“…Μπαίνανε στο σπίτι με χαρά, βγαίνανε με πιο μεγάλη χαρά. Παίρνανε αρχοντικά φιλοδωρήματα από τον κουβαρντά το νοικοκύρη κι από τη νοικοκυρά λογιώ-λογιών γλυκά, που δεν τα τρώγανε, γιατί ακόμα δεν είχε γίνει η Λειτουργία, αλλά τα μαζεύανε σε μια καλαθιέρα.
Αβραμιαία πράγματα! Τώρα στεγνώσανε οι ανθρώποι και γινήκανε σαν ξερίχια από τον πολιτισμό! Πάνε τα καλά χρόνια!…”
(Φώτη Κόντογλου, “Το Αϊβαλί η πατρίδα μου”)