Μη μου σκοτώσετε το νερό.

Μη μου σκοτώσετε τα δέντρα.

Μη μου ξεσκίστε αυτές τις θείες σελίδες

που τις γράψανε τ΄ασύλληπτο φως

κι ο ασύλληπτος χρόνος

κι όπου σταθώ με περιβάλλουν.

Μη μου σκοτώσετε της γης το ποίημα…

Επιστρατέψετε την αιωνιότητα,

ανάβοντας το άστρο: «Αγάπη».

Επιστρατέψετε την αιωνιότητα,

ανάβοντας ψηλότερα απ΄όλα,

πάνω απ΄το έτοιμο βάραθρο,

το άστρο: «Ανθρώπινο μέτωπο!».

Σας παρακαλούμε:

Αφήστε μας τα πράγματα.

Μη μας τα καίτε.

Αφήστε τα έντομα να βρίσκουνε τ΄άνθη τους

Νικηφόρος Βρεττάκος

Φωτογραφία της Χριστίνας Χατζηραφαήλ

Φωτογραφία της Μαρίας Αρνίδη

Φωτογραφία του Νίκου Κοντού

Φωτογραφία της Γεωργίας Γεωργιάδου 

Φωτογραφίες του Νίκου Κοντού

Ροδόδεντρο στον Καναδά 125 ετών!

Νεφροσία στην Ιαπωνία 144 ετών! 

Νέα Ζηλανδία: Η κλίση των δένδρων οφείλεται στους ακραίους ανέμους που πνέουν στην περιοχή!

Iαπωνέζικο σφενδάμι στο Πορτλαντ του Όρεγκον!

Οξιά καλυμένη με βρύα στο Όρεγκον!

  Κερασιές στη Βόννη της Γερμανίας! 

Βελανιδιά στη νότια Καρολίνα!

«Φλεγόμενο» δέντρο στην Βραζιλία!

   Υεμένη!

  Η μεγαλύτερη Σεκόγια στον κόσμο, που βρίσκεται στην Καλιφόρνια!

Σφεντάμια στο Όρεγκον!

Πολύχρωμος ευκάλυπτος, Χαβάη

  Αφρική!

Δρυς σε δάσος της Νότιας Καρολίνα!

Βaobab στη Μαδαγασκάρη!

Οι «σκοτεινοί φράχτες» της Ιρλανδίας!

Βρήκαμε τις φωτογραφίες εδώ:  http://www.tilestwra.gr/ta-16-pio-entiposiaka-dentra-ston-kosmo/

  Ο Carlos Lascano δημιούργησε μια «ποιητική» ταινία μικρού μήκους όπου με τη βοήθεια της Λίλα, μιας νεαρής γυναίκας που θυμίζει Αμελί, μετασχηματίζει τον κόσμο και τον κάνει ομορφότερο… Η Lila φαντάζεται και βάζει τα δικά της χρώματα, «παρεμβαίνει» με τον τρόπο της δίνοντας την δική της τροπή σε καταστάσεις που δεν της αρέσουν και μεταμορφώνει όσα βλέπει γύρω της, με ιδιαίτερη γλυκύτητα. Σ΄αυτό το λυρικό έργο δεν απαιτείται διάλογος για να κινηθεί η ιστορία… Η Alma Garcia  είναι άψογη από την αρχή μέχρι το τέλος…

Δείτε το:

Αμοργός

Χτισμένη ανάμεσα σε λόφους στο κέντρο του νησιού, δεν είναι ορατή από την θάλασσα ως μέσο προστασίας από τις επιδρομές των πειρατών και κυρίως των Σαρακηνών. Το φως του ήλιου αντανακλάται στις ασπρισμένες αυλές των σπιτιών με τα χρωματιστά πορτοπαράθυρα, χτισμένων γύρω από τον επιβλητικό βράχο με το ενετικό κάστρο, το οποίο κατασκευάστηκε το 13ο αιώνα… Αποτελεί χαρακτηριστικό οικιστικό συγκρότημα αιγαιοπελαγίτικης αρχιτεκτονικής. Τα σπίτια έχουν επίπεδες στέγες, τοξωτά ανώφλια θυρών και παραθύρων, οι εκκλησίες είναι κεραμοσκέπαστες και τρουλλαίες, και υπάρχουν στενοί δρόμοι και σκολιοί. Η Χώρα έχει δύο πλατείες που αποτελούν σημεία συνάντησης των κατοίκων για καφέ και σπιτικό γλυκό του κουταλιού.

Φολέγανδρος

Εντυπωσιακή αρχιτεκτονική,  μια γοητευτική, κατάλευκη καστροπολιτεία που κρέμεται επικίνδυνα από το γκρεμό. Μικρά σοκάκια, όμορφες αυλές, αρχαίες, πέτρινες αγροικίες, γλάστρες με γεράνια και ασβεστωμένα πεζούλια, απείραχτοι οικισμοί και ένα μεσαιωνικό κάστρο συμπληρώνουν το σκηνικό.  

Αστυπάλαια

Κατάλευκα σπίτια με γαλάζια παράθυρα και μπαλκόνια, υπακούοντας τον κυκλαδίτικο ρυθμό, αναρριχώνται με κυβιστική αίσθηση στον λόφο για να καταλήξουν να στεφανωθούν από το μεσαιωνικό κάστρο. Οι ανεμόμυλοι είναι παραδοσιακοί πέτρινοι, διατηρητέοι που άλλοτε εξυπηρετούσαν τις ανάγκες των κατοίκων, σήμερα καλωσορίζουν τον επισκέπτη ανταμείβοντας την οπτική του αίσθηση.

Ερμούπολη

Η Ερμούπολη είναι η πρωτεύουσα της Σύρου αλλά και η πρωτεύουσα των Κυκλάδων. Μια ξεχωριστή πόλη στο κέντρο του Αιγαίου με αρχοντικό αέρα και με μεγάλη παράδοση. Η Ερμούπολη ιδρύθηκε στα χρόνια της Ελληνικής επανάστασης μετά από τη καταστροφή της Χίου από νησιώτες πρόσφυγες που την ονόμασαν έτσι με γνήσιο εμπορικό πνεύμα προς τιμή του Ερμή, του αρχαίου Έλληνα θεού προστάτη του εμπορίου. Η Ερμούπολη έγινε πολύ γρήγορα μια πόλη στολίδι με υπέροχα δημόσια κτίρια σχεδιασμένα από σπουδαίους αρχιτέκτονες όπως ο Ziller, ο Sampo και ο Erlacher, με χαρακτηριστικότερα το Δημαρχείο, τη Λέσχη και το θέατρο Απόλλων, που σχεδιάστηκε με πρότυπο τη Σκάλα του Μιλάνου και άλλα ευρωπαικά θέατρα. Ταυτόχρονα χτίστηκαν πανέμορφες ιδιωτικές κατοικίες και νεοκλασικά αρχοντικά.

