“- Μονάχα τα παιδιά ξέρουν τι ψάχνουν να βρουν, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Σπαταλάνε τον καιρό τους με μια κούκλα από κουρέλια κι αυτή τους γίνεται πολύ σημαντική, κι αν κάποιος τους την πάρει, κλαίνε …
– Τα παιδιά είναι τυχερά, είπε ο κλειδούχος.”
«Ο μικρός Πρίγκιπας», Αντουάν ντε Σαιντ- Εξυπερύ
Κάθε παιχνίδι διαθέτει μαγεία και σαγήνη, όπου και όπως και εάν παίζεται… Το παιχνίδι είναι η κινητήρια δύναμη για την αφύπνιση της σκέψης και του συναισθήματος, είναι μια έκφραση συλλογικότητας και επικοινωνίας, μέσα απ΄ αυτό κατακτάμε την γνώση και μαθαίνουμε!
Ας απολαύσουμε τις φωτογραφίες που ακολουθούν και ας σκεφτούμε κατά πόσο έχουμε απομακρυνθεί από τον φυσικό τρόπο ζωής τόσο εμείς όσο και τα παιδιά μας… Ας αναρωτηθούμε κατά πόσο χάσαμε την δημιουργικότητα, την φαντασία μας, την πρωτοτυπία μας…
Και όπως λέει στο βιβλίο της «Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης» η Μάρω Βαμβουνάκη:
Τα παιδιά γνωρίζουν για μας περισσότερα από όσο εμείς για τον εαυτό μας. Ξεχωρίζουν αυτόματα ποιος είναι καλός άνθρωπος, τις προθέσεις του, την ψυχική του ποιότητα.
Αγαπούν σπαρακτικά, θυσιαστικά τα σκυλάκια, τα πουλιά, όλα τα ελάχιστα και ασθενή του κόσμου, γιατί καταλαβαίνουν τη μετοχή τους στην Αλήθεια.
Και πόσο δύσκολο να θες να διδάξεις στα παιδιά του Παραδείσου τους κανονισμούς της δικής μας κατάστασης, της πτώσης μας.
Να τα προσαρμόσεις ! Πού;… Να τους αφαιρείς την αγαλλίαση, την έκσταση, κάνοντάς τα όλο και πιο λογικά, συμβατικά λογικά, να τα πονηρεύεις να επιζήσουν.
Να τα κατεβάσεις από το υπέρλογο όπου ταξιδεύουν σαν άγγελοι και να τα προσγειώσεις στον κόσμο που τόσο συμβιβασμένα και μίζερα φτιάξαμε όπως-όπως οι μεγάλοι.
Να τους περιορίσεις την απέραντη Ύπαρξη σε μια κοσμική ύπαρξη.
Ίσως γι’ αυτό είναι συχνά μελαγχολικά κι απόμακρα, ίσως γι’ αυτό όσο πάνε προς την εφηβεία, μας βγάζουν το θυμό τους.
Μια αχνή αίσθηση εξορίας στο βλέμμα τους ανατέλλει από νωρίς.
Τις φωτογραφίες συλλέξαμε από boredpanda.com
Ο Carlos Lascano δημιούργησε μια “ποιητική” ταινία μικρού μήκους όπου με τη βοήθεια της Λίλα, μιας νεαρής γυναίκας που θυμίζει Αμελί, μετασχηματίζει τον κόσμο και τον κάνει ομορφότερο… Η Lila φαντάζεται και βάζει τα δικά της χρώματα, “παρεμβαίνει” με τον τρόπο της δίνοντας την δική της τροπή σε καταστάσεις που δεν της αρέσουν και μεταμορφώνει όσα βλέπει γύρω της, με ιδιαίτερη γλυκύτητα. Σ΄αυτό το λυρικό έργο δεν απαιτείται διάλογος για να κινηθεί η ιστορία… Η Alma Garcia είναι άψογη από την αρχή μέχρι το τέλος…
