3o ΕΣΠΕΡΙΝΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ (ΕΠΑ.Λ.) ΒΕΡΟΙΑΣ

35 η ΕΠΕΤΕΙΟΣ  ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ 1973

Κάθε Νοέμβρη, ο νους και η καρδιά μας είναι εκεί, στο Πολυτεχνείο, στην εξέγερση των φοιτητών, της νεολαίας και ολόκληρου του ελληνικού λαού κατά της χουντικής τυραννίας, το Νοέμβριο του 1973. Το Πολυτεχνείο ήταν η κορυφαία εκδήλωση της επτάχρονης αντιχουντικής πάλης και μία από τις κορυφαίες στιγμές των αγώνων του λαού και της νεολαίας.

Ήμουν 19 χρονών τον Νοέμβρη του 1973 και θυμάμαι σαν τώρα τις φωνές από το ραδιόφωνο ¨Εδώ Πολυτεχνείο…. Εδώ Πολυτεχνείο ¨ θυμάμαι σαν τώρα τον κόσμο να κατεβαίνει από τα λεωφορεία με πρησμένα μάτια και πολλούς από αυτούς να τρίβουν λεμονιά στα μάτια τους για να συνέρθουν από τα δακρυγόνα.  

Έτσι και φέτος όπως κάθε Νοέμβρη το σχολείο μας διοργάνωσε εκδήλωση για την  35η Επέτειο του Πολυτεχνείου 1973 .

Ήταν μια πολύ συγκινητική εκδήλωση που επιμελήθηκε η καθηγήτρια κ. Τόρη  Δήμητρα , ΠΕ02 μαζί με τον καθηγητή κ. Ατματζίδη Δημήτριο ΠΕ20 . Οι μαθητές μας άφηγήθηκαν το ιστορικό της εξέγερσης του Πολυτεχνείου …

Μερικά αποσπάσματα ….

ΤΑ ΔΥΟ ΠΑΙΔΙΑ

……….. [ Ο ένας μαθητής]

 Ώρα 9 μ.μ. Σε διάστημα μιας ώρας έγιναν όλα όσα θα χρειάζονταν μια βδομάδα για να χωρέσουν άνετα με κανονική εξέλιξη γεγονότων. Συνοπτικά: Σκοτώθηκε ένα νεαρό αγόρι αγνώστων στοιχείων που χαρακτηρίστηκε αμέσως «αναρχικός:». Μ’ αυτή την ονομασία πέρασε από τον τάφο στη δημοσιότητα κι από τη δημοσιότητα στη μνήμη εκείνων που ορκίστηκαν να θυμούνται. Συγκράτησαν έτσι, το γαλάζιο τριμμένο πουκάμισο του με το σκισμένο γιακά. Το καναρινί πουλόβερ του που ήταν δυο νούμερα μεγαλύτερο από το δικό του και έπλεε πάνω του σαν ξένο. Το σχήμα που είχε το στόμα του ήταν ένα σχήμα χαμόγελου, εντελώς παράλογο και ίσως άκαιρο. Τα ματιά του δεν τα είδαν γιατί του τα ‘κλεισε βιαστικά ο απέναντι περιπτεράς. που έτρεξε συγχρόνως με τους πυροβολισμούς και κατάπιε τη φωνή του «ρ… το παιδί», και μόνο αρκέστηκε στη Φράση «πέθανε, να ειδοποιήσουμε τους δικούς του». 

