Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες -πατέρας του λογοτεχνικού είδους που έγινε γνωστό ως μαγικός ρεαλισμός– γεννήθηκε το 1928 στην Αρακατάκα, ένα παραλιακό χωριό της Κολομβίας, όπου μεγάλωσε κοντά στους παππούδες του από τη μεριά της μητέρας του. Το 1947 άρχισε στο Πανεπιστήμιο της Μπογκοτά τις σπουδές του στα νομικά και τις πολιτικές επιστήμες και τον ίδιο χρόνο η εφημερίδα Ελ Εσπεκταδόρ δημοσίευσε το πρώτο διήγημά του με τίτλο «Η τρίτη παραίτηση». Το 1948 μετακόμισε στην Καρταχένα των Δυτικών Ινδιών κι εκεί άρχισε να εργάζεται ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα «Ελ Ουνιβερσάλ».

Στη συνέχεια συνεργάστηκε με πολλά περιοδικά και εφημερίδες στην Αμερική και την Ευρώπη. Το πρώτο μυθιστόρημά του, «Τα νεκρά φύλλα», εκδόθηκε το 1955 και ακολούθησαν τα έργα «Κακιά ώρα», «Ο Συνταγματάρχης δεν έχει κανέναν να του γράψει» και «Η κηδεία της μεγάλης μάμα», το «Εκατό χρόνια μοναξιά», μυθιστόρημα που αποκόμισε αμέσως τις θετικότερες κριτικές και κέρδισε το αναγνωστικό κοινό, καθιερώνοντας έτσι τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες ως έναν από τους μεγαλύτερους συγγραφείς της εποχής μας.

Στο τεράστιο έργο του, που το 1982 του χάρισε το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, συμπεριλαμβάνονται και τα μυθιστορήματα: «Το φθινόπωρο του Πατριάρχη», «Χρονικόν ενός προαναγγελθέντος θανάτου», «Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας», «Δώδεκα διηγήματα περιπλανώμενα», «Περί έρωτος και άλλων δαιμονίων», «Χρονικόν Ενός Προαναγγελθέντος Θανάτου», «Δώδεκα Διηγήματα Περιπλανώμενα», «Οι θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου», «Το φως είναι σαν το νερό», «Το ευτυχισμένο καλοκαίρι της κυρίας Φορμπς», «Η είδηση μιας απαγωγής», «Ο στρατηγός μες στο λαβύρινθό του», «Η περιπέτεια του Μιγκέλ Λιττίν».

Ο Πάμπλο Νερούντα τον χαρακτήρισε ως «την μεγαλύτερη αποκάλυψη στην ισπανική γλώσσα μετά τον Δον Κιχώτη»…

Ο «Γκαμπίτο» άφησε την τελευταία του πνοή χτες αλλά μας άφησε για συντροφιά τους αναρίθμητους ήρωές του…

Ποιόν ήρωά του να πρωτοξεχωρίσεις; Από το «100 χρόνια μοναξιά»: Τον συνταγματάρχη Αουρελιάνο Μπουενδία, ο οποίος «οργάνωσε τριανταδύο ένοπλες εξεγέρσεις και τις έχασε όλες; Απόκτησε δεκαεφτά αρσενικά παιδιά από δεκαεφτά διαφορετικές γυναίκες που εξοντώθηκαν όλα το ένα μετά το άλλο μέσα σε μια και μόνη νύχτα πριν το μεγαλύτερο φτάσει στην ηλικία των τριανταπέντε χρόνων… Ο ίδιος επέζησε μετά από δεκατέσσερις απόπειρες δολοφονίας, εβδομήντα τρεις ενέδρες κι ένα εκτελεστικό απόσπασμα. Έζησε, παρ’ όλο που ήπιε με τον καφέ του μια δόση στρυχνίνης, που θα ήταν αρκετή για να σκοτώσει ένα άλογο» …

 Την ωραία Ρεμέδιος που ο θάνατός της ήταν μια ανάληψη στον ουρανό και η βροχή κράτησε «τέσσερα χρόνια, έντεκα μήνες και δυο μέρες»; Τον γύφτο Μέλκιαδες που  «είχε πάει στον άλλο κόσμο, αλλά είχε ξαναγυρίσει γιατί δεν άντεχε τη μοναξιά»;

Τον ωραίο τύπο της Ούρσουλα, συζύγου του γενάρχη, που όταν πέθανε ήταν μεταξύ 115 και 122 χρονών; Την κόρη της Αμαράντα που η Κυρία Θάνατος της είπε ν’ αρχίσει να ράβει το σάβανό της και θα πέθαινε όταν το τέλειωνε;

Διάχυτη η μοναξιά, διάχυτος ο θάνατος, σε κάθε ήρωα, σε κάθε λέξη… «Μετά από τόσα χρόνια θάνατο, ήταν τόση η λαχτάρα για τους ζωντανούς, τόσο πιεστική η ανάγκη για συντροφιά, τόσο τρομακτική η προσέγγιση σ’ εκείνον τον άλλο θάνατο που υπάρχει μέσα στο θάνατο, που ο Προυδένσιο Αγκιλάρ είχε φτάσει ν’ αγαπήσει το χειρότερο εχθρό του»…