Ανάφη

Στενά σοκάκια διαπερνούν κάθε γωνιά, ώσπου οδηγούν στο ενετικό Κάστρο … Πυκνοδομημένος ο οικισμός, έλκει την καταγωγή του από τα μεσαιωνικά χρόνια. Απλώνεται αμφιθεατρικά πάνω από το λιμάνι, σε υψόμετρο 260 μέτρων. Η μετακίνηση όλων γίνεται με τα πόδια αφού δεν είναι δυνατό να διασχίσουν τα σοκάκια τροχοφόρα.

Σύμη 

Η κύρια πόλη της Σύμης αποτελείται από την Άνω Χώρα που λέγεται και Γιαλός και την Κάτω Χώρα που λέγεται και Χωριό. Τα περισσότερα σπίτια είναι νεοκλασικά κτίρια βαμμένα σε παστέλ χρώματα, με μπαλκόνια στο κέντρο και κόκκινα κεραμίδια στις στέγες.

Σέριφος 

Διαμάντι της Σερίφου είναι η πρωτεύουσα της, η Χώρα, η οποία θεωρείται πρότυπο μεσαιωνικού οχυρωμένου οικισμού, χτισμένη αμφιθεατρικά πάνω στο βραχώδες ύψωμα του όρμου του Λιβαδιού, με σκοπό την προστασία της από τις επιδρομές των πειρατών. Στο εσωτερικό της, η Χώρα Σερίφου, κρύβει συνοικίες διώροφων ή τριώροφων στενομέτωπων σπιτιών, που συνδέονται μεταξύ τους με δαιδαλώδη μικρά σοκάκια, ενώ στις πτυχές του βράχου κουρνιάζουν περιστέρια. Διάσπαρτες μέσα στον οικισμό είναι πολλές εκκλησίες. Ξεχωριστή θέση στη Χώρα καταλαμβάνει η πλατεία των Μύλων όπου σήμερα σώζονται μόνο δύο, αναπαλαιωμένοι, και διακρίνονται τα ερείπια των υπόλοιπων.

Άνδρος 

 Η πρωτεύουσα της Άνδρου έχει έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα με πανέμορφα πλακόστρωτα δρομάκια αλλά και σύγχρονα επιβλητικά αρχοντικά που θυμίζουν το εφοπλιστικό της παρελθόν και παρόν. Η Χώρα της Ανδρου είναι διαφορετική από τα υπόλοιπα Κυκλαδονήσια με τα κατάλευκα σπίτια και τα μπλε παράθυρα. Υπάρχουν κι αυτά, όμως χάνονται ανάμεσα στα εντυπωσιακά νεοκλασικά και τα πλουσιόσπιτα των εφοπλιστών και των καπεταναίων. Μεγάλο ενδιαφέρον έχουν τα μουσεία της.

  Και να λοιπόν, μετά από τρία ολόκληρα χρόνια που ήρθε η ώρα να σας αποχωριστούμε…
Ευχόμαστε να κρατήσετε στην καρδιά σας ό,τι όμορφο μπορέσαμε να σας προσφέρουμε και για τις στιγμές που σας στενοχωρήσαμε, ελπίζουμε ότι θα μας συγχωρήσετε…
Γιατί όπως λέει και ο Gabriel García Márquez «H ζωή δεν είναι αυτή πoυ έζησε κανείς, αλλά αυτή πoυ θυμάται και όπως τη θυμάται για να μπορεί να την αφηγηθεί»…
Καλά ταξίδια στις θάλασσες της ζωής, να έχετε!

 Μερικές από τις στιγμές που ζήσαμε…

Από την 3ήμερη εκδρομή της Β΄ Λυκείου (Πόρτο Χέλι-Σπέτσες-Ναύπλιο-Μυκήνες) -Απρίλιος 2013

Στην ποδοσφαιρική ομάδα του σχολείου οι:

Νίκος Ανδριανόπουλος, Νίκος Αρχοντούλης, Κώστας Ζυγογιάννης και Δημήτρης Σιούτης στην ομάδα ποδοσφαίρου του σχολείου μας

Από την παραουσίαση των Ερευνητικών Εργασιών της Β΄ Λυκείου (Απρίλιος 2013)

Η Βαλεντίνα, η Μαρία και η Ματίνα, βασικά μέλη της ομάδας των παιδιών που το 2013 ομόρφυναν τον χώρο του σχολείου με την εικαστική παρέμβαση που έκαναν («Διάλογοι δημιουργών μοντέρνας τέχνης»)…

Αποκριάτικος χορός στο χώρο του σχολείου

Από την θεατρική παράσταση «Τρόμος και αθλιότητα στο Γ΄ Ράιχ» – Μάϊος 2013

Η Αγγέλικα, ο Βαγγέλης, η Κλαίρη, η Κάτια, η Μαρία, ο Στέλιος, η Ρίκα και η Τζένη πρωταγωνιστές της παράστασης

Η Φανή με το 3ο μετάλλιο στην Ολυμπιάδα Βιολογίας

Από το αφιέρωμα για την εξέγερση του Πολυτεχνείου 1973 (Νοέμβριος 2013)

Ο Νίκος, ο Παύλος, ο Στέλιος, η Τζένη, η Κάτια και η Ηλιάννα

Από την μουσική εκδήλωση στον χώρο του σχολείου (Δεκέμβριος 2013)

Ο Νίκος, η Λία και η Κατερίνα

5νθήμερη εκδρομή στην Θεσσαλονίκη (Δεκέμβριος 2013)

Από την θεατρική παράσταση «Τα ίδια και τα ίδια» (Μάρτιος 2014)

Ο Βαγγέλης, η Κατερίνα, η Κλαίρη, ο Στέλιος και η Τζένη πρωταγωνιστές της παράστασης

