Ο τελευταίος στίχος δεν μένει πάντα τελευταίος.
Κάποτε γίνεται πρώτος στίχος ενός ποιήματος
που γράφει κάποιος αναγνώστης
( Μιχάλης Γκανάς)
Ο Δ.Σολωμός στους “Ελεύθερους Πολιορκημένους” τοποθετεί την Άνοιξη στην υψηλότερη θέση της αναβάθρας των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν οι πολιορκημένοι Μεσολογγίτες
Ο Φρ. Γκ. Λόρκα (1898-1936) γράφει : «Δύο άνθρωποι σεργιανούν στην ακροποταμιά. Ο ένας είναι πλούσιος, ο άλλος φτωχός. Ο ένας έχει γεμάτη την κοιλιά του. Ο άλλος με τα χνώτα του μολύνει τον αέρα. Κι ο πλούσιος αναφωνεί: “Ω τι όμορφα κυλά η βάρκα στο νερό! Κοίταξε το κρίνο που άνθησε στην ακροποταμιά!” Κι ο φτωχός μουρμουρίζει “Πεινάω, δεν βλέπω τίποτα. Πεινάω πεινάω πολύ.”
Με αφορμή τις διαφορετικές οπτικές των δύο ποιητών επιχειρήστε χρησιμοποιώντας τη λέξη πείνα και ΄Ανοιξη να γράψετε στίχους που να απηχούν τη δική σας οπτική:
Απάντηση
μεσ’ στη βάρκα οι δυο τους πλέουν
ο ένας είναι πλούσιος
και ο άλλος πεινασμένος
μαζί σαν σεργιανίζανε
ο ένας πεινάω έλεγε, ο άλλος μαγεμένος
της φύσης κοίταγε τις ομορφιές
όντας φαγωμένος.
Ο ένας είχε τα καλά
και ο άλλος τα χαμένα
ο ένας ζούσε υπέροχα και ο άλλος πεινασμένα
(Θάνος Καλόγηρος, Αντώνης Κάσσος, Γιώργος Κατσουλίδης, Ζούγκης Βασίλειος * «οι εκλεκτοί»)
