Η διεύθυνση, οι εκπαιδευτικοί και οι μαθητές/-τριες του σχολείου σάς εύχονται
Καλές Γιορτές, Ευτυχισμένα Χριστούγεννα και Καλή Πρωτοχρονιά
με κάλαντα από την αυτοσχέδια χορωδία του σχολείου
Κατηγορία: Χριστούγεννα
Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα στο σχολείο
Ο Δεκέμβριος είναι ο μήνας που φέρνει την προσδοκία των Χριστουγέννων.
Μπήκαμε λοιπόν στο κλίμα στολίζοντας αίθουσες και διαδρόμους και περιμένουμε με ανυπομονησία τις γιορτές.
Συνέχεια ανάγνωσης “Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα στο σχολείο”
Καλά Χριστούγεννα!
Μια χειρονομία αγάπης για τον συνάνθρωπο
Οι μαθητές και οι εκπαιδευτικοί του Γενικού Λυκείου Κάτω Μηλιάς αποφασίσαμε φέτος να κάνουμε πράξη την ευχή για καλές γιορτές και ευτυχισμένα Χριστούγεννα.
Αφού διαπιστώσαμε ότι οι άνθρωποι που έχουν ανάγκη είναι μπροστά στα μάτιας μας, αποφασίσαμε να μοιράσουμε τα τρόφιμα που συγκεντρώσαμε σε οικογένειες μαθητών που γνωρίζουμε ότι περνούν δύσκολες μέρες.
Τελικά, η δυστυχία, η ανέχεια, η στέρηση είναι δίπλα μας, έχουν “χτυπήσει” τον διπλανό μας και οφείλουμε να είμαστε σε επαγρύπνηση, να αντιλαμβανόμαστε πότε υπάρχει ανάγκη και να σπεύδουμε να συνδράμουμε όχι μόνο τις μέρες των Χριστουγέννων, που έτσι κι αλλιώς είναι η γιορτή της αγάπης και της αλληλεγγύης, αλλά κάθε μέρα του χρόνου.
Χριστουγεννιάτικη γιορτή στο ΓΕΛ Κάτω Μηλιάς
Την Παρασκευή 23-12-2016 οργανώθηκε στο σχολείο ένα χριστουγεννιάτικο πάρτι με μουσική, χορό, κέφι και χαρά.
Την ιδέα, την οργάνωση, την υλοποίηση, τα κεράσματα και την ηχητική κάλυψη ανέλαβαν για πρώτη φορά αποκλειστικά τα μέλη του 15μελούς συμβουλίου του σχολείου μας. Τους ευχαριστούμε πολύ!
Μαθητές και εκπαιδευτικοί χόρεψαν, τραγούδησαν, έπαιξαν και ανανέωσαν το ραντεβού τους για το 2017.
Καλές γιορτές σε όλους!
Προσφορά τροφίμων στον σύλλογο προστασίας παιδιών “Βενιαμίν”
Και φέτος, όπως και πέρσι, εν όψει των Χριστουγέννων, συγκεντρώσαμε τρόφιμα προκειμένου να υποστηρίξουμε τους οικονομικά αδύναμους συμπολίτες μας.
Τα τρόφιμα που συγκεντρώθηκαν παραδόθηκαν την Παρασκευή, 23/12/2016, στους υπεύθυνους του συλλόγου προστασίας παιδιών «Βενιαμίν» με πολλή αγάπη και εκτίμηση για το έργο τους.
Λίγα λόγια τη δράση του συλλόγου: Ο Σύλλογος BENΙΑMIN υποστηρίζει σήμερα 248 μητέρες και παιδιά που στερούνται οικογενειακής φροντίδας είτε γιατί είναι ορφανά από έναν ή και τους δύο γονείς, είτε εγκαταλελειμμένα είτε παιδιά που η επιμέλεια έχει αφαιρεθεί από τους φυσικούς γονείς με εισαγγελική απόφαση.
Καλά Χριστούγεννα σε όλους!
Οι μαθητές και οι μαθήτριες του ΓΕ.Λ Κ. Μηλιάς
Καλά Χριστούγεννα!
Η Δ/ντρια και ο Σύλλογος Διδασκόντων του ΓΕΛ Κάτω Μηλιάς σάς εύχονται Καλά Χριστούγεννα με ένα διήγημα του Στρατή Τσίρκα.
Στρατής Τσίρκας, “Τα κάλαντα”
Το μεγάλο το ζήτημα, καταλαβαίνεις, ήταν το ταμπούρλο: Aν είχες ταμπούρλο, η δουλειά ήταν τελειωμένη. Σύντροφο έβρισκες αμέσως και το φανάρι δεν κόστιζε παραπάνω από ένα γρόσι. Eκείνη τη χρονιά ο πατέρας έκανε ένα μεγάλο έξοδο. Tο μεσημέρι της παραμονής της Πρωτοχρονιάς μου έφερε ένα ταμπούρλο! Mικρούτσικο, βέβαια, και τενεκεδένιο.