Στις αίθουσες…

Η πλατεία γενικά αποτελεί τον κοινόχρηστο χώρο που χαρακτηρίζει διάφορες πόλεις του κόσμου και πολλούς οικισμούς. Στο πέρασμα των χρόνων εξυπηρέτησε τις ανάγκες λειτουργίας του δομημένου χώρου αλλά και βασικές κοινωνικές, πολιτιστικές, πολιτικές ανάγκες, όπως της συναναστροφής, της συλλογικότητας, της επικοινωνίας, της επαφής. Τα χαρακτηριστικά κτήριο ή μνημεία που κατασκευάστηκαν στις πλατείες αποτελούν τα σύμβολα κάθε περιοχής. Όσα διαδραματίζονταν σε μια πλατεία, οι επαναστάσεις, οι συγκεντρώσεις, οι συζητήσεις, δεν ήταν τίποτα παραπάνω από εκδηλώσεις της καθημερινής ζωής του τότε αστού. Οι πλατείες, έτσι, ταυτίστηκαν και γέμισαν με γεγονότα, παραστάσεις, συναισθήματα, αξίες, γι’ αυτό και έγιναν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας όλων των λαών. Ας βολτάρουμε σήμερα, σε κάποιες από τις ομορφότερες πλατείες της Ευρώπης…

Πλατεία παλιάς πόλης, Πράγα

Παραμυθένια ατμόσφαιρα, λες και ο χρόνος σταμάτησε στο 12ο αιώνα που άρχισε να διαμορφώνεται ο κοινωνικός χώρος αυτής της πλατείας! Γεμάτη υπέροχα κτίρια ρομανικής και γοτθικής αρχιτεκτονικής με πολύχρωμες επιγραφές! Ξεχωρίζουν το άγαλμα του Γιαν Χους, η Εκκλησία της Παναγιάς του Τυν, η εκκλησία του Αγίου Νικολάου και ο Πύργος του Αστρονομικού Ρολογιού, που τώρα αποτελεί μέρος του Δημαρχιακού Μεγάρου. Μπορείτε να δείτε -μαζί με εκατοντάδες τουρίστες- τους Δώδεκα Αποστόλους να εμφανίζονται στο πάνω τμήμα του ρολογιού κάθε ώρα από τις 9 το πρωί ως τις 9 το βράδυ!

Piazza Navona, Ρώμη 

Βρίσκεται εκεί από το 15ο αιώνα ακριβώς στο σημείο που βρισκόταν το πρώην Στάδιο του αυτοκράτορα Δομιτιανού. Πλατεία γεμάτη ζωντάνια, γεμάτη καφετέριες, εστιατόρια και υπαίθριους καλλιτέχνες (μουσικούς, ζωγράφους κ.ά). Μεγάλη σε μέγεθος, με ωοειδές σχήμα όπου ξεχωρίζει τόσο για την αρχιτεκτονική της όσο και τα συντριβάνια της: το μεγάλο συντριβάνι Των Τεσσάρων Ποταμών (Fontana dei Quattro Fiumi) του Μπερνίνι, το Fontana di Nettuno (η κρήνη του Ποσειδώνα) στο βόρειο άκρο και η Fontana del Moro (η κρήνη του Μαυριτανού) στο νότιο άκρο. 

Τον Δεκέμβριο του 2009 η Γ’ τάξη του ΓΕΛ Καρέα στην Piazza Navona

Plaza de Espana, Σεβίλλη

Αυτή η πανέμορφη πλατεία βρίσκεται στο πάρκο της Maria Luisa  στην πρωτεύουσα της Ανδαλουσίας και κατασκευάστηκε το 1929 από τον αρχιτέκτονα Anibal Gonzalez. Σήμερα στεγάζει κυβερνητικά γραφεία ενώ στο κέντρο της υπάρχει ένα εντυπωσιακό συντριβάνι και περιμετρικά θα βρείτε, περίτεχνα διακοσμημένες γέφυρες και τοιχογραφίες με την ιστορία κάθε επαρχίας της Ισπανίας. Το τεράστιο κτίριο περιμετρικά της πλατείας είναι ίσως το πιο εύκολα αναγνωρίσιμο στη Σεβίλλη και θεωρείται η επιτομή της Μαυριτανικής αναγέννησης.

Rynek Glowny, Κρακοβία

Είναι η μεγαλύτερη μεσαιωνική πλατεία στην Ευρώπη και είναι γεμάτη κόμψα ιστορικά κτίρια, εντυπωσιακά παλάτια και γοτθικές εκκλησίες. Χρονολογείται από τον 13ο αιώνα και έχει έκταση 40.000 τ.μ. Η πλατεία αποτελεί και την καρδιά της πολιτιστικής ζωής της πόλης

Plaza Mayor, Σαλαμάνκα

Είναι μια από τις πιό εντυπωσιακές πλατείες της Ισπανίας και το πιο ζωντανό κομμάτι της πόλης! Η πλατεία χρονολογείται από τον 17ο αιώνα και χρησιμοποιούνταν στο παρελθόν για ταυρομαχίες ενώ σήμερα μαγεύει με την μπαρόκ αρχιτεκτονική της και δίκαια έχει συμπεριληφθεί στην μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της Ουνέσκο μαζί με την παλιά πόλη της Σαλαμάνκα.

Τον Δεκέμβριο του 2009 βρεθήκαμε και εμείς εδώ, μαζί με την τότε Γ’ Λυκείου!

Κόκκινη Πλατεία, Μόσχα

Στην παραγματικότητα δεν είναι ούτε κόκκινη, ούτε πλατεία με την κλασική έννοια. Αυτό όμως, δεν θα σας απογοητεύσει… Εδώ υπάρχουν: το Μαυσωλείο του Λένιν, το Κρεμλίνο, ο καθεδρικός ναός του Αγίου Βασιλείου και το Ιστορικό Μουσείο. Όλα τόσο μεγάλα, τόσο σημαντικά. Λένε μάλιστα ότι χρειάζεσαι μια εβδομάδα για να τα επισκεφτείς όλα αυτά.

