. Η δικαίωση μπορεί να αργεί,αλλά κάποια στιγμή θα έρθει και θα φωτίσει υποθέσεις όπως του Βαγγέλη ή οποιουδήποτε άλλου που βίωσε ή βιώνει παρόμοιες καταστάσεις…

 

6 Φεβρουαρίου 2015. Εξαφανίστηκες χωρίς να γνωρίζει κανένας το γιατί.

27 Ιανουαρίου 2020. Ακόμα η μητέρα σου κοιτάζει τον ορίζοντα παρατηρώντας την ήρεμη θάλασσα, αυτό το βαθύ μπλε χρώμα της κάνοντας την ψυχήτης να γαληνεύει για λίγα δευτερόλεπτα. Όμως, τα ερωτήματα αναπάντητα ακόμα παραμένουν…

Η θλίψη που την κυριεύει, συνδυασμένη με την μελωδία των κελαϊδισμάτων απ’τα πουλιά και του ήχου των κυμάτων, είναι αρκετή καθώς σε νοσταλγεί.Ο φωτεινόςουρανός της θυμίζει το χαμόγελο και τα μάτια σου Βαγγέλη.

Γιατί δεν μίλησες, σκέφτεται… Γιατί δεν απάντησες στον τηλεφώνημα της εκείνη την μέρα.

Από την στιγμή που εξακριβώθηκε η σωρός σου, ένα ταξίδι που παίζει σαν κασέτα στο μυαλό της είσαι. Μια κασέτα γεμάτη αναμνήσεις. Η φωνή σου τριγυρίζει σε ολόκληρο το σπίτι σας.Ακόμα μυρίζει τα ρούχα σου Βαγγέλη μπας και νιώσει ότι είσαι εκεί.

Γολγοθάς ήταν οι σαράντα μέρες που σε έψαχναν τότε. Ολόκληρη η χώρα προσευχόταν να είσαι καλά, ανησυχώντας για την τύχη σου.

Μα γιατί όμως Βαγγέλη; Γιατί δεν άνοιξες το στόμα σου; Γιατί έθαψες ό,τιέγινε; Πολλά αινίγματα…πολλά.

Να ξέρεις, παρόλο την κατάληξη, παράδειγμα έγινε «το λάθος» κι η ιστορία σου. Παράδειγμα για μικρούς και μεγάλους να μιλήσουν, να μην φοβηθούν ούτε ντραπούν. Γκράφιτι και τραγούδια προς την μνήμη σου γράφτηκαν.

Μα εσύ δεν είσαι εδώ να τα δεις…

 

Λήψη αρχείου

ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ: ΒΕΛΗΒΑΣΑΚΗ ΝΙΚΗ

ΜΑΘΗΤΕΣ: ΜΑΘΙΟΥΔΑΚΗ ΜΑΡΙΡΑΝΙΑ

ΤΖΑΝΑΚΗ ΜΑΡΙΑ

ΤΑΒΛΑΔΩΡΑΚΗΣ ΝΙΚΟΣ

ΡΑΝΤΕΒΑ ΜΑΡΙΑ

ΠΕΡΓΑΜΑΛΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

ΡΕΠΠΑ ΔΗΜΗΤΡΑ

ΜΙΧΕΛΑΚΗ ΕΒΕΛΙΝΑ

ΣΚΕΜΠΕΤΖΗΣ ΠΑΡΗΣ

ΝΙΡΓΙΑΝΑΚΗ ΚΑΤΕΡΙΝΑ

ΑΝΔΡΕΑΚΗ ΚΑΤΕΡΙΝΑ

ΑΝΤΩΝΑΚΑΚΗ ΜΑΡΙΑ

ΜΑΝΟΥΣΑΚΗ ΜΑΡΙΑ

ΚΟΡΝΑΡΑΚΗ ΚΙΚΗ