Κάποιος έπιασε τα δάχτυλα τον παιδιού και τα΄ τριψε στις χούφτες του αδέξια, «είναι πεθαμένος» ξαναείπε ο περιπτεράς και κατάπιε την ίδια φράση για δεύτερη φορά. «το φάγατε το παιδί ρ….». Και ο κό¬σμος που είχε μαζευτεί σε κείνο το σημείο και χάζευε διαλύθηκε βίαια από τα όργανα της τάξεως που είχαν ένα ύφος παράξενο. Κάτι ανάμεσα υπεροχή και επάρκεια. ………. [Ο άλλος μαθητής] Ώρα 10. 17 μ.μ. Ακριβώς… Το νέο παιδί τρέχει. Είναι λίγο νεότερο από το πρώτο που αναφέραμε, εκείνο με το φθαρμένο γαλάζιο πουκάμισο και το καναρινί τεράστιο πουλόβερ. Είναι ένα παιδί αμούστακο, παιδί-παιδί, λιγνό και ξανθό και τρέχει. Χώνεται στην ανοιχτή πόρτα μιας πελώριας πολυκατοικίας. Τρέχει. Πίσω του τρέχουν δύο σκιές. Δεν είναι πρόσωπα συγκεκριμένα. Είναι σκιές. Μαύρες ή καφέ. Και τρέχουν.
Βήμα με βήμα το φτάνουν. Το παιδί χτυπάει πόρτες. Χτυπάει τρελά τις πόρτες. Ξύνει το ξύλο στις πόρτες με τα νύχια του. «Ανοίξτε, για τ’ όνομα του θεού, θα με σκοτώσουν, τους πληρώνουν για να μας σκοτώνουν, ανοίξτε».
Οι πόρτες είναι κουφές. Οι πόρτες είναι από ξύλο. Είναι από φόβο και στέκουν ακίνητες. Κλειστές.
Οι πόρτες. Και οι σκιές σκεπάζουν ολότελα το παιδί. Τώρα το παιδί έχει γίνει μόνο μια σκιά μέσα στις άλλες τις δυο τις μεγάλες.
Μια σκιά πελώρια, μια σκιά με έξι μάτια. Τα δύο πονάνε. Δεν κλαίνε. Πονάνε και αίμα.
Το κουφάρι σε σχήμα σάκου μισογεμάτου πετιέται στο δρόμο, « παφ » κάνει και η γωνία γεμίζει κόσμο. Κόσμο και ήχους. Ήχους και μάτια. Μάτια και φόβο. Χαλκοκονδύλη γωνία και Γ’ Σεπτεμβρίου.
……………….
Αναρχικός. Ετών 17.
Επάγγελμα, ανειδίκευτος εργάτης. Από το βιβλίο ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΗΜΕΡΩΝ, Εκδόσεις Μπουκουμάνη, Ε’ έκδοση, α’ έκδοση 1974, Αθήνα

ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ 28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940

Σήμερα  γιορτάζουμε την Επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940  

Ιερή συγκίνηση κατέχει σήμερα τις ψυχές μας. Μια μεγάλη επέτειο γιορτάζουμε, ένα σταθμό της ιστορίας μας, φωτεινό και ολόχρυσο πανηγυρίζουμε. Μια λάμψη ακόμα κι ένα υπέροχο μεγαλείο, μέσα στα τόσα της πατρίδας μας, θαυμάζουμε. Είναι η χρυσή σελίδα, που τα δοξασμένα φανταράκια μας πρόσθεσαν στην ιστορία της πατρίδας μας. Είναι το αξέχαστο, το μεγάλο, το δοξασμένο ?40. Η νέα δόξα, η νέα τιμή, το καινούριο διαμάντι, το υπέροχο και λαμπρό που οι ήρωες μας δημιούργησαν με τις θυσίες τους. Είναι το ασύγκριτο, το μοναδικό ΟΧΙ που δείχνει όλο το θάρρος και τη δύναμη της φυλής μας, όλη την τόλμη και την υπερηφάνεια που κρύβει μέσα της η αθάνατη Ελληνική ψυχή. Αυτή τη μέρα γιορτάζουμε σήμερα. Αυτή την τιτανομαχία θυμόμαστε.

• Χθες 27 Οκτωβρίου 2008 εορτάστηκε με ιδιαίτερη συγκίνηση στο σχολείο μας η ? Γιορτή της σημαίας?

Απενεμήθηκαν Βραβεία και αριστεία στους μαθητές του σχολείου μας και απαγγέλθηκαν αποσπάσματα οι μαθητές μας από θεατρικό έργο