Πλατεία Συντάγματος, Ναύπλιο

Είναι η βασική πλατεία της πόλης σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας της. Ήδη από την Πρώτη Ενετοκρατία εδώ δημιουργήθηκε με επίχωση ο Φόρος (Forum, αγορά-πλατεία) και χτίστηκε το παλάτι του Ενετού διοικητή. Έχει συμπεριληφθεί στη «Χάρτα των Ευρωπαϊκών Πλατειών» και θεωρείται μια από τις σημαντικότερες πλατείες παγκοσμίως. Η πλατεία άλλαξε ονόματα και «σχέδια» κατά το πέρασμα των χρόνων. Στο χώρο της σημερινής, πλακόστρωτης πλατείας δεσπόζει ο αιωνόβιος πλάτανος που προσφέρει απλόχερα στους επισκέπτες τη σκιά του. Επίσης στο κέντρο της υπάρχει ένας κύβος από μαύρη πέτρα, άλλοτε βάση ηλιακού ρολογιού, που αφαιρέθηκε από το φόβο του τραυματισμού των παιδιών. Μπροστά από το κτήριο της Εθνικής Τράπεζας υπάρχει γλυπτό προς τιμήν της πρωταγωνίστριας της Ναυπλιακής επανάστασης Καλλιόπης Παπαλεξοπούλου και δίπλα ένας ανάγλυφος ενετικός λέοντας, ενώ στο πλάι του Μουσείου μπορούμε να δούμε μια αρχαία σαρκοφάγο. Περιβάλλεται από σημαντικά ιστορικά μνημεία κάθε εποχής, καθώς και από εξίσου σημαντικά νεοκλασικά κτήρια. Τα πιο αξιοσημείωτα κτίσματα της πλατείας είναι το Τριανόν, το Αρχαιολογικό Μουσείο και η Εθνική Τράπεζα.

Πηγή: www.in2life.gr

Επιχειρούμε μια βουτιά πίσω στον χρόνο, ανακαλύπτουμε παλιές (έως παμπάλαιες) φωτογραφίες των κεντρικότερων δρόμων της πόλης μέσα από τα album-θησαυρούς που συγκέντρωσε η σελίδα «Η Αθήνα μέσα στον χρόνο» και ψάχνουμε… ομοιότητες και διαφορές. 

*Ερμού 

Σε αυτό το ντοκουμέντο των αδερφών Ρωμαΐδη από το 1890, βλέπουμε την Ερμού όπως ήταν πάνω από έναν αιώνα πριν, ενώ διακρίνονται καθαρά μέσα από τις φυλλωσιές τα ξενοδοχεία Victoria και Grand Hotel d’ Angleterre.

*Αιόλου 

Ήσυχη και με καθαρά κτίρια, η οδός Αιόλου είναι εδώ φωτογραφημένη στις αρχές του περασμένου αιώνα – διακρίνεται δεξιά το Μέγαρο Μελά, στην συμβολή Αιόλου και Κρατίνου που σχεδίασε ο Ερνέστος Τσίλερ το 1874.

*Πανεπιστημίου 

Βρισκόμαστε στα τέλη της δεκαετίας του ’40, και τα αρκετά στρατιωτικά οχήματα που διακρίνονται στη φωτογραφία αποτελούν «ίχνη» του εμφυλίου – η φωτό προέρχεται από την ομάδα «Παλιές φωτογραφίες της Αθήνας, Αττική – Old photos from Athens, Attiki».

*Φωκίωνος Νέγρη 

Κατάφυτη, ήσυχη και κομψή, η Φωκίωνος Νέγρη συναντά σε αυτή τη φωτογραφία του 1964 την οδό Δροσοπούλου.

*Σταδίου 

Κοντά στα Χαυτεία, εδώ βλέπετε την γιορτινή Αθήνα, που περιμένει την έλευση του 1961 με την οδό Σταδίου ολόφωτη, όπως θα φαινόταν αν στεκόταν κάποιος στην Ομόνοια. (φωτό: Κώστας Μπαλάφας, από τα αρχεία Μπενάκη).

*Λεωφόρος Κηφισίας 

Αναγνωρίζετε αυτή την διάσημη συμβολή; Πρόκειται για την γωνία των λεωφόρων Κηφισίας και Αλεξάνδρας, όπως έμοιαζε το 1937. Πίσω βλέπουμε τον Λυκαβηττό, στον δρόμο περνά το τραμ, ενώ στο πάρκο τα καφενεία έχουν απλώσει υπαίθρια τραπεζάκια. (από την Νεοελληνική Ιστορική Συλλογή Κωνσταντίνου Τρίπου – Φωτογραφικό Αρχείο Μουσείου Μπενάκη)

*Ιερά Οδός 

Αν στεκόσασταν στην οδό Πειραιώς το 1937, αυτό το σκηνικό θα αντικρίζατε: Είναι η Ιερά Οδός δεξιά, στο σημείο όπου λειτουργούσε ακόμα το εργοστάσιο του Φωταερίου, ενώ εκεί στηνόταν και η Λαχαναγορά, που αργότερα μεταφέρθηκε στου Ρέντη.

*Δεξαμενή 

Η ακριβοθώρητη περιοχή του αθηναϊκού κέντρου δεν ήταν πάντα όπως μοιάζει σήμερα: Στις αρχές του περασμένου αιώνα, η πλατεία Δεξαμενής (τότε απλώς Δεξαμενή) ήταν ένας χωματόδρομος με φόντο τον Λυκαβηττό.

*Νίκης 

Μια ανάσα από το Σύνταγμα, η οδός Νίκης πριν από έναν αιώνα και κάτι δεν θύμιζε σε τίποτα τη σημερινή… downtown Αθήνα. Ήταν ένας πλατύς δρόμος, με αρχοντικές μονοκατοικίες και… γαϊδαράκους έξω από τις πόρτες τους. (η φωτό αναρτήθηκε από τον Θεόδωρο Μεταλληνό).

*Ιπποκράτους 

Βλέπετε εδώ τη συμβολή Ιπποκράτους και λεωφόρου Αλεξάνδρας – εκεί που δηλαδή σήμερα υπάρχουν πολυκατοικίες, δημόσιες υπηρεσίες και internet café, αλλά το 1958 υπήρχαν οι «ξέναι γλώσσαι», τα ρετρό λεωφορειάκια, τα τρίκυκλα και σπίτια με μπαλκόνια, ενώ τα φανάρια έλαμπαν διά της απουσίας τους. (φωτό από Situasionist Kati)

Γι’ αυτό, ας δούμε τους πίνακες του Van Gogh να «ζωντανεύουν» μήπως και ξαναβρούμε την φαντασία μας (Φωτογραφία: Robert Doisneau)…

Καθώς ετοιμάζουμε την δική μας «σπιτοβιβλιοθήκη» -στον χώρο του σχολείου μας- σκεφτήκαμε να σας σεριανίσουμε σε μερικές από τις πιο εντυπωσιακές βιβλιοθήκες του κόσμου…

Η αρχιτεκτονική τους, η διακόσμηση, η ησυχία, η μυρωδιά από το χαρτί των σελίδων, σε μαγεύει ακόμα και εάν δεν σου πολυαρέσει το διάβασμα!

