“Δεν υπάρχει τίποτε πιο θλιβερό σ’ αυτόν τον κόσμο από το να ξυπνάς τα Χριστούγεννα το πρωί και να μην είσαι παιδί”…
Ο Σύλλογος των καθηγητών του ΓΕΛ Καρέα σας εύχεται “Καλά Χριστούγεννα” με υγεία! Το 2018 να είναι δημιουργικό για όλους μας με πολλές όμορφες στιγμές όπως αυτές που μοιραστήκαμε στη σχολική μας γιορτή!
Το παρακάτω video το αφιερώνουμε σε σας, τους μαθητές μας, με όλη μας την αγάπη!
Τα απολυτήρια μπορείτε να τα πάρετε την Πέμπτη 30/6/2016 από τις 8.30 π.μ. – 13.00 μ.μ. και κάθε Τρίτη κατά την διάρκεια του καλοκαιριού, που το σχολείο θα είναι ανοιχτό, από τις 8.30 π.μ. – 13.30 μ.μ.
Αφιέρωμα στο πλαίσιο εγκυκλίου του Υπουργείου Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων για την 27η Ιανουαρίου που καθιερώθηκε διεθνώς ως Ημέρα Μνήμης των Θυμάτων του Ολοκαυτώματος.
http://www.slideshare.net/akriparopoulou/to-e-e
Σας ευχόμαστε “Καλό δρόμο” με το κεφάλι ψηλά και την ψυχή ολόρθη!
Το σχολείο μας αγαπούσε πολύ το έργο του και αποσπάσματα απ΄αυτό, αποτύπωσε στα παρακάτω video:
Υπεύθυνη καθηγήτρια για την διοργάνωση: κ. Γιαννακοπούλου Ελένη
Πριν από την εκδήλωση ο Σύλλογος Καθηγητών του ΓΕΛ Καρέα όρισε σημαιοφόρο του σχολείου την μαθήτρια της Γ΄ τάξης Χαϊτζγιάν Ελευθερία και παραστάτες τους: Δακτυλίδη Δήμητρα (Γ΄τάξη), Αρνίδη Μαρία (Γ΄τάξη), Μαγγίδη Βλάσση (Β΄τάξη), Μπούγια Κυριακή (Β΄τάξη) και Καλογήρου Ελευθερία (Α΄τάξη). Στη συνέχεια, απένειμε Αριστεία και Βραβεία κατά τάξη.
Επιμέλεια power point: κ. Κριπαροπούλου Αντιγόνη
Παρουσίασαν οι μαθήτριες της Β΄ τάξης: Μπούγια Κυριακή και Παναγούλια Νικολέττα
Η χορωδία και η ορχήστρα του σχολείου
Η Βραζιλία εξελίσσεται σε µια νέα οικονοµική υπερδύναµη για τον 21ο αιώνα. Με βάση την προβλεπόμενη για φέτος, άνοδο του ΑΕΠ της, στα 2,5 τρισ. δολάρια, καταλαμβάνει την έκτη θέση ανάμεσα στις µεγαλύτερες οικονοµίες στον κόσµο και οι εκτιμήσεις δείχνουν ότι τα επόμενα χρόνια οι ρυθμοί ανάπτυξης θα είναι επίσης, έντονοι.
Όσο μεγάλη οικονομική υπερδύναμη κι αν είναι η χώρα της σάμπα, του ποδοσφαίρου, του καφέ, του ουρανίου, του πετρελαίου, της παραγωγής βιοκαυσίμων ή ακόμα και των πυρηνικών υποβρυχίων, δεν παύει να αποτελεί τον παράδεισο του μεγάλου κεφαλαίου, των πολυεθνικών και των ξένων επενδυτών, ενώ, το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού της μαστίζεται σήμερα από την φτώχεια και την εξαθλίωση.
Στην Βραζιλία της “ανάπτυξης” η πραγματικότητα είναι αδυσώπητη:
Ένας στους τέσσερις Βραζιλιάνους -55 εκ. άνθρωποι- ζει σήμερα κάτω από τα όρια της φτώχειας (δηλ. με λιγότερο από 1 δολάριο την ημέρα), ενώ ένα εκατομμύριο παιδιά δουλεύουν µεροκάµατο, κάτω από άθλιες συνθήκες.
Το 12,8% του πληθυσμού, δηλαδή σχεδόν 18 εκατομμύρια άνθρωποι, είναι αναλφάβητοι.
