Με αφορμή το υπερρεαλιστικό ποίημα του Ανδρέα Εμπειρίκου “Η ποίησις είναι…” οι μαθητές της Α΄ τάξης του 2ου ΓΕΛ Νίκαιας κλήθηκαν να γράψουν τα δικά τους ποίηματα χρησιμοποιώντας τις αρχές του υπερρεαλισμού. Ακολουθεί ένα δείγμα των προσπαθειών τους.
Η ποίησις είναι τα δέντρα που μαλώνουν
Και οι γάτες που γαβγίζουν
Ενώ το ποτάμι μένει σιωπηλό
Στη γωνιά του δρόμου
Η ποίησις είναι μουσικές νότες που βγαίνουν
Μέσα από ένα χαλασμένο ραδιόφωνο
Φωνές παιδιών που παίζουν στο πάρκο
Το χάδι μιας μητέρας στα μαλλιά του παιδιού της
Η ποίησις είναι ένα καταφύγιο
Γεμάτο πολύχρωμα άνθη
Όσο περισσότερο γεμάτο είναι
Τόσο πιο αποπνικτικό φαίνεται
Στο θάνατο του ήλιου
Η ποίησις είναι ο αναπάντεχος γρίφος
που καλείται να λύσει το μυαλό
για να ανακουφίσει την ψυχή
να την φέρει στο γνώριμο περιβάλλον που ποθεί.
Η ποίησις είναι νερό στη μέση της ερήμου
Φωτιά που όσο και να καίει την απολαμβάνεις
Και την προκαλείς
Ώστε να αναπαράγεται μέσα σου
Η ποίησις είναι ένα γιγάντιο πολύχρωμο λουλούδι,
που τα απλά του χρώματα ξεβάφουν
Ξεβάφουν και μπαίνουν στα μικρά κεφάλια
Των άχρωμων ανθρώπων και τότε όλα αλλάζουν.
Η ποίησις είναι ένα τοπίο όπου το να πετάς
Ή να κάθεσαι στα σύννεφα είναι κάτι καθημερινό
Ο τόπος παίρνει το χρώμα των συναισθημάτων
Και ο κυρίαρχος του ποιήματος είναι ένας απλός ανθρωπάκος
Μια συνεχόμενη παρέλαση συναισθημάτων
Έχει μπει σε τροχιά όπου κανείς δεν μπορεί να σταματήσει
Η ποίησις είναι ένα καράβι σε πέλαγος ονείρου
Ένα στυλό γεμάτο φαντασία που χύνει το μελάνι του
Και λέει ιστορίες παραμυθένιες
Είναι ένα μονοπάτι δίχως τέρμα
Που οδηγεί σε μέρη μαγικά
η ποίησις είναι μια ηλιαχτίδα
που καθώς πέφτει
εγλωβίζεται στο κρυστάλλινο νερό μιας λιμνης.
Το φως μιας ηλιαχτίδας τυφλώνει ένα περιστέρι’
το οποίο έπειτα πετάει με προορισμό τη φωτιά.
Το σιδερένιο κλουβί, όμως, δεν το αφήνει να ανοίξει τα κέρινα φτερά του.
Όμως το απαραίτητο password ανοίγει το σύστημα
και έτσι το σκοτάδι υποκλίνεται στο θριαμβευτικό φως.
Η ποίησςι είναι ένας ανεξερυρένητος κόσμος
ένα μονοπάτι που οδηγεί σε άγνωστους προορισμισμούς
Η ποίησις είναι μία απέραντη θάλασσα
που τα κύματά της παλεύουν με τα συναισθήματά όμως
κι όμως η φουρτούνα που δημιουργείται όταν είναι θυμωμένη
δεν μπορεί να κυβερνήσει τις σκέψεις μας
Η ποίησις είναι ο καθρέφτης του εαυτού μας
που αντικατοπτρίζει μία όψη που μόνο η ποίησις μπορεί να φανερώσει
Η ποίησις είναι το κλειδί που αν το χάσουμε
δε γίνεται να ξεκλειδώσουμε την αόρατη πρόρτα μετάξύ της φαντασίας
και της κοινωνίας που μας περιβάλλει
Γιατί η ποίησις είναι το καταφύγιο μου ζητά η ψυχή
για να απελευθερώσει όνειρα και να παραδοθεί
στο χορό των συναισθημάτων, αφήνοντας πίσω της
το λογικό που δεν της επιτρέπει να ζήσει
Μας ταξιδεύει στο δικό της θησαυρό που μέσα κρύβει πολύτιμα διαμάντια
μοναδικής αξίας όπως η ίδια
Αφήστε μια απάντηση