«Μπήκα μέσα στο βιβλιοπωλείο («βιβλιοθήκη», λέμε εμείς), και ανέπνευσα εκείνο το άρωμα χαρτιού και μαγείας που, περιέργως, κανένας ποτέ δεν σκέφτηκε να εμφιαλώσει»…λέει ο Carlos Ruiz Zafón

Ο δικός μας χώρος, ίσως να μην μπορεί να συναγωνιστεί αυτά τα έργα τέχνης αλλά θα είναι η «γωνιά» μας και αυτό έχει σημασία!

Βιβλιοθήκη Γουίμπλιγκεν στο Ουλμ, Γερμανία

Βιβλιοθήκη Αντμοντ, Αυστρία

Η Βιβλιοθήκη του Τζον Χόπκινς στη Βαλτιμόρη

Η Βιβλιοθήκη του Ελ Εσκοριάλ στη Μαδρίτη

Η βιβλιοθήκη του Κουίνς Κόλετζ στην Οξφόρδη

Εθνική Βιβλιοθήκη της Αυστρίας, Βιέννη

Η Βιβλιοθήκη του Στράχοφ στην Πράγα

Η δημόσια Βιβλιοθήκη της Νέας Υόρκης

Κλεμεντίνουμ, Εθνική Βιβλιοθήκη στην Πράγα

Βιβλιοθήκη Abbey – St. Gall, Ελβετία

Βιβλιοθήκη Πανεπιστημίου Σόφιας, Βουλγαρία

The University of Coimbra General Library, Coimbra, Πορτογαλία

University of Salamanca Library, Salamanca, Ισπανία

Real Gabinete Português de Leitura,

Ρίο ντε Τζανέιρο, Βραζιλία

Βρίσκεται στην Δρέσδη- Γερμανία– (Werner Lieberknecht Schevenstr.6b 01326 Dresden) και από το 1997 έχει κατακτήσει το ρεκόρ Γκίνες επειδή το εσωτερικό του είναι καλυμμένο με 247.90 τετραγωνικά μέτρα πλακάκια ζωγραφισμένα στο χέρι!

Η ιστορία του καταστήματος είναι παλιά… Το 1879, ένας αγρότης, ο  Paul Gustav Leande, έφτασε με τη σύζυγό του, Matilda, μερικές αγελάδες, και χοίρους στην Δρέσδη για να ασχοληθεί με την πώληση υγιεινού γάλακτος. Άνοιξε λοιπόν, το 1880, ένα κατάστημα όπου οι πελάτες μπορούσαν να παρακολουθούν το άρμεγμα των αγελάδων και την ψύξη του γάλακτος. Αυτή ήταν η καινοτομία που αποτέλεσε πόλο έλξης για τους κατοίκους της πόλης!

 Με το πέρασμα των χρόνων, ο χώρος της πώλησης μετατράπηκε σε ένα πραγματικό έργο τέχνης! Τα προϊόντα, ακόμα και σήμερα, επιλέγονται προσεκτικά με κριτήριο την αγνότητα των πρώτων υλών και την ποιοτική, παραδοσιακή επεξεργασία τους!

Αξίζει να το επισκεφτεί κανείς, για να απολαύσει ωραίες γεύσεις σε ένα παραμυθένιο περιβάλλον!

Η Δρέσδη είναι μια πόλη «κούκλα» και εκτός απ’ αυτό το όμορφο μαγαζί έχει και πολλά άλλα εντυπωσιακά αξιοθέατα!

Είναι χτισμένη σε μια κοιλάδα στον ποταμό Έλβα (Elbe), και κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (13 Φεβρουαρίου 1945) βομβαρδίστηκε με αποτέλεσμα να κατασταφεί σχεδόν ολοσχερώς.

Μετά από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, η Δρέσδη έγινε σημαντικό βιομηχανικό κέντρο στην Ανατολική Γερμανία με μεγάλη ερευνητική υποδομή. Πολλά σημαντικά ιστορικά κτήρια επανοικοδομήθηκαν, αν και οι ηγέτες της πόλης επέλεξαν να αναδημιουργήσουν τις μεγάλες γειτονιές  (με αρχιτεκτονική «τούρτας», χαρακτηριστική πρακτική στον υπαρκτό σοσιαλισμό) για οικονομικούς και ιδεολογικούς λόγους.

Ο Σαλβαδόρ Νταλί (1904 — 1989) ήταν ένας από τους σημαντικότερους Ισπανούς ζωγράφους. Συνδέθηκε με το καλλιτεχνικό κίνημα του υπερρεαλισμού στο οποίο ανήκε για ένα διάστημα. Αποτελεί έναν από τους περισσότερο γνωστούς ζωγράφους του 20ου αιώνα. Υπήρξε μια εκκεντρική φυσιογνωμία της σύγχρονης τέχνης και οι δημιουργίες του θεωρούνται από πολλούς εξαιρετικές σε σύλληψη και τεχνική! Πρέπει να σημειώσουμε εδώ βέβαια, ότι παρότι ως καλλιτέχνης είναι αποδεκτός, ως άτομο κατηγορήθηκε για την πολιτική του στάση τόσο στην δύσκολη εποχή του Ισπανικού εμφυλίου και την επικράτηση του ολοκληρωτικού καθεστώτος του Φράνκο όσο και για την στάση του κατά την διάρκεια του β’ παγκοσμίου πολέμου.

Επειδή το έργο του είναι τεράστιο και πολυσύνθετο, εδώ θα αναφερθούμε μονάχα στην μέθοδο της «Paranoiac Critical» (δηλαδή «παράλογη γνώση», μέθοδος δικής του επινόησης που βασίζεται σε ένα «παραλήρημα ερμηνείας»). Πρόκειται για μια τεχνική τη χρησιμοποιεί ο ζωγράφος στους πίνακές του, από την δεκαετία του 1930, για να συμπεριλάβει πολλές εικόνες ταυτόχρονα που δημιουργούν στον θεατή “οφθαλμαπάτες” και ψευδαισθήσεις. Τόσο ο ίδιος ο καλλιτέχνης όσο και ο θεατής του έργου του μπορούν να ερμηνεύσουν αυτό που βλέπουν με πολλούς διαφορετικούς τρόπους και ανάλογα με τα δικά τους προσωπικά βιώματα.

