Η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ αποφάσισε στις 2 Νοεμβρίου 2005 να ανακηρύξει την 27η Ιανουαρίου Διεθνή Ημέρα μνήμης για τα θύματα του Ολοκαυτώματος από το ναζιστικό καθεστώς κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η ημερομηνία επιλέχθηκε επειδή στις 27 Ιανουαρίου 1945 τα προελαύνοντα σοβιετικά στρατεύματα απελευθέρωσαν το μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Άουσβιτς – Μπίρκεναου στην Πολωνία.
Το σχέδιο της απόφασης αυτής, που υποβλήθηκε από το Ισραήλ και υποστηρίχθηκε από 89 χώρες, «καλεί τα κράτη – μέλη να επεξεργαστούν προγράμματα εκπαίδευσης που θα μεταδώσουν στις μελλοντικές γενεές τα διδάγματα του Ολοκαυτώματος και να βοηθήσουν να προλαμβάνονται πράξεις γενοκτονίας».
Σήμερα στις 27 Ιανουαρίου οι μαθητές στο ΓΕΛ Λέρου παρακολούθησαν την ταινία «The boy in the striped pyjamas».
Απόσπασμα από το βιβλίο «Το αγόρι με τη ριγέ πιτζάμα» του Τζον Μπόιν:
“ Ο Μπρούνο έκοψε ταχύτητα όταν είδε την τελεία που έγινε κουκκίδα, που έγινε κηλίδα, που έγινε μορφή, που έγινε αγόρι. Παρότι τους χώριζε ένας φράχτης, ήξερε πως έπρεπε να είναι ιδιαίτερα προσεχτικός όταν συναντούσε ξένους και πως έπρεπε να τους πλησιάζει με κάθε προφύλαξη. Συνέχισε λοιπόν να περπατάει αργά και σε λίγο βρέθηκαν ο ένας απέναντι στον άλλο.
«Γεια», είπε ο Μπρούνο.
«Γεια», είπε το αγόρι.
Το αγόρι ήταν μικρότερο από τον Μπρούνο και καθόταν στο έδαφος με θλιμμένο ύφος. Φορούσε την ίδια ριγέ πιτζάμα με όλους τους υπόλοιπους κι ένα ριγέ σκουφάκι στο κεφάλι του. Δε φορούσε παπούτσια και κάλτσες και τα πόδια του ήταν αρκετά βρόμικα. Στο μπράτσο του είχε περασμένο ένα περιβραχιόνιο με ένα αστέρι.”
Το βιβλίο μέσα από το βλέμμα του 9χρονου Μπρούνο προσπαθεί να εμφανίσει τον πόλεμο και τη φρικαλεότητα του και ιδιαίτερα την ιστορία του Ολοκαυτώματος των Εβραίων υπό το πρίσμα της αθωότητας ενός παιδιού που καταφέρνει να πλησιάσει το συρματόπλεγμα, δεν φοβάται το «αντίθετο», απέναντι βλέπει μόνο ένα παιδί, ένα παιδί με ριγέ πιτζάμα με το οποίο γίνονται φίλοι. Φίλοι όπως ξέρουν να γίνονται μόνο τα παιδιά, που δεν γνωρίζουν από σύνορα, πολιτική, θρησκεία, εθνότητες. Ένα παιδί που αναγκάζεται να αφήσει τη ζωή και το σπίτι του στο Βερολίνο για να ακολουθήσει τον στρατιωτικό πατέρα και την οικογένειά του στο μέρος που δεν μπορεί να προφέρει σωστά και που το ίδιο το αποκαλεί Ουστ-Βιτς. Θα συναντήσει ένα άλλο παιδί που επίσης αναγκάστηκε να αφήσει το σπίτι του, τη ζωή του, να μπει σε ένα τρένο χωρίς πόρτες, να φτάσει σε ένα μέρος που θα φοράει αυτό που ο νέος του φίλος θεωρεί πιτζάμα. Πόσο ίδια και πόσο διαφορετικά είναι δύο αγόρια που γεννήθηκαν την ίδια μέρα, αλλά σε άλλη χώρα. Πώς θα βρουν τρόπο να βρουν κοινό κώδικα επαφής και επικοινωνίας; Εστιάζουμε στις διαφορές ενώ θα έπρεπε να μην ξεχνάμε τις ομοιότητες.
Εκπαιδευτικός: Αντωνία Σαρρή, φιλόλογος