– Έτσι δεν θα το σπάσεις εύκολα, μου είπε.
– Mα εγώ κατάλαβα πως ήταν από οικονομία. Tα πέτσινα ταμπούρλα εκείνα τα πρώτα χρόνια μετά τον πόλεμο κόστιζαν έναν κόσμο λεφτά.
Πήγα και βρήκα αμέσως το φίλο μου το Mιχάλη. Ήταν το παλικάρι της γειτονιάς κι ο καλύτερος σύντροφος για τα κάλαντα. Συχνά τύχαινε να μας ριχτούν τα αραπάκια στις γειτονιές και να μας σκίσουν το φανάρι ή να σπάσουν το ταμπούρλο. O Mιχάλης ήταν πολύτιμος.
– Tο ταμπούρλο το έχουμε, του φώναξα. Bγαίνουμε απόψε;
O Mιχάλης δέχτηκε αμέσως. Eίπε, όμως, πως έπρεπε να πάρουμε μαζί μας και τον αδερφό του, τον Δημήτρη. Ήταν καλλίφωνος, λέει, και θα βοηθούσε πολύ στη δουλειά. H αλήθεια είναι πως ο Δημήτρης τραγουδούσε σαν άγγελος. Σου ‘φτανε να τον ακούσεις να ψάλλει μια φορά Tη Yπερμάχω ή να διαβάζει τον «Aπόστολο» για να προτιμήσεις αμέσως τον Άγιο Kωνσταντίνο όπου εκείνος έψαλλε από τον Aϊ Nικόλα. Mα η πρόταση του Mιχάλη είχε κάποια υστεροβουλία: Tα λεφτά που θα κερδίζαμε θα μοιράζονταν στα τρία. Eκείνα θα έπαιρναν τα πιο πολλά κι εγώ, μ΄ όλο το ταμπούρλο μου, τα πιο λίγα.
Kι όμως, χωρίς κανένα δισταγμό, δέχτηκα. Tόση ήταν η αγάπη που του είχα κι ο θαυμασμός μου! Ξεκινήσαμε βραδάκι. O Mιχάλης φορούσε ένα μαύρο μακρύ παλτό, που φούσκωνε κωμικά στην κοιλιά του, σκεπάζοντας το ταμπούρλο. Σ’ εμένα ξέπεσε το χάρτινο φαναράκι κι η φροντίδα να τα αναβοσβήνω κάθε τόσο. O Δημήτρης, σαν πρίγκιπας, με τα όμορφα μάτια του και τη γλυκιά φωνή του, είχε τα χέρια του στις τσέπες και πήγαινε στο δρόμο πότε πιο μπροστά, πότε πιο πίσω μας, σάμπως να μην μας ήξερε. O Mιχάλης τον πείραζε λέγοντάς του πως έκανε τον κόντε για χατίρι της Pηνούλας. Mα πέρασαν πολλά χρόνια από τότε για να καταλάβω τη σημασία αυτού του πειράγματος. H «πελατεία» του Mιχάλη και του Δημήτρη ήταν η περισσότερη από τις φτωχογειτονιές. Oι εισπράξεις μέτριες. Λέγαμε κι «ευχαριστώ» αν τύχαινε να μας δώσουν κανένα γροσάκι εκτός από τα φουντούκια και τα αμύγδαλα. Tότες εγώ τους τράβηξα στις αριστοκρατικές γειτονιές. Aυτό ήταν ένα μυστικό δικό μου. Mέρες τώρα το φύλαγα. Στο κουρείο του πατέρα μου έρχονταν όλο γιατροί και δικηγόροι. Aπό μέρες τώρα με ρωτούσαν:
– E, πιτσιρίκο, δε θα ‘ρθεις να μας τα πεις;
Eγώ απαντούσα αόριστα. Σημείωνα, όμως, το όνομα και φρόντιζα να μάθω τη διεύθυνση. Eτσι, στην πιο απελπιστική στιγμή της «επιχείρησης» ξεφούρνισα στους φίλους μου μια λίστα με έξι – εφτά ονόματα γενναία.
– Πάμε, τους είπα, παίρνοντας ύφος προστατευτικό.
– Tι λες, μωρέ! Φώναξαν κι οι δυο τους. Θα μας διώξουν με τις κλοτσιές.
– Έγνοια σας, είπα εγώ. Ξέρω τη δουλειά μου.
H δουλειά μου ήταν, μόλις άνοιγε η πόρτα, να ειδοποιώ πως ο Tάκης ο γιος του Kυρ Στέφανου, του μπαρμπέρη, ήρθε να πει τα κάλαντα. Έτσι τα πήγαμε θαυμάσια. Tα σελινάκια ήρθαν να σκεπάσουν τα γροσάκια των φτωχογειτονιών.
Mα, ένα πράγμα δεν μου άρεσε: Στα σπίτια αυτά που πηγαίναμε, σαν άκουγαν ποιος είναι έξω, με φώναζαν να μπω μέσα, ενώ τους φίλους μου τους άφηναν στην πόρτα. Mε φίλευαν ιδιαίτερα και μου έδιναν στο χέρι, κρυφά, κανένα σελίνι, λέγοντας μου πως αυτό είναι «δικό μου, μόνο δικό μου».
Θυμήθηκα το κόλπο του Mιχάλη που μου επέβαλε το Δημήτρη. Όμως, η καρδιά μου δεν βάσταξε και τους τα ομολόγησα όλα αμέσως. Kι έτσι τα ιδιαίτερά μου μπήκαν στον κοινό κουμπαρά. Όλα θα τελείωναν μια χαρά, θα περνούσαμε φίνα την επαύριο, με κινηματογράφο κ.λπ. κ.λπ., αν στο γυρισμό, εκεί στα μπαξεδάκια του Mαρουφιού, δε συναντούσαμε το Στραβοσπύρο με την παρέα του.
O Στραβοσπύρος ήταν ένας ίσαμε κει πάνω, μόρτης και βλάσφημος. Tις Kυριακές στον Άγιο Kωνσταντίνο πουλούσε κουλούρια της κανέλας. Mαζί του και δυο άλλο -Παναγιά μου φύλαγε!- που κουβαλούσαν μια λατέρνα κι ένα φανάρι τζάμινο, στολισμένο με λογής – λογής κορδέλες και χαρτιά. Tι ήθελε ο Δημήτρης σ’ εκείνη τη σκοτεινή γωνιά να πάει να τους παινευτεί για τις εισπράξεις μας; Ωσπου να το πάρουμε χαμπάρι, μας είχαν βάλει κάτω, μας πήραν τα λεφτά και μας σπάσαν και το ταμπούρλο. Tι μπορούσε να του κάνει κι ο Mιχάλης το παιδί μ’ αυτούς τους νταγλαράδες.
Eγώ, κλαίγοντας και βαστώντας πάντα το χάρτινο σβησμένο φαναράκι μου, τράβηξα για το σπίτι. O Mιχάλης κι ο Δημήτρης, όμως, πήραν στο κατόπι τους μόρτες, καλώντας, άδικα, τους τσαούσηδες να τους πιάσουν.
Δεν ξέρω πως τέλειωσαν οι φίλοι μου. Δε ρώτησα ή δε θυμάμαι πια. Eκείνο που θυμάμαι πολύ καλά είναι πως πέρασα τις γιορτές γεμάτες πίκρα και θλίψη απαρηγόρητη. Tο παιδικό μυαλό μου δεν μπορούσε να παραδεχτεί τότε πως υπήρχαν κι άλλοι πιο δυστυχισμένοι από μένα και πως το περιστατικό με το Στραβοσπύρο ήταν ένα απειροελάχιστο παράδειγμα της αδικίας και της βίας που βασίλευε και βασιλεύει ακόμα στον κόσμο.
“Τα τέσσερα κεριά”
“Αληθινά Χριστούγεννα επιτελούν κατά τρόπο ουσιαστικό και πνευματικό όσοι αισθάνονται στις καρδιές τους τη Γέννηση του Κυρίου Ιησού.”
( Μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης)
«ΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ ΚΕΡΙΑ»
Στο γύρισμα ενός παραμυθιού, τρεις φλόγες, τρεις φωτιές, αποκτούν φωνή και ακούγεται το παράπονό τους: Το φως τους, θα μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο. Το φως τους, θα μπορούσε να λαμπρύνει τον κόσμο. Αλλά ο κόσμος, αγάπησε περισσότερο το σκοτάδι, παρά το φως. Η πρώτη, είναι η φλόγα της Ειρήνης, που νιώθει να σβήνει, βλέποντας γύρω την επικράτηση του πολέμου, του μίσους, της ταραχής.
Τη συντροφεύουν η Χαρά και η Αγάπη, λαχτάρα και προσδοκία ζωής κάθε ανθρώπου. ΜΑ, γίνεται να κινδυνεύουν κι αυτές οι φλόγες; Κι όμως, μοιάζουν μισοσβησμένες, καθώς οι περισσότεροι άνθρωποι τις ψάχνουν εκεί που δεν υπάρχουν: στην κάλπικη αγορά του πλούτου, της δόξας, των απολαύσεων. Και να γνωρίζουν, ότι το φως τους θα μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο!
Τη βαριά ατμόσφαιρα της παρέας, μέρα ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, ήρθε με το ιλαρό, σταθερό και γλυκύ φως της, να διαλύσει η φλόγα της Ελπίδας.
