Την Πέμπτη 5 Μαρτίου 2020 οι μαθητές του σχολείου, στο πλαίσιο της ενημέρωσης για την ενδοσχολική βία, παρακολούθησαν τη δανέζικη ταινία Min bedste fjende (My good enemy) 2010, μια τανία για το πώς ένα αγόρι θύμα ενδοσχολικής βίας μετατρέπεται στον πιο αδίστακτο θύτη.
Μετά την ταινία ακολούθησε προβληματισμός και συζήτηση. Παρακάτω παρατίθενται ορισμένα απο τα σχόλια των μαθητών:
Για τη Σουπιάδου Μεταξία, η Βασιλεία Παπαδημητρίου και η Βασιλική Φωτίου η πιο συγκινητική σκηνή της ταινίας ήταν εκείνη κατά την οποία ο Αλφ (ήρωας της ταινίας) παρουσιάζει μπροστά σε όλη την τάξη το αγαπημένο κουνελάκι του φίλου του. Θέλει έτσι να τον βοηθήσει να συνειδητοποιήσει ότι το να γίνει θύτης από θύμα που ήταν δεν τον βοηθά να βγει από το φαύλο κύκλο της Βίας. Ο Αλφ υπήρξε θύμα ενδοσχολικής βίας, ωστόσο στο τέλος της ταινίας δείχνει να αποδέχεται τον εαυτό του και τις ιδιαιτερότητές του χωρίς να φοβάται να τις παρουσιάσει μπροστά στην τάξη του.
Ο Θωμάς Κατσαμάγκας και η Βασιλική Σκένδρα δηλώνουν ότι για αυτούς η πιο δυνατή σκηνή ήταν εκείνη που ο Τόκε (ήρωας της ταινίας) πνίγει το αγαπημένο του κουνελάκι θέλοντας έτσι να δείξει ότι δε ξαναγυρνά στον παλιό του εαυτό, τον αδύναμο, ευαίσθητο και απομονωμένο. Πλέον από θύμα γίνεται θύτης και προκαλεί στους συνομήλικους του, ακόμα και στον καλύτερό του φίλο, ψυχικό και σωματικό πόνο με την συμμορία που έφτιαξε. Η Αθηνά Μυλωνά χαρακτηρίζει την συμπεριφορά του Τόκε ως αντίδραση για όλα όσα είχε ζήσει στο παρελθόν στα χέρια των συμμαθητών του
Η Βασιλική Τριανταφύλλου προσπαθώντας να σκιαγραφήσει το προφίλ του θύτη σε μια πράξη ενδοσχολικής βίας επισημαίνει ότι συνήθως αυτός υπήρξε θύμα σκληρής βίας. Διψά για εκδίκηση και την παίρνει ασκώντας ο ίδιος βία σε άλλους αδύναμους και ευαίσθητους μαθητές. Ο Γκοτόβας Παύλος συμπληρώνει ότι ο Τόκε ( πρώην θύμα ) ως θύτης έγινε αδίστακτος και πιο σκληρός από τους δικούς του βασανιστές. Τέλος ο Αντώνης Μπίνιας πιστεύει ότι ο θύτης νιώθει αυτοπεποίθηση μέσα από την αίσθηση δύναμης που του δίνει η άσκηση βίας.
Η Σοφία Τσάτσου και η Μαρία Κυπαρίσση δηλώνουν ότι τους έκανε εντύπωση το γεγονός ότι ο θύτης ήταν στην αρχή ένα παιδί τρομαγμένο, κακοποιημένο και μοναχικό, και κατέληξε να γίνει ένα παιδί βίαιο και τρομακτικό, χειρότερο από αυτό που μισούσε, ενώ η Ελένη Ντούρου παραδέχτηκε πως της έκανε εντύπωση το γεγονός ότι ότι ο θύτης εκανε στους άλλους αυτό που του έκαναν παλιά χωρίς να σκεφτεί πως ένιωθε όταν δεχόταν βία.
Για την Ελένη Κατερινοπούλου, τη Βασιλική Βασιουρή και τη Φανή Γκόλια θα μείνει αξέχαστη η σκηνή του βασινισμού και της απίστευτης βαρβαρότητας του Αλφ από τον πρωήν καλύτερό του φίλο, ενώ για την Όλγα Σιώκα η σκηνή στην οποία οι νταήδες σπάνε το δάχτυλο του Αλφ, περιγελώντας τον για την ενασχόλησή του με το μπαλέτο.
Ο Παπαδημητρίου Οδυσσέας και η Ιωάννα Τσινίκου εύστοχα παρατηρούν ότι ο θύτης ήταν ένα παιδί παραμελημένο από την οικογένεια και δεν είχε τη στήριξη από τους γονείς του.
Η Τσαρσιταλίδου Ελένη εντυπωσιάζεται από τη μεταστροφή του μελαγχολικού κι ευα΄σιθητου αγοριού σε ένα αδίστακτο θύτη που φέρεται άσχημα στους συμμαθητές του, θυσιάζει τη φιλία του, για να αποκτήση φήμη και δύναμη.
Η Βασιλική Στέφου θεωρεί ότι είναι αισιόδοξο το μήνυμα της ταινίας γιατί τελικά ο Αλφ καταφέρνει να ξεφύγει από τη “λέσχη” και να ξαναβρεί τον παλιό του εαυτό.
Επίσης, στο πλαίσιο της ενημέρωσης, παρουσιάστηκε και το κόμικ που δημιούργησαν οι μαθητές του Β2 μαζί με την καθηγήτριά του Σοφία Χαριτοπούλου, και το οποίο υποβλήθηκε στο “Χαμόγελο του Παιδιού”, για την καμπάνια “Μίλα τώρα!”
https://www.pixton.com/gr/comic-strip/ftchy1em
Επιμέλεια αφιερώματος: Ειρήνη Παξιμαδάκη, Σοφία Χαριτοπούλου