Στις φτωχές και υποβαθμισμένες ανατολικές περιοχές, 44,2 παιδιά στα 1000 πεθαίνουν πριν γίνουν ενός έτους.
Η Βραζιλία έχει από τα υψηλότερα ποσοστά φόνων στον κόσμο. Η πρώτη αιτία θανάτου στις ηλικίες 15-24 στις υποβαθμισμένες αστικές περιοχές είναι ο φόνος.
Το χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών στη Βραζιλία, αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα στην υφήλιο και βρίσκει έδαφος σε όλους τους κοινωνικούς τομείς και κυρίαρχα στην εκπαίδευση, την υγειονομική περίθαλψη και τις μεταφορές.
Στα προάστια των πόλεων, το θέαµα είναι φρικιαστικό: τεράστιες παραγκουπόλεις (φαβέλες), εκατοµµύρια άνθρωποι να στοιβάζονται κάτω από τσίγκινες στέγες, χωρίς νερό, ηλεκτρικό και αποχέτευση.
Αυτή την περίοδο 170.000 άνθρωποι εκδιώκονται από τα σπίτια τους, λόγω της κατασκευής αθλητικών εγκαταστάσεων και άλλων υποστηρικτικών εγκαταστάσεων, ενόψει του Μουντιάλ Ποδοσφαίρου. Την ίδια στιγμή,που η κυβέρνηση της Βραζιλίας, επενδύει όλο και λιγότερα χρήματα σε κοινωνικές υπηρεσίες και αγαθά, το κόστος του Μουντιάλ Ποδοσφαίρου και των Ολυμπιακών Αγώνων (η Βραζιλία θα φιλοξενήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου το 2014 και τους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2016), ανέρχεται στα 25 δις δολάρια. Την ίδια στιγμή η FIFA (Παγκόσμια Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου, διοργανώτρια αρχή του Παγκοσμίου Κυπέλλου) αναμένεται να κερδίσει γύρω στα 10 δις δολάρια από τη διεξαγωγή του Μουντιάλ…
“Ανάπτυξη”, λοιπόν… Αλλά το ζήτημα είναι ποιος ωφελείται από την ανάπτυξη και αν τελικά αυτή διαμορφώνει τους όρους για να ζήσουν οι άνθρωποι καλύτερα και όχι για να αυξάνουν τα κέρδη τους οι λίγοι σε βάρος των πολλών.
Η καμπάνια «Σταματήστε το Παγκόσμιο Κύπελλο – Μουντιάλ», στην οποία συμμετέχουν εκατομμύρια Βραζιλιάνοι σε όλη την χώρα, δεν αποτελεί απλά μια “εξέγερση”, αλλά καταδεικνύει το τεράστιο πολιτικό πρόβλημα που δημιουργείται, όταν οι “πολιτικές ανάπτυξης” υπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου, των πολυεθνικών και των κυρίαρχων τάξεων.
Οι άνθρωποι που αντιδρούν δεν είναι μόνο οι «άθλιοι της Βραζιλίας» αλλά και τα μεσαία στρώματα, που λόγω των τεράστιων κοινωνικών και οικονομικών ανισοτήτων, εξεγείρονται γιατί φοβούνται ότι μπορεί να βρεθούν και αυτοί, κάτω από τα όρια της φτώχειας. Πολλοί απ’ αυτούς έχουν ενταχθεί σχετικά πρόσφατα στην μεσαία τάξη και μπορούμε να πούμε ότι αποτελούν την … «προδομένη γενιά της ανάπτυξης»…
Οι διαδηλωτές διεκδικούν στέγη, υγειονομική περίθαλψη, παιδεία και λιγότερη αστυνομική βία. Όταν λοιπόν, από την μια μεριά, η πείνα θερίζει, τα ποσοστά φτώχειας διογκώνονται, η κοινωνική ανισότητα διευρύνεται, και από την άλλη τα δισεκατομμύρια… ξοδεύονται προκλητικά μπροστά στα μάτια ενός λαού που στην πλειοψηφία του δοκιμάζεται, οι κοινωνικές εκρήξεις αποτελούν μονόδρομο.