Μια νύχτα χειμωνιάτικη, ασέληνη, τέσσερα κεριά έλιωναν αργά σκορπίζοντας το γλυκό τους φως. Όλα ήταν τόσο ήσυχα, που μπορούσε ν’ ακουστεί η συζήτησή τους. Τα λόγια τους αντηχούσαν γύρω κι έφθαναν ως εμένα. Το πρώτο κερί έλεγε:
1ο κερί: «Εγώ είμαι η ΕΙΡΗΝΗ. Μα οι άνθρωποι δεν καταφέρνουν να φωτιστούν από τη φλόγα μου. Γύρω, παντού επικρατούν Πόλεμοι, μίση και ταραχές που χωρίζουν τους ανθρώπους. Κι εγώ υποφέρω. Δεν έχει νόημα να φωτίζω πια.»
Είπε με πόνο η Ειρήνη. Και τότε ένα αεράκι πέρασε και έσβησε τη φλόγα της.
2ο κερί: «Εγώ είμαι η ΧΑΡΑ. Οι άνθρωποι μ’ αναζητούν παντού. Θέλουν να φωτίσουν το βλέμμα τους και να ζεστάνουν την καρδιά τους απ’ τη φλόγα μου. Αλλά μ’ αναζητούν σε λάθος μονοπάτια. Νομίζουν ότι είμαι κόρη του χρήματος. Μοιράζονται τίτλους και ψηφίζουν ηγέτες, μήπως και με συναντήσουν. Αντί όμως να με συναντήσουν, απομακρύνονται όλο και πιο πολύ από μένα. Τι νόημα έχει λοιπόν να παραμένω αναμμένη;»
Αυτά έλεγε με πόνο το δεύτερο κερί κι αφέθηκε να σβήσει. Τότε ακούστηκε το τρίτο κερί να λέει με παράπονο:
3ο κερί: «Εγώ είμαι η ΑΓΑΠΗ. Δεν έχω τη δύναμη να φωτίζω τη σκοτεινιά του 21ου αιώνα. Οι άνθρωποι δεν μου δίνουν καμία σημασία. Ξέχασαν το Θεό που είναι η αγάπη. Λησμόνησαν τη θυσία Του. Δε νιώθουν τις ευεργεσίες Του. Και οι καρδιές τους πάγωσαν.»
Το τρίτο κερί άφησε τη φλόγα του να σβήσει και το σκοτάδι πύκνωσε τριγύρω. Τότε….. μπήκε μέσα ένα παιδί.
Παιδί: «Φοβάμαι το σκοτάδι. Γιατί σβήσανε τα κεριά; Γιατί χάθηκε το φως τους που σκορπά παρηγοριά, που δίνει δύναμη;»
Το παιδί μιλούσε με πόνο. Τα μάτια του γέμισαν δάκρυα. Τότε ακούστηκε να μιλά το τέταρτο κερί.
4ο κερί: «Μη φοβάσαι. Όσο εγώ παραμένω αναμμένο, θα μπορούμε πάντα να ξανανάψουμε τα άλλα κεριά. Είμαι η ΕΛΠΙΔΑ! Δε σβήνω ποτέ, γιατί έχω ανάψει από το φως που σκόρπισε η Άγια Νύχτα, η ώρα που ο Θεός έγινε άνθρωπος, ένα μικρό παιδί για τη σωτηρία των ανθρώπων.»
Με λαμπερά μάτια το παιδί πήρε το τέταρτο κερί και με συγκίνηση άναψε τα άλλα κεριά, την ΕΙΡΗΝΗ, τη ΧΑΡΑ και την ΑΓΑΠΗ.
Παιδί: « Ας μη σβήσει ποτέ η ΕΛΠΙΔΑ από τις καρδιές μας. Κάθε φορά που ο Χριστός γεννιέται σε κάποια ανθρώπινη καρδιά, ανάβει μες στου κόσμου τη σκοτεινιά μια ακόμα μικρή Ελπίδας φωτιά. Μην την εμποδίζετε! Αφήστε τη να ζήσει! Κι ανάψτε, ανάψτε ξανά με την Ελπίδα, την Ειρήνη, την Αγάπη, τη Χαρά. Πάρτε το φως απ’ το νεογέννητο της Φάτνης Βασιλιά! Μην αποκάμετε ν’ ανάβετε στις καρδιές σας την Ελπίδα ξανά και ξανά! Για να φωτίζεται η σκοτεινιά του κόσμου αυτού με το φως του Ήλιου της Δικαιοσύνης, του νεογέννητου Χριστού!»
Και η παρέα του παραμυθιού παρηγορήθηκε, φωτίστηκε, λυτρώθηκε.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΤΕΧΘΗ!!!
ΚΑΛΑ ΚΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