Σε μια καθημερινή πραγματικότητα συνεχιζόμενης ύφεσης και περικοπών στα χρηματικά κεφάλαια για την εκπαίδευση από τη μια, αλλά και καινοτομιών στην εκπαιδευτική τεχνολογία από την άλλη, οι εκπαιδευτικοί βλέπουν ότι είναι όλο και πιο δύσκολο να παρέχουν στους μαθητές τους βασικά τεχνολογικά εργαλεία, όπως οι υπολογιστές.
Διαβάστε στο ακόλουθο απόσπασμα από την Huffington Post, όπου μπορείτε να βρείτε ολόκληρο το άρθρο (Δημοσιεύτηκε 26/10/2012), τι έκανε η Liz Byron, μια δασκάλα Δημοτικού Σχολείου από τη Βοστώνη, προκειμένου να προσφέρει στους μαθητές της, τους πόρους που πιστεύει ότι τους αξίζει να έχουν.
“Η Liz Byron, δασκάλα Δημοτικού Σχολείου από τη Βοστώνη, έχει βαρεθεί με την έλλειψη πόρων που καθυστερεί την πρόοδο των μαθητών της. Είναι απογοητευμένη με το γεγονός ότι σε μια ψηφιακή εποχή, οι 42 μαθητές της από την έκτη τάξη έχουν μόνο τέσσερις φορητούς υπολογιστές να μοιράζονται στο σχολείο.
Έτσι, η 28χρονη δασκάλα ειδικής αγωγής στην Gardner Pilot Academy παίρνει την υπόθεση στα χέρια της – θα λάβει μέρος σε έναν υπερμαραθώνα 155 μιλίων διασχίζοντας την έρημο Σαχάρα, για να συγκεντρώσει 50.000 δολάρια για 30 νέους φορητούς υπολογιστές για τους μαθητές της, όπως αναφέρει το WBZ . Ο μαραθώνιος Marathon Des Sables είναι το ισοδύναμο έξι κανονικών μαραθωνίων και ολοκληρώνεται μέσα σε έξι ημέρες κάθε χρόνο στο Μαρόκο. Θεωρείται ο πιο δύσκολος αγώνας δρόμου στον κόσμο, στον οποίο οι δρομείς υπομένουν καύσωνα 120 βαθμών Φαρενάιτ, αμμοκαταιγίδες και τρέχουν αποστάσεις μεταξύ 26 και 50 μιλίων την ημέρα. “
Όπως γράφει η Byron στη σελίδα της στο CrowdRise “… το να παρέχεις υποδειγματική, πλήρη εκπαίδευση σε μαθητές δημόσιων σχολείων που έχουν μεγάλη ανάγκη και χαμηλό εισόδημα παρουσιάζει μια μεγαλύτερη πρόκληση.”
Τοποθετημένο στη γειτονιά Allston της Βοστόνης στη Μασαχουσέτη, το Gardner Pilot Academy είναι ένα πλήρως εξοπλισμένο σχολείο της κοινότητας που εξυπηρετεί περίπου 350 μαθητές από την προ-σχολική (K1) ως την 7η τάξη, με σχέδια να προστεθεί και η 8η τάξη το 2014. Σύμφωνα με το άρθρο της Huffington Post το 92 τοις εκατό του μαθητικού σώματος του σχολείου αυτού είναι στο όριο της φτώχειας ή κάτω από αυτό.
Τελικά, η Liz Byron τα κατάφερε. Μπόρεσε να συγκεντρώσει τα κεφάλαια (από εράνους, προσφορές) και να αγοράσει «… τριάντα φορητούς υπολογιστές νωρίτερα αυτό το χρόνο” (αναφέρεται στην ιστοσελίδα: http://www.connollyforboston.com/blog/).
Ωστόσο, κρίσιμα ερωτήματα γεννιούνται: Αν τα σχολεία αποτελούν θεμελιώδεις πυλώνες για την κοινωνία και την οικονομία, γιατί η παγκόσμια οικονομία ευνοεί την ευημερία των αριθμών, αλλά όχι των θεσμών; Μήπως τα σχολεία πρέπει να μετατραπούν σε χορηγούμενους, κεφαλαιοθηρικούς οργανισμούς προκειμένου να επιβιώσουν; Δεν είναι η εκπαίδευση μεταξύ των δημόσιων αγαθών που πρέπει να παρέχονται από το κράτος; Πόσο μακριά ωθείται ένας δάσκαλος να πάει για να εξασφαλίσει βασικό εξοπλισμό; Τι θεωρείται βασικός σχολικός εξοπλισμός και σύγχρονες δεξιότητες σήμερα; Θα χρειαστεί όλοι να “τρέχουμε” πολύ σύντομα;
Λοιπόν, εμείς οι Έλληνες εκπαιδευτικοί δεν διατρέχουμε τον κίνδυνο αυτό. Τα σχολεία συρρικνώνονται, περιορίζονται σε πολύ, πολύ βασικά μαθήματα του αναλυτικού προγράμματος. Με τις πρόσφατες απολύσεις των Εκπαιδευτικών Λειτουργών Τεχνικής Εκπαίδευσης λόγω κατάργησης των σχετικών τεχνικών τομέων, τη μείωση των Ξένων Γλωσσών και των ΤΠΕ στο ωρολόγιο πρόγραμμα σπουδών, δεν εξοικονομούμε μόνο χρήματα από τα έξοδα προσωπικού, αλλά και από τον πολυέξοδο, υπερσύγχρονο, σκοτούρα του μυαλού εξοπλισμό που αυτά και – περιέργως κατά πάσα πιθανότητα- όλα τα άλλα μαθήματα χρειάζονται στα σχολεία. Ένας μαυροπίνακας και λίγη κιμωλία αρκούν.
Παρακολουθήστε σχετικά video
Διαβάστε μια συνέντευξη της Liz Byron στην The Boston Glove εδώ.
ΠΗΓΕΣ: