Κατηγορία: Ξάνθη – Αλεξανδρούπολη

της Σοφίας Ίτσιου (Α1)

Η  τετραήμερη εκδρομή του σχολείου μας στην Αλεξανδρούπολη-Ξανθή-Κομοτηνή με διαμονή στην Αλεξανδρούπολη που πραγματοποιήθηκε στις 26 έως 29 Μαρτίου 2015 είχε ένα υπέροχο ξεκίνημα. Η πρώτη μας στάση ήταν στο  Εθνολογικό – Λαογραφικό Μουσείο της πόλης. Το κτήριο βρίσκεται στον κεντρικό δρόμο της Αλεξανδρούπολης. Στεγάζεται σε ένα μισθωμένο πέτρινο νεοκλασικό κτήριο του 1899 και σκοπός της ίδρυσης του ήταν  να διατηρήσει την ιστορική μνήμη στην ευρύτερη γεωγραφική περιοχή της Θράκης.

 Κατά την διάρκεια της επίσκεψής μας σε αυτό είδαμε πράγματα που μας έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση. Μεταξύ αυτών ήταν οι ενδυμασίες των ανθρώπων εκείνης την εποχής που μας εντυπωσίασαν με την πολυμορφία τους. Διαφορετική ήταν η ενδυμασία και τα χρώματα των ρούχων για τις ελεύθερες κοπέλες και διαφορετικά για τις παντρεμένες γυναίκες. Επίσης  μας τράβηξαν την προσοχή οι υφάνσιμες ύλες όπως το μαλλί, το μετάξι, το βαμβάκι και το λινάρι, οι οποίες ήταν οι  βασικές ύλες που χρησιμοποιήθηκαν στην υφαντουργία της Θράκης. Τέλος είδαμε τον τρόπο που  καλλιεργούσαν την γη οι αγρότες της ευρύτερης περιοχής της Θράκης καθώς και κάποιες από τις παραγωγές τους όπως, όσπρια, καλαμπόκι, ζαχαροκάλαμο, καπνά αλλά κυρίως  δημητριακά  για την κάλυψη των διατροφικών τους αναγκών. Ήταν μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ξεναγήσεις στο πλαίσιο της εκδρομής μας και όλο αυτό το κομμάτι το οφείλουμε στη μουσειοπαιδαγωγό του μουσείου, που μας έκανε να αισθανθούμε άνετα και να φύγουμε από εκεί με ωραίες αναμνήσεις…

 Κατανοήσαμε όλοι ότι και αυτό το μέρος της ακριτικής Ελλάδας έχει πλούσια παράδοση και ιστορία με ιδιαίτερο χρώμα λόγω της συνύπαρξης του χριστιανικού και του μουσουλμανικού στοιχείου και αξίζει το ενδιαφέρον όλων μας.

Ευχαριστούμε πολύ για την ευκαιρία που μας δώσατε να γνωρίσουμε τι σημαίνει να ζεις στα σύνορα!

 

Η εκδρομή αυτή ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία για όλους. Για μένα ήταν, αν όχι η καλύτερη, μια από τις καλύτερες εκδρομές που έχω πάει, κι αυτό γιατί, εκτός από τον ασυνήθιστα ενδιαφέροντα εκπαιδευτικό τομέα, πετύχατε κάτι που νομίζω πως δεν έχει ξαναγίνει: να έρθουμε  όλοι πιο κοντά μεταξύ μας, να αναπτύξουμε σχέσεις με άτομα που δεν το περιμέναμε και γενικά να έχουμε μια πιο ευχάριστη διάθεση.  Τέλος, θέλω να ζητήσω συγγνώμη εκ μέρους του 224, γιατί, παρά τα καπρίτσια μας, ξέρουμε πως αυτή είναι η δουλειά σας και σας ευχαριστούμε!

Βάγια Γιαννώτα (Α1)

 Το βίντεο με τις “στιγμές” της εκδρομής:

 

 

Όλγα Κούβαρου (Β1)

Με αφορμή την τετραήμερη εκδρομή που πραγματοποίησε το σχολείο μας, με προορισμό την Αλεξανδρούπολη-Κομοτηνή-Ξάνθη, επισκεφτήκαμε το Μουσείο Μετάξης στο Σουφλί.

Το μουσείο στεγάζεται σε ένα νεοκλασικό κτήριο του 1886 που βρίσκεται στο κέντρο της πόλης του Σουφλίου, το οποίο αναπαλαιώθηκε και εγκαινιάστηκε τον Σεπτέμβριο του 2008. Εκεί παρακολουθήσαμε ένα βίντεο σχετικό με τον τρόπο παραγωγής του μεταξιού και τους τρόπους με τους οποίους φέρει όλα αυτά τα χρώματα.Η κατεργασία μέχρι να έχουμε το τελικό μεταξωτό ύφασμα διακρίνεται σε πολυάριθμα στάδια: τη σηροτροφία, την αναπήνιση, την κλώση, τη βαφή, το φινίρισμα.

Ακόμη μάθαμε ότι  το μετάξι είναι μείγμα δύο πρωτεϊνών. Η μία από αυτές ονομάζεται φιβροϊνη, αποτελεί το 75% της ίνας και βρίσκεται στο κέντρο της. Η άλλη ονομάζεται σερικίνη ή μεταξόκολλα, αποτελεί το 25% και περιβάλλει τη φιβροϊνη.  H φυσική ίνα στο μικροσκόπιο φαίνεται ανώμαλη και τραχεία στην επιφάνεια, με εγκάρσια τομή σχήματος έλλειψης. Μετά την απομάκρυνση της σερικίνης, η ίνα φαίνεται λεία σαν διαφανής ράβδος και η διατομή της δεν είναι ομοιόμορφη σε όλο της το μήκος. Αυτό που προκάλεσε τη μεγαλύτερη εντύπωση σε όλους μας  είναι ότι η ποιότητα του μεταξιού συνδέεται με το θάνατο της  χρυσαλίδας, το τελικό στάδιο μεταμόρφωσης του μεταξοσκώληκα. Αν αυτή  καταφέρει να ζήσει και βγει από το κουκούλι, η κλωστή κόβεται και χάνει την ποιότητά της. Έτσι  σ΄ αυτό το στάδιο τα κουκούλια οδηγούνται   σε φούρνους όπου η χρυσαλίδα βρίσκει άδοξο τέλος.

Στην Ευρώπη το μετάξι εισάχθηκε για πρώτη φορά στο Βυζάντιο στα χρόνια της βασιλείας του Ιουστινιανού, όταν δύο καλόγεροι, γυρνώντας από μια ιεραποστολική περιοδεία στην Κίνα το 554 μ.Χ., έφεραν μαζί τους κουκούλια μέταξας κρυμμένα στα ραβδιά τους, γιατί απαγορευόταν η εξαγωγή τους.

Το μουσείο είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον, μάθαμε  πολλά για το μετάξι που ούτε είχαμε φανταστεί ότι μπορεί να συμβαίνουν… Σας το συστήνουμε ανεπιφύλακτα…

Ίτσιου Κωνσταντίνα (Β1)

Το σχολείο μας πραγματοποιώντας  εκπαιδευτική  εκδρομή  στην Αλεξανδρούπολη 26-29 Μαρτίου έδωσε την ευκαιρία στους μαθητές της  Α΄ και Β΄ Λυκείου που συμμετείχαν σε αυτήν να γνωρίσουν  μια τέχνη η οποία δεν είναι πολύ διαδεδομένη. Η  τέχνη των σκιών  έχει γίνει εμφανής και  γνωστή στην Ελλάδα  τα τελευταία  χρόνια. Το μουσείο  των σκιών  βρίσκεται στο κέντρο της Ξάνθης  και  αποτελεί κάτι πρωτοπόρο,  καινούργιο αλλά συγχρόνως  εντυπωσιακό και παράξενο. Παρά την άγνοια πολλών  ανθρώπων για την ύπαρξη του,   κεντρίζει το ενδιαφέρον επισκεπτών ακόμα  και  των  πιο απαιτητικών.

Αναλυτικότερα , “Το Σπίτι της Σκιάς-The House of Shadow ” δημιουργήθηκε για να στεγάσει τα έργα του καλλιτέχνη Τριαντάφυλλου Βαΐτση   ο οποίος είχε σπουδάσει μηχανολόγος περιβάλλοντος και άφησε τα τελευταία χρόνια το επάγγελμα του  για να ασχοληθεί με αυτό το είδος τέχνης. Αποτελείται από δύο  βασικούς χώρους: το εργαστήριο-πωλητήριο, όπου φτιάχνονται χειροποίητα δώρα, μπλουζάκια, κοσμήματα, διακοσμητικά, φωτιστικά σκιάς, αλλά και έργα τέχνης, τα περισσότερα φτιαγμένα από ανακυκλώσιμα υλικά, και την έκθεση. Στον εκθεσιακό χώρο  μπορεί κανείς να θαυμάσει γλυπτά από σκουπίδια, τα οποία, όταν φωτιστούν κατάλληλα, παράγουν αναγνωρίσιμες μορφές σκιάς. Η γενικότερη φιλοσοφία των έργων αυτών προσεγγίζεται στη θεώρηση των αντικειμένων, των καταστάσεων, των γεγονότων από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Η «απρόβλεπτη» σκιά κάθε έργου υποδεικνύει την προσπάθεια που πρέπει να καταβάλουμε για να κατανοήσουμε οτιδήποτε μας προβληματίζει ή ακόμα και ό,τι θεωρούμε δεδομένο.

Όπως εξηγεί ο κ. Βαϊτσης : «Αυτό που βλέπουμε  είναι πάντοτε λιγότερο από αυτό που κοιτάμε. Κάνω ορατό το αόρατο. Δείτε αυτό που δεν φαίνεται. Γεννήθηκα, μεγαλώνω, θα πεθάνω, έως τότε όμως, θα δημιουργώ.”  Ακόμη πιο εντυπωσιακό είναι ότι, από μια κατασκευή μπορούν να βγουν ταυτόχρονα δύο διαφορετικές σκιές στην απεικόνιση στον  τοίχο !

Το  μουσείο εντυπωσίασε  όλα τα παιδιά και τους συνοδούς καθηγητές  της εκδρομής