«Δε θέλω παγκόσμιο κύπελλο. Θέλω μια στέγη», ήταν το κύριο σύνθημα των διαδηλώσεων που πραγματοποιήθηκαν πριν από λίγες ημέρες κατά της ποδοσφαιρικής διοργάνωσης και της τακτικής της βραζιλιάνικης κυβέρνησης να ξοδέψει υπέρογκα ποσά τη στιγμή που αδιαφορεί για την έλλειψη στοιχειωδών υποδομών στέγασης για εκατομμύρια ανθρώπους.
Οι καλλιτέχνες δρόμου της Βραζιλίας βρήκαν έναν δικό τους τρόπο να στείλουν μηνύματα σε όλο τον κόσμο, ότι αυτός ο λαός, ναι μεν λατρεύει το ποδόσφαιρο (άλλωστε “κάθε βραζιλιάνος μεγαλώνει με μια μπάλα στα πόδια”), δεν βάζει όμως το άθλημα πάνω από την ίδια του την επιβίωση και την αξιοπρέπειά του!
Δείτε τα εξαιρετικά γκράφιτι κατά του Μουντιάλ και της FIFA:
“Το παγκόσμιο κύπελλο μας παίρνει σχολεία και νοσοκομεία και μας αφήνει τις μπάλλες του”
Στις 6 Απριλίου του 1941, οι Γερμανοί εισβάλλουν στην Ελλάδα. Ο λαός αγωνίζεται να μη χάσει την ελπίδα του.
Στις 27 Απριλίου του ιδίου έτους, στις 8:10 το πρωί, τα πρώτα γερμανικά στρατεύματα μπαίνουν στην Αθήνα. Οι κάτοικοι της πόλης κλείστηκαν στα σπίτια τους και σφάλισαν καλά τα παραθυρόφυλλα. Ήταν μια πράξη βουβής διαμαρτυρίας. Δεν ήθελαν να δουν την παράδοση.
Στην Βασιλίσσης Σοφίας οι μοναδικοί που τους υποδέχονται και τους χαιρετούν απο τα μπαλκόνια είναι οι 130 υπάλληλοι της Γερμανικής πρεσβείας, οι περισσότεροι πράκτορες της Γκεστάπο.
Την ημέρα εκείνη, η Πηνελόπη Δέλτα δεν άντεξε την κατοχή και πήρε δηλητήριο… Από αυτό το γεγονός επίσης, εμπνεύστηκε ο Τσιτσάνης και έγραψε το τραγούδι “Συννεφιασμένη Κυριακή”.
Στις 08:45 οι ναζί υψώνουν την πολεμική σημαία τους με τον αγκυλωτό σταυρό, πάνω στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης.
Τότε, δύο νεαροί φοιτητές, ο Μανώλης Γλέζος και ο Απόστολος (Λάκης) Σάντας πηγαίνουν στην Μπενάκειο Βιβλιοθήκη, βρίσκουν και μελετούν όλα τα σχεδιαγράμματα της Ακρόπολης.
Τη νύχτα της 30ης Μαΐου 1941 και ενώ οι ναζί ολοκλήρωναν τις επιχειρήσεις τους στην Ελλάδα με την κατάληψη της Κρήτης και κόμπαζαν με προκηρύξεις για το κατόρθωμά τους, τα δυό αυτά παιδιά αψηφώντας τον κίνδυνο, σκαρφάλωσαν στον βράχο και κατέβασαν από τον ιστό το σύμβολο του ναζισμού που ήταν πάνω σε μία τεράστια σημαία, διαστάσεων 4×2 μ.!
Με έκπληξη η γερμανική φρουρά αντιλήφθηκε νωρίς το πρωί ότι η σβάστικα έλειπε. Οι γερμανικές αρχές εξευτελισμένες διέταξαν ανακρίσεις. Μόλις στις 11 το πρωί ανάρτησαν μια νέα σημαία στον κενό ιστό.
Γλέζος και Σάντας καταδικάσθηκαν ερήμην σε θάνατο, οι άνδρες της φρουράς εκτελέστηκαν, οι έλληνες διοικητές των αστυνομικών τμημάτων της περιοχής απαλλάχθηκαν από τα καθήκοντά τους, ενώ για τους φύλακες της Ακρόπολης δεν προέκυψε κάποιο ενοχοποιητικό στοιχείο.
Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, ο Μανώλης Γλέζος συνελήφθη τρεις φορές από τους Γερμανούς, φυλακίστηκε και κατόρθωσε να δραπετεύσει, ενώ ο Λάκης Σάντας ξέφυγε από τους διώκτες του και κατετάγη στον ΕΛΑΣ. Η Ελληνική πολιτεία “αντάμειψε” τον Λάκη Σάντα με φυλακές και εξορία στο 3ο Τάγμα Μακρονήσου, τον δε Μανώλη Γλέζο με σχεδόν 12 χρόνια φυλακής (συνολικά)…
Γράφει σχετικά ο Ηλίας Πετρόπουλος: “Κάθε φορά πού μὲ ἐπισκέπτεται ἕνας ἄγνωστός μου φοιτητής, τὸν ρωτάω ἂν ξέρει τὸν Λάκη Σάντα. Ἡ ἀπάντηση εἶναι πάντα ἀρνητική. Ἡ ἔλλειψη ἱστορικῆς μνήμης, πού τόσο χαρακτηρίζει τὸν νεοέλληνα, ἀποδεικνύει ὅτι ὁ λαὸς μας πῆρε τὸ κακὸ μονοπάτι. Ὁ Σάντας, μαζὶ μὲ τὸν Γλέζο, ἐπιτέλεσαν μίαν ἐθνικὴ ἡρωϊκὴ πράξη. Καὶ πιὸ συγκεκριμένα, ὁ Σάντας καὶ ὁ Γλέζος εἶναι οἱ πρῶτοι ἀγωνιστές, πού ξεκίνησαν τὴν Ἀντίσταση κατὰ τῶν χιτλερικῶν, ἀνὰ τὴν Εὐρώπη”.
Το ντοκιμαντέρ με τίτλο «ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΠΟΥ ΚΑΤΕΒΗΚΕ Η ΣΒΑΣΤΙΚΑ» μας πηγαίνει ένα μικρό ταξίδι προς τα πίσω, στα χρόνια του ελληνο-ιταλικού πολέμου και της γερμανικής κατοχής στην ΕΛΛΑΔΑ, παρουσιάζοντας και ασπρόμαυρη αναπαράσταση της νύχτας εκείνης.
«Χωρίς Ιούδα, σταύρωση δε γίνεται, και χωρίς σταύρωση ανάσταση δε γίνεται… Για να σωθεί ο κόσμος, πρέπει να σταυρωθεί ο Χριστός. Για να σταυρωθεί ο Χριστός, πρέπει ένας να τον προδώσει… Βλέπεις το λοιπόν πως, για να σωθεί ο κόσμος ο Ιούδας είναι απαραίτητος. Πιο απαραίτητος από κάθε άλλον απόστολο. Ένας απόστολος να λείψει, δεν πειράζει. Αν λείψει όμως ο Ιούδας, τίποτα δε γίνεται… Ύστερα από το Χριστό, αυτός είναι ο πιο απαραίτητος… Κατάλαβες;».
(Απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη “Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται”, ο πίνακας είναι του Max Beckmann, The Descent from the Cross, 1917 ) και “Καλή Ανάσταση”, όπως και εάν το νοηματοδοτεί ο καθένας…
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας φτωχός φουστανελάς που είχε τη μανία να ζωγραφίζει. Τον έλεγαν Θεόφιλο…
Τα πινέλα του τα κουβαλούσε στο σελάχι του, εκεί που οι πρόγονοί του βάζαν τις πιστόλες και τα μαχαίρια τους. Τριγύριζε στα χωριά της Μυτιλήνης, τριγύριζε στα χωριά του Πηλίου και ζωγράφιζε. Ζωγράφιζε ό,τι του παράγγελναν, για να βγάλει το ψωμί του. Υπάρχουν στον Άνω Βόλο κάμαρες ολόκληρες ζωγραφισμένες από το χέρι του Θεόφιλου, καφενέδες στη Λέσβο, μπακάλικα και μαγαζιά σε διάφορα μέρη που δείχνουν το πέρασμά του -αν σώζουνται ακόμη. Ο κόσμος τον περιγελούσε. Του έκαναν μάλιστα και αστεία τόσο χοντρά, που κάποτε τον έριξαν κάτω από μιαν ανεμόσκαλα και του ‘σπασαν ένα δυο κόκαλα.
Ο Θεόφιλος, ωστόσο, δεν έπαυε να ζωγραφίζει σε ό,τι έβρισκε. Είδα πίνακές του φτιαγμένους πάνω σε κάμποτο, πάνω σε πρόστυχο χαρτόνι. Τους θαύμαζαν κάτι νέοι που τους έλεγαν ανισόρροπους οι ακαδημαϊκοί.
Έτσι κυλούσε η ζωή του και πέθανε ο Θεόφιλος, δεν είναι πολλά χρόνια, και μια μέρα ήρθε ένας ταξιδιώτης από τα Παρίσια. Είδε αυτή τη ζωγραφική, μάζεψε καμιά πενηνταριά κομμάτια, τα τύλιξε και πήγε να τα δείξει στους φωτισμένους κριτικούς που κάθονται κοντά στο Σηκουάνα. Και οι φωτισμένοι κριτικοί βγήκαν κι έγραψαν πως ο Θεόφιλος ήταν σπουδαίος ζωγράφος. Και μείναμε μ’ ανοιχτό το στόμα στην Αθήνα. Το επιμύθιο αυτής της ιστορίας είναι ότι λαϊκή παιδεία δε σημαίνει μόνο να διδάξουμε το λαό αλλά και να διδαχτούμε από το λαό. (Ο Γιώργος Σεφέρης μιλάει για τον Θεόφιλο)…
O κορυφαίος Έλληνας λαϊκός ζωγράφος κοιμήθηκε ήσυχα και ταπεινά, όπως ταπεινή ήταν και η ζωή του. Ξημερώματα του Eυαγγελισμού του 1934. Σ’ ένα προάστιο της Mυτιλήνης, στη γενέτειρά του Bαρρειά…
Πιθανόν να δηλητηριάστηκε από χαλασμένα φαγητά που του έδωσαν νοικοκυραίοι για τα “κάντρα” που έφτιαξε… ”! Ήταν χαλασμένα, ούτε του σκυλιού τους δε τα έδιναν” θα πει, αργότερα, η αδελφή του. Μετά από μέρες η δυσοσμία ανάγκασε τους γείτονες να παραβιάσουν την πόρτα….
Τα έργα του παρουσίασε το Μουσείο του Λούβρου! Γράφει ο Οδυσσέας Ελύτης γι΄ αυτό το γεγονός: …Επιστρέφοντας από την Αμερική, τον Ιούνιο του 1961, σταμάτησα για λίγες μέρες στο Παρίσι. Και καθώς βγήκα να χαζέψω στους δρόμους, το πρώτο πράγμα που είδα ήτανε, σε μια βιτρίνα βιβλιοπωλείου όπου συνήθιζα να πηγαίνω άλλοτε, η μεγάλη “αφίσα” της έκθεσης Θεόφιλου που είχε ανοίξει, ακριβώς εκείνη την εβδομάδα, στις αίθουσες του Λούβρου. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπά δυνατά. Ε λοιπόν ναι, υπήρχε δικαιοσύνη σ’ αυτό τον κόσμο. (…) Στις μεγάλες αίθουσες του Λούβρου, καθώς τριγύριζα τώρα και ξανακοίταζα τα έργα αυτά, ένιωθα κοντά στο αίσθημα της υπερηφάνειας, τ’ ομολογώ, κι ένα άλλο αίσθημα ξεριζωμού, κάτι σαν αυτό που είχα νιώσει στο Βρετανικό Μουσείο του Λονδίνου με τα μάρμαρα του Παρθενώνα”…
Δείτε μερικά από τα σπουδαία έργα του…
“Γοργόνα”Απόσπασμα από τοιχογραφία
“Αθανάσιος Διάκος”, Λάδι σε χαρτόνι, Βόλος
“Ο ήρως Αθανάσιος Διάκος”Μουσείο Θεόφιλου
“Ο ήρως Μάρκος Βότσαρης”, Λάδι σε χαρτόνι
“Ο Καπετάν Λεωνίδας Ανδρούτσος το 1795”, Μουσείο Θεόφιλου
“Ο Κολοκοτρώνης εις τον κάμπον της Λέρνης λίμνης συναθροίζει του νικητάς του Δράμαλη”, 1933 (έργο με πρότυπο τον πίνακα του Hess), Μουσείο Θεόφιλου
Ρήγας Φεραίος και Αδαμάντιος Κοραής
Μάρκος Μπότσαρης, Οδυσσέας Ανδρούτσος, Αθανάσιος Διάκος
Ο Καραϊσκάκης κυνηγώντας τους Τούρκους
Ο θάνατος του Μπότσαρη
Αρτοποιείο
Ιχθυοπώλης
Ερωτόκριτος και Αρετούσα
Θεατρική παράσταση του Γενικού Λυκείου Καρέα
Σχολ. έτος: 2012-13
Υπεύθυνοι καθηγητές: Βασίλης Κατσικονούρης και Αλέκα Αρμάγου.