Στο έργο «Παραισθησιογόνος Ταυρομάχος», ο Dali μέσα από συμβολισμούς, πολλαπλές εικόνες και «κρυφές» συνθέσεις κατορθώνει να περιγράψει ανάμεσα σε πολλά άλλα, σκηνές τόσο από την δική του «πραγματικότητα» (συναισθήματα, ενδιαφέροντα, απωθήσεις κ.λ.π) όσο και σημαντικά στοιχεία της κουλτούρας της πατρίδας του (παραδόσεις, ιστορία, θρησκεία κ.λ.π.).

Το έργο είναι τόσο σύνθετο που όταν προς το τέλος της δεκαετίας του ’60, εκτέθηκε σε μια γκαλερί της Νέας Υόρκης,  για να διευκολυνθεί το κοινό προστέθηκε ένα διευκρινιστικό σημείωμα με τίτλο «Πως να δείτε τον ταυρομάχο» που καθοδηγούσε τους θεατές στο να αποκρυπτογραφήσουν διάφορα σημεία του.

Ας ρίξουμε μια ματιά:

«Ο παραισθησιογόνος ταυρομάχος», (1968-70)

Βασικός χώρος του πίνακα είναι μία αρένα ταυρομαχίας, και τα χρώματα που χρησιμοποιεί ο ζωγράφος είναι το κόκκινο και το κίτρινο (με τις αποχρώσεις τους) μάλλον για να παραπέμπει στην συνήθη ώρα που γίνονταν οι ταυρομαχίες (δηλ. το απόγευμα) και για να τονίσει τα χρώματα της σημαίας της Ισπανίας. Ο Νταλί λάτρευε τις ταυρομαχίες σε αντίθεση με την σύντροφό του (επάνω και αριστερά υπάρχει σε μικρογραφία με το πορτρέτο της Gala) που τις απεχθανόταν (γι’ αυτό το ύφος της απεικόνισης είναι σκυθρωπό και γεμάτο δυσαρέσκεια).

Εάν ο παρατηρητής κοιτάξει τον πίνακα από πολύ κοντά μάλλον δεν θα καταφέρει να εντοπίσει τη μορφή του σχεδόν αόρατου ταυρομάχου (ο ταυρομάχος αντιπροσωπεύει το πρότυπο του αρσενικού), που εμφανίζεται και εξαφανίζεται ανάλογα με την οπτική γωνία που κοιτάζει κανείς το έργο.

Πολύ έντονα και σε επανάληψη υπάρχει η «Αφροδίτη της Μήλου» (λέγεται ότι ο Νταλί είχε εμμονή με την φιγούρα αυτή την οποία θεωρεί απόλυτο σύμβολο του θηλυκού). Το στήθος της δεύτερης από δεξιά Αφροδίτης κρύβει το πρόσωπο του Ταυρομάχου! Η δεξιά πλευρά του προσώπου της είναι το μάτι του και είναι πραγματικά συγκλονιστικό το ότι στην βάση του λαιμού της κυλάει το δάκρυ του ταυρομάχου που λυπάται για τον θάνατο του ταύρου! Εάν παρατηρήσει κανείς προσεκτικά προς το αριστερό της στήθος θα διακρίνει την μύτη του, στη μέση της σχηματίζονται τα χείλη του και στην κοιλιά της το σαγόνι του. Ακόμα και την ενδυμασία του έχει σχεδιάσει ο Νταλί (το λευκό και πράσινο ύφασμα που τυλίγει το σώμα της Αφροδίτης από την μέση και κάτω είναι το λευκό του πουκάμισο και η γραβάτα του,  και το κόκκινο ύφασμα που την καλύπτει δεξιά είναι το κόκκινο πανί που έχει ρίξει στον ώμο του).

Τόσο η αρένα όσο και οι κερκίδες των θεατών σχηματίζονται από το περίγραμμα του καπέλου του. Τα έντομα που έρχονται κατά σμήνη από το βάθος και σχηματίζουν την κάπα και το καπέλο του ταυρομάχου προέρχεται ως ιδέα από την περιοχή της πόλης Χιρόνα όπου υπάρχει η παράδοση πως ο Άγιος Νάρκισσος με θαύμα που είχε κάνει αντιμετώπισε τους εισβολείς, εξαπολύοντας από τον τάφο του σμήνη αλογόμυγων εναντίον τους!

Λίγο πιο κάτω από τον ώμο του ταυρομάχου κρύβεται η εικόνα του πληγωμένου ταύρου (σύμβολο της σήψης και του θανάτου που ο Νταλί επίσης, είχε και με αυτές τις καταστάσεις εμμονή). Μια αλογόμυγα γίνεται το μάτι του ταύρου και δε κεφάλι του είναι πεσμένο στο έδαφος, μέσα σε μια λίμνη αίματος.

Το κεφάλι του ταύρου χάνεται σε μια απόκρημνη βραχώδη ακτή, και το αίμα του ζώου μετατρέπεται σε θάλασσα ενώ αναδύονται και βουνοκορφές (τοπία οικεία και αγαπημένα του ζωγράφου που άρχιζαν τότε να γνωρίζουν τουριστική ανάπτυξη γι’ αυτό και η αναδυόμενη πάνω σε στρώμα γυναικεία μορφή).

Ο Ταυρομάχος εμφανίζεται και πάλι, ως φιγούρα με κίτρινο  περίγραμμα όπου με τα χέρια σηκωμένα ψηλά, αφιερώνει το έργο στην Gala (προσπαθώντας να την εξευμενίσει);

Ο Dali στο έργο του αυτό αντί υπογραφής έχει συμπεριλάβει τον εαυτό του ως μικρό παιδί ντυμένο με ναυτικά ρούχα, κρατώντας τα αγαπημένα του παιχνίδια: ένα τσέρκι και ένα απολιθωμένο οστό (και σε άλλους πίνακες ο Νταλί συμπεριλαμβάνει τον εαυτό του σε μικρή ηλικία και ντυμένο μ’ αυτόν τον τρόπο).

Υπάρχουν και μια σειρά πολλών άλλων συμβολισμών που δεν θα αναφέρουμε εδώ, γιατί θεωρήσαμε, ότι αυτό το κείμενο δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση «ανάλυση έργου». Απλά είναι ένα ερέθισμα –για όσους ενδιαφέρονται- που θα μπορούσε να συντελέσει στην αναζήτηση επιπλέον πληροφοριών σχετικά με τον συγκεκριμένο πίνακα αλλά και με το συνολικό έργο του Νταλί.

Θα ήταν ίσως ενδιαφέρον, για κάποιους από εσάς, να προσπαθήσετε να… «αποκρυπτογραφήσετε» μερικούς πίνακες του ζωγράφου που εμπεριέχουν πολλαπλές εικόνες και σύμβολα, δημιουργώντας «ψευδαισθήσεις»!

«Η εικόνα εξαφανίζεται», (1938)

«Παλιό ζευγάρι ή μουσικός», (1930)

«Ο άνθρωπος / ζευγάρι κοιμάται με το σκυλί», (1948)

«Σκλαβοπάζαρο με την εμφάνιση του αόρατου μπούστου του Βολταίρου», (1940)

«Η Μεγάλη παρανοϊκή», (1936)

Ο Σαλβαδόρ Νταλί έλεγε στο «Οι πίνακες μου στο Φθινοπωρινό Σαλόνι» το 1927: «Το να ξέρει κανείς πώς να κοιτάξει ένα αντικείμενο, ένα ζώο με τα μάτια του νου ισοδυναμεί με το να βλέπει με τη μεγαλύτερη δυνατή αντικειμενικότητα. Οι άνθρωποι όμως δεν βλέπουν παρά στερεότυπες εικόνες των πραγμάτων, απλές σκιές αδειασμένες από οποιαδήποτε έκφραση, απλά φαντάσματα των πραγμάτων, ενώ θεωρούν χυδαία και φυσιολογικά όλα εκείνα που συνηθίζουν να βλέπουν καθημερινά, όσο θαυμαστά και εκπληκτικά κι αν είναι αυτά. Όπως έγραψα και πρόσφατα μιλώντας για τη φωτογραφία: βλέπω σημαίνει επινοώ» .

«Η Γκαλά αγναντεύοντας τη Μεσόγειο» μετατρέπεται, όταν κοιτάξεις τον πίνακα από απόσταση είκοσι μέτρων, σε πορτραίτο του Αβραάμ Λίνκολν…

Ο Αντόνι Γκαουντί Κορνέτ γεννήθηκε το 1852 σε ένα χωριό της Καταλονίας (Ισπανία) και από μικρός υπέφερε από αρθρίτιδα. Η κατάστασή του δεν του επέτρεπε να πηγαίνει καθημερινά στο σχολείο. Έτσι, αναγκαζόταν να περνά τις ώρες του στο σπίτι μελετώντας την φύση που αργότερα «αντέγραψε» στην αρχιτεκτονική του! Έλεγε πολύ συχνά ότι «τα δέντρα απέναντι από το παράθυρο μου είναι τα αγαπημένα μου βιβλία αρχιτεκτονικής»!

Όταν ο Γκαουντί αποφοίτησε από τη σχολή αρχιτεκτονικής της Βαρκελώνης, ο διευθυντής της σχολής ανακοίνωσε στους καθηγητές: «Κύριοι, έχουμε δίπλα μας μια ιδιοφυΐα ή έναν παρανοϊκό»!

Ο Γκαουντί δεν χρησιμοποιούσε τσιμέντο αλλά προτιμούσε να κτίζει τις κολόνες του με τούβλα και καθημερινά υλικά και πάντα λάμβανε υπόψη του την παράδοση που είχε η Βαρκελώνη στην κεραμική και την σιδηρουργία.

«Θέλετε να μάθετε που αντλώ τα τις ιδέες μου» είπε κάποτε σε έναν επισκέπτη στο εργαστήριό του. «Ένα όρθιο δέντρο, διακλαδίζεται σε κλαδιά και αυτά με την σειρά τους σε μικρότερα κλαδάκια και αυτά με την σειρά τους στα φύλλα. Και κάθε ιδιαίτερο ξεχωριστό κομμάτι του δέντρου αναπτύσσεται αρμονικά, θαυμάσια όπως ο Θεός ο τεχνίτης το δημιούργησε.»

Οι δημιουργίες του Γκαουντί μοιάζουν με σουρεαλιστικό όνειρο, είναι πολύχρωμες, γεμάτες καμπύλες (δεν του άρεσαν καθόλου οι ευθείες/άλλωστε από καμπύλες γεννιούνται νέες ζωές) και πλούσια διακόσμηση!

Πάρτε μια γεύση από το έργο του αν και ο φωτογραφικός φακός δεν μπορεί να αποτυπώσει την ομορφιά που βλέπουν τα μάτια και που κατασταλάζει στην ψυχή!

Villa El Capricio: Βρίσκεται στην Cantavria. Είναι χτισμένο με τούβλα και στολίζεται με κεραμικά σε λωρίδες. Τα κιγκλιδώματα των πεζουλιών και των μπαλκονιών είναι από σφυρήλατο σίδηρο.

Η πρώτη του σημαντική αρχιτεκτονική δουλειά είναι η περίφημη Casa Vicens στη Βαρκελώνη, αρχιτεκτόνημα που θα του φέρει αναγνωρισιμότητα και φήμη.

Το Casa Battlo αποτελεί μέρος ενός συμπλέγματος κτιρίων. Έχει μείνει ξακουστό με την ονομασία, «Μanzana De La Discordia» που σημαίνει «Σύμπλεγμα Ασυμφωνίας», λόγω των διαφορετικών αρχιτεκτονικών ρυθμών μεταξύ των κτιρίων του.

Προσέξτε την οροφή που θυμίζει  την ραχοκοκαλιά ενός τεράστιου δεινόσαυρου (ο Γκαουντί εμπνέεται πολύ συχνά από τους σκελετούς των ζώων).

Ο Γκαουντί μεγάλωσε τα παράθυρα της πρόσοψης στα κεντρικά πατώματα και γι’ αυτό έδωσε στο κτίριο το παρατσούκλι: «La Casa Dels Badalls» (Το Σπίτι Των Χασμουρητών). Ένα ακόμα παρατσούκλι που έδωσε στο κτίριο ήταν εξαιτίας των λεπτών στηλών που το κάνανε να μοιάζει με σκελετό: «La Casa Dels Ossos» (Το Σπίτι Των Οστών). Ο Γκαουντί επίσης, λατρεύει το ανθρώπινο σώμα που το θεωρεί αναπόσπαστο στοιχείο της φύσης!

Μήπως τα μπαλκόνια μοιάζουν και με φωλιές πουλιών;

Casa Calvet: Οι καμπύλες, το διπλό αέτωμα στη κορυφή, η ανατολίτικη προβολή στην είσοδο, καθώς κι μεμονωμένες μικρολεπτομέρειες που κατάφερε να συνδυάσει ο Γκαουντί «παντρεύουν» το μοντέρνο στυλ με το μπαρόκ!

Casa Milá («La Pedrera» δηλ. «το λατομείο»): Πρόκειται για ένα συγκρότημα κατοικιών, στο οποίο ο Γκαουντί έθεσε τις πιο σύγχρονες τεχνικές μεταλλικών δομών για να υλοποιήσει μια ιδέα σχεδόν ποιητική. Τα στοιχεία του μετάλλου, τα χρώματα και οι καμινάδες που ξεχωρίζουν συνθέτουν ένα ξεχωριστό αποτέλεσμα, καθώς η αρχική ιδέα του Casa Milá ήταν να φαίνεται σαν ένας τεράστιος βράχος πάνω στον οποίο θα τοποθετούνταν ένα άγαλμα της Παναγίας του Rosario, που τελικά δεν τοποθετήθηκε και γι αυτό το λόγο θεωρήθηκε ανολοκλήρωτο έργο από τον ίδιο τον Γκαουντί.

Όταν βλέπει κανείς το έργο αυτό από μακριά του έρχονται στο μυαλό εικόνες όπως  οι πτυχές που σχηματίζονται από τον άνεμο πάνω στην άμμο της θάλασσας ή οι κυψέλες που φτιάχνουν οι μέλισσες…        

Το πάρκο του Γκουέλ (ο κόμης Eουσέμπι Γκουέλ ήταν φίλος του Γκαουντί και χρηματοδότησε πολλά έργα του), βρίσκεται  στον λόφο «El Carmel» στην συνοικία Gràcia της Βαρκελώνης και είναι γνωστό για  την Art Νοuveau αρχιτεκτονική του. Έχει χαρακτηριστεί από την UNESCO ως μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς. Σταλακτίτες, κυματιστές κατασκευές, δωρικοί στύλοι ή σκαλιστοί κορμοί δέντρων, φτιαγμένοι με σπαστά κεραμικά, διαμορφώνουν ένα χώρο άνετο, λουσμένο με διάφορες αποχρώσεις.

Διάδρομοι για ονειρικούς περιπάτους…

Ο Γκαουντί ακολούθησε τις οδηγίες της φύσης στο σχεδιασμό των διαδρόμων. Κατασκεύασε πολλούς σπηλαιώδεις διαδρόμους που τους υποστηρίζουν κεκλιμένοι τοίχοι και κολώνες.

Η Καρυάτιδα του Γκαουντί!

Ο χρωματιστός εξώστης που μοιάζει με φίδι σε κίνηση και περικλείει μια πλατεία.

Η διακόσμηση (εδώ μια άποψη από ταβάνι) είναι από φτηνά υλικά, σπασμένα κεραμικά, που σχηματίζουν μωσαϊκά με φανταστικές παραστάσεις (πάντα όμως έχουν σχέση με την φύση).

Sagrada Familia: Ο Γκαουντί πέθανε πριν προλάβει να την ολοκληρώσει. Η Sagrada Familia είναι γεμάτη θρησκευτικούς συμβολισμούς (ο αρχιτέκτονας, μην ξεχνάμε ότι, χαρακτηριζόταν από την βαθειά του πίστη)! Ξεχωρίζουν οι τρεις όψεις, με διαφορετικό προσανατολισμό η κάθε μια, που σχετίζονται με τη ζωή του Χριστού. Η Γέννηση ανατολικά, τα Πάθη δυτικά και η Ανάσταση και η Δόξα στο νότιο μέρος. Καθώς επίσης και οι τρεις πύλες εισόδου που συμβολίζουν την πίστη, την ελπίδα και την φιλανθρωπία. Οι πύργοι επίσης είναι συμβολικοί: δώδεκα πύργοι για τους δώδεκα αποστόλους, ένας πύργος επάνω στο βωμό για την Παρθένο Μαρία και πέντε πύργοι στο κέντρο, ο ένας αντιπροσωπεύει το Χριστό και οι άλλοι τέσσερις τους Ευαγγελιστές. Γενικότερα όλο το έργο αποτελείται από γλυπτά, επειδή ο Γκαουντί ήθελε να μετατραπεί σε ένα «ζωντανό δάσος προσευχής».

 Σήμερα, ο ημιτελής Καθεδρικός εξακολουθεί να χτίζεται και υπολογίζεται, πως, ακόμη και με τα πλέον σύγχρονα τεχνικά μέσα κατασκευής, θα ολοκληρωθεί το 2030! Ίσως εάν το έβλεπε τώρα ο Γκαουντί να πάθαινε «αποπληξία» γιατί καθόλου δεν μοιάζει με τα προσχέδια που είχε στο μυαλό του…

Ο Γκαουντί ήταν φανατικός Καταλανός και λέγεται ότι κάποτε συνελήφθη γιατί μιλούσε Καταλανικά σε έναν δρόμο που απαγορευόταν (!).  Στις 10 Ιουνίου 1926 ένα τραμ παρέσυρε τον Γκαουντί και τον σκότωσε. Ο οδηγός είπε στις αστυνομικές αρχές ότι τον πέρασε για ζητιάνο…

Ο Salvador Dali ( Ισπανός σουρεαλιστής ζωγράφος) είπε για τον Γκαουντί:

«Ο Γκαουντί έχει κτίσει ένα σπίτι από την μορφή της θάλασσας, αναπαριστάνοντας πολυβασανισμένα κύματα. Άλλο σπίτι έχει φτιαχτεί από το ήρεμο νερό μιας λίμνης. Αυτά δεν είναι κατασκευάσματα απατηλών αλληγοριών ή ψεύτικων ιστοριών αλλά αυτά τα σπίτια πραγματικά υπάρχουν, αληθινά κτήρια, πραγματικά γλυπτά που δείχνουν ανακλάσεις του λυκόφωτος των σύννεφων στο νερό, μέσα από τεράστια τρελά έργα ζωγράφου του πουαντιγισμού, λάμποντας με μύρια χρώματα»…