Костас Кариотакис – Κ. Καρυωτάκης, Φυγή

Φυγή

Αμίλητη, κυνηγημένη
φτάνει σ’ ερειπωμένο τοίχο.
στηρίζεται και περιμένει
ένα κελάδημα, ένα στίχο.

Γύρω το δάσος με τις μπόρες
φεύγει σαν πλοίο στην τρικυμία.
Κι ήτανε ημέρες ανθοφόρες
-επέρασαν- κι ήτανε μία…

Τώρα την άβυσσο ρωτάει
πώς βρέθηκε άξαφνα δωπέρα,
ενώ στα μάτια της κρατάει
φως όλη, εκείνη την ημέρα.

Ψυχή, λησμόνει τα όνειρά σου.
Ήρθες, πουλί στην καταιγίδα,
κι εχάρισες όλου του δάσου
την τελευταία μας ελπίδα.

ПОБЕГ

Молчавшая, гонимая,
Прижата ты к разрушившимся стенам,
Надеешься и слушаешь
Одну мелодию, а может быть, поэму.

Окрестный лес, под грохот урагана,
Всплывает, как корабль при шторме,
А были дни, когда всё расцветало,
– закончились – и было столько…

Теперь из глубины кричишь,
Как оказалась там, на дне,
Но всё ж в глазах своих хранишь
Весь свет, и память обо мне.

Душа, она тоскует по мечтам,
Ударил в птицу гром небесный,
И щедро одарила все леса
Своей негаснущей надеждой.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *