Νοσταλγία Μεσ’ από το βάθος των καλών καιρών οι αγάπες μας πικρά μας χαιρετάνε. Δεν αγαπάς και δε θυμάσαι, λες. Κι αν φούσκωσαν τα στήθη κι αν δακρύζεις που δε μπορείς να κλάψεις όπως πρώτα, δεν αγαπάς και δε θυμάσαι, ας κλαίς. Ξάφνου θα ιδείς δυό μάτια γαλανά -πόσος καιρός!- τα χάιδεψες μιά νύχτα, και …
Συνέχεια του άρθρου ‘Костас Кариотакис – Κ. Καρυωτάκης, Νοσταλγία’ »
Όταν ήρθες Εσβήναν τα χρυσάνθεμα σαν πόθοι στον κήπο όταν ήρθες. Εγελούσες γαλήνια, σα λευκό χαμολουλούδι. Αμίλητος, τη μέσα μου μαυρίλα την έκανα γλυκύτατο τραγούδι κι απάνω σου το λέγανε τα φύλλα. Когда ты вошла… Увяли хризантемы, как желанья, В саду, в который ты вошла. Смеялась Радостно, как белая ромашка сжалась. Молчал, из разных мрачных …
Συνέχεια του άρθρου ‘Костас Кариотакис – Κ. Καρυωτάκης, Όταν ήρθες’ »
Φυγή Αμίλητη, κυνηγημένη φτάνει σ’ ερειπωμένο τοίχο. στηρίζεται και περιμένει ένα κελάδημα, ένα στίχο. Γύρω το δάσος με τις μπόρες φεύγει σαν πλοίο στην τρικυμία. Κι ήτανε ημέρες ανθοφόρες -επέρασαν- κι ήτανε μία… Τώρα την άβυσσο ρωτάει πώς βρέθηκε άξαφνα δωπέρα, ενώ στα μάτια της κρατάει φως όλη, εκείνη την ημέρα. Ψυχή, λησμόνει τα όνειρά …
Συνέχεια του άρθρου ‘Костас Кариотакис – Κ. Καρυωτάκης, Φυγή’ »