 Από τον «Έρωτα στα χρόνια της Χολέρας» ποιόν να διαλέξεις;;; Τον  Φλορεντίνο Αρίσα που όταν πρωτοαντίκρυσε την γυνάκα που ερωτεύτηκε «ένιωσε μια μαχαιριά στο πλευρό του»; Που έστελνε με περιστέρια ραβασάκια στην Φερμίνα Δάσα χωρίς υπογραφή; Που όταν ο πατέρας της τον απέρριψε ως υποψήφιο γαμπρό για την κόρη του, αυτός είπε: «Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δόξα από το να πεθάνω για τον έρωτα»… Που όταν την αντίκρυσε έγκυο «δεν ένιωσε ζήλια, ούτε θυμό, παρά μια μεγάλη περιφρόνηση για τον εαυτό του»; Που «ένιωσε φτωχός, άσχημος, κατώτερος κι όχι μόνο ανάξιος γι αυτήν, αλλά και για οποιαδήποτε άλλη γυναίκα στον κόσμο»; Που την περίμενε 51 χρόνια, 9 μήνες και 7 ημέρες;

Τη Φερμίνα Δάσα που όταν αναγκάστηκε να παντρευτεί «πέρασε ένα σφουγγάρι χωρίς δάκρυα πάνω από τη θύμηση του Φλορεντίνο Αρίσα και στο χώρο αυτό άφησε να ανθίσει ένα λιβάδι παπαρούνες»; Που μετά τον θάνατο του συζύγου της αποφασίζει να συναντηθεί με τον Φλορεντίνο και όταν η κόρη της την κατακρίνει, της απαντάει: «Πάει ένας αιώνας που μου έχεσαν τη ζωή μ΄ αυτόν τον καημένο, γιατί είμασταν πολύ νέοι, και τώρα θέλουν να το ξανακάνουν γιατί είμαστε υπερβολικά γέροι»… Αυτή την γυναίκα που «αναγνώρισε τον εαυτό της, ένιωσε για πρώτη φορά κυρία του, αισθάνθηκε συντροφευμένη και προστατευμένη, με τα πνευμόνια γεμάτα από τον αέρα της ελευθερίας και ξαναβρήκε την ηρεμία και τη θέληση να ζήσει. Ακόμα και στα τελευταία χρόνια της ζωής της θ’ αναπολούσε εκείνο το ταξίδι, ολοένα και πιο ζωντανό στη θύμησή της, με τη διεστραμμένη διαύγεια της νοσταλγίας» και που «Μια νύχτα είχε γυρίσει από την καθημερινή βόλτα, αναστατωμένη από την αποκάλυψη πως όχι μόνο μπορούσε να είναι ευτυχισμένη χωρίς έρωτα, αλλά ακόμα κι ενάντιά του…»

 Από το «Φθινόπωρο του Πατριάρχη» τον γέρο στρατηγό με την ακαθόριστη ηλικία «μεταξύ 107 και 232 χρόνων»; Που έχει αίμα στα χέρια του αλλά πάντα «δικαιολογημένο», γιατί τα 2000 παιδιά που βύθισε μαζί με ένα καράβι στην ανοιχτή θάλασσα τον κορόιδευαν και άλλωστε δεν ήταν ποτέ δική του εντολή αλλά εκείνων που του έδιναν κακές συμβουλές και εκτελέστηκαν παραδειγματικά; Που όταν έφτασε το Φθινόπωρό του κατάλαβε πως είχε αλυσοδεθεί κι έτσι έχασε τα εργοστάσια, κι έχασε τα λιμάνια, έχασε ως και την ίδια τη θάλασσα, απομένοντας μόνος, σκιάχτρο μέσα σε ένα κατεστραμμένο ανάκτορο και που τον βρήκαν νεκρό μέρες πολλές αφότου είχε πεθάνει κι ας συνέχιζε να υπάρχει η εξουσία του σαν φάντασμα πάνω από τη χώρα;

 Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες μας  συγκλόνισε, μας συγκίνησε, μας συνεπήρε, μας έδειξε μέσα από το έργο του ότι εκεί γύρω από τους «ιδιόρρυθμους» και μοναχικούς ήρωές του υπάρχει η Λατινική Αμερική με την στυγνή πραγματικότητά της, με τους αιμοσταγείς και εγκάθετους από μεγάλα συμφέροντα δικτάτορες, με τους αγώνες των λαών της ενάντια στην φτώχεια, τις ανισότητες, τον αυταρχισμό και την καταπίεση, με τις νοθευμένες εκλογές και την διαφθορά, με τις διεκδικήσεις των δικαιωμάτων των συλλεκτών της μπανάνας που είχε αιματηρή κατάληξη…

Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες μας έμαθε ότι «η ζωή δεν είναι αυτή που έζησε κανείς, αλλά αυτή που θυμάται και όπως την θυμάται για να την διηγηθεί»…

Adios Gabo και όπως έλεγες και εσύ «Μην κλαις επειδή τελείωσε. Χαμογέλα επειδή συνέβη»…