Διδασκαλία-Σκηνοθεσία: Μπάμπης Σαρηγιαννίδης
Διανομή:
Γυρεύοντας την δικαιοσύνη
Ο Σταυρός και η κιμωλία
Η Εβραία
Ο Σπιούνος
Εξεύρεση Εργασίας
ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΜΙΣΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ…
Το καλοκαίρι του 1973 -κατά την περίοδο της χούντας- ανέβηκε στο Θέατρο Αθήναιον “Το μεγάλο μας τσίρκο”. Ένα αλληγορικό έργο που διηγείται την ιστορία και τις ταλαιπωρίες του ελληνικού λαού από τον ερχομό του Όθωνα το 1833 μέχρι την Κατοχή (στη δεύτερη παράσταση έφτανε μέχρι και την εξέγερση του Πολυτεχνείου).
Σκοπός ήταν -μέσα από την ιστορική αναδρομή- να παραπλανηθεί η λογοκρισία της Χούντας αλλά και να περάσουν μηνύματα αφύπνισης στον ελληνικό λαό.
Συνθήματα όπως «ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» και «ΦΩΝΗ ΛΑΟΥ — ΟΡΓΗ ΘΕΟΥ», γνωστά από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, είχαν πρωτοεμφανιστεί σ’ αυτή την παράσταση. Η Τζένη Καρέζη πέρασε ένα μήνα στα κρατητήρια της Ασφάλειας με αποτέλεσμα να διακοπούν οι παραστάσεις από τα μέσα Οκτωβρίου ως τα μέσα Νοεμβρίου του 1973 και να ξαναρχίσουν μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, με παρουσία αστυνομικών . Ο Καζάκος επίσης, φυλακίστηκε. Ερμηνευτής, συνθέτης και μουσικοί δέχονταν σχεδόν καθημερινά τις «επισκέψεις» των οργάνων της χούντας…
Συγγραφέας: Ιάκωβος Καμπανέλλης Σκηνοθεσία: Κώστας Καζάκος Σκηνικά: Ευγένιος Σπαθάρης Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος Ηθοποιοί: (αλφαβητικά): Κώστας Καζάκος Χρήστος Καλαβρούζος Τζένη Καρέζη Νίκος Κούρος Σπύρος Κωνσταντόπουλος Νίκος Ξυλούρης Διονύσης Παπαγιαννόπουλος Τίμος Περλέγκας.
Η παράσταση που ήταν μια παρουσίαση της Ελληνικής ιστορίας από την εποχή της Τουρκοκρατίας έως τότε –1973- είχε μεγάλη επιτυχία και δίκαια χαρακτηρίστηκε ως «Δημοψήφισμα για την δημοκρατία».
“Σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς, ένα δόλιο φάντασμα πλανιέται στον αέρα: ο ισχυρισμός περί «τιμιότητας» των δικτατόρων… Πρόκειται βέβαια για ένα μύθο που αφήνει ανυπεράσπιστη την ιστορική αλήθεια. Και επειδή εμείς αυτή την ημέρα δεν την αντιλαμβανόμαστε ως “γιορτή”, θα αποδείξουμε με έγκυρα στοιχεία ότι η χούντα άσκησε ληστρική οικονομική πολιτική σε βαθμό κακουργήματος, σε βάρος του ελληνικού λαού” (οι πηγές μας αναγράφονται κάτω από τις διαφάνειες, στην σελίδα του slideshare)…
ΕΠΙΛΟΓΟΣ (το video είναι δική μας δημιουργία με φωτογραφίες από το διαδίκτυο -Νοέμβρης 1973- και μουσική από το intro των Φράξια -album “Όταν πέφτει η αυλαία”- και την φωνή του Μάνου Χατζηδάκι).
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΟΣ
ΟΙ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ (ή αλλιώς οι “συνήθεις ύποπτοι”)…
Ευχαριστούμε την κ. Γιαννακοπούλου για την πολύτιμη βοήθειά της και όλους όσους μας τιμήσατε με την παρουσία σας!
