Εκτός από την αρχοντική Χώρα, όμως, πανέμορφη είναι και ολόκληρη η περιοχή. Γραφικό και ήρεμο το ψαροχώρι Κόττες, το οποίο πήρε το όνομά του από το σκότος – επειδή ο ήλιος δύει νωρίς πίσω από τα βουνά και στον οικισμό σκοτεινιάζει νωρίτερα. Ο Μύλος και η Γεροπλίνα και η βόλτα μέχρι το φάρο.
Το κεδροδάσος και η θέα προς το νησί Τρίκερι. Φτάνεις στον Αλογόπορο και με τη βαρκούλα σε δέκα λεπτά είσαι στο νησί.
Να ‘μαστε στο Παλαιό Τρίκερι. Μια άλλη, σημαντική φάση της ιστορίας του τόπου, το μόνο κατοικημένο νησί του Παγασητικού, έχει κύρια βλάστηση την ελιά και διαθέτει λίγες ταβέρνες, καφέ και ενοικιαζόμενα δωμάτια, καμιά διακοσαριά σπίτια ντόπιων, πιστούς ξένους και Eλληνες που έρχονται χρόνια και μια πρόσφατη πονεμένη ιστορία, αυτή των εξόριστων γυναικών.
Πάνω στο νησί δεσπόζει το μοναστήρι της Παναγίας, που χρησιμοποιήθηκε ως έπρεπε εκείνες τις άγριες εποχές, ενώ μεγάλες εκτάσεις αποτελούν εκκλησιαστική περιουσία. Από το 1948 ώς το 1953, στο νησί λειτούργησε στρατόπεδο εξορίας αριστερών γυναικών, διωγμένων για τα πολιτικά φρονήματά τους, ή μελών της οικογένειάς τους. Γυναίκες όλων των ηλικιών, κοριτσάκια, έφηβες, μητέρες με τα παιδιά τους μέχρι μεγάλες γυναίκες 70 και άνω ετών. Αγρότισσες, μορφωμένες, επώνυμες, από τη Θεσσαλία, τη Μακεδονία και άλλα μέρη της Ελλάδας. Παιδιά γεννήθηκαν ή μεγάλωσαν εδώ, κορίτσια πείνασαν, γυναίκες αρρώστησαν, άλλες έσπασαν, άλλες άντεξαν μέχρι το ’53, δίδαξαν γλώσσα, θέατρο, μαθηματικά, ζωγραφική στους ντόπιους, έφτιαξαν εργαστήρια και παρήγαγαν ό,τι μπορούσαν και είχαν ανάγκη.
Αυτή η εικόνα δεν έχει πια καμία σχέση με το νησί. Τίποτα δεν άφησαν να θυμίζει την ιστορική περίοδο και ούτε μνημείο υπάρχει – μόνο μία πλάκα που έφτιαξε ο Σύλλογος Πολιτικών Εξόριστων Γυναικών. Στα μέσα Ιουνίου, κάθε χρόνο, έρχονται όσες ζουν ακόμα, με τα παιδιά τους, για κατάθεση στεφάνου και στιγμές διακοπών, χαράς και ξεγνοιασιάς, μήπως και ξορκίσουν το σύμπλεγμα τόπος – πόνος. Το νησί είχε τότε 170 σπίτια. Αλλα 30 χτίστηκαν από το 1950. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία ντόπιοι θυμούνται αυτή την εποχή και εύχονται να μην ξανάρθει. Οι νεότεροι λένε πως στο νησί τους έρχονται όσοι θέλουν να ξεχαστούν από τον κόσμο.
Το απόγευμα, ο κόσμος μαζεύεται στην Αγία Κυριακή, το μεγαλύτερο χωριό, επίνειο της Χώρας. Τα επαγγελματικά καΐκια φεύγουν για μέσα, προς τις Σποράδες. Οι βαρκούλες γυρίζουν από τα νησάκια Πρασούδα και Αλατάς. Είναι η ώρα του Παγασητικού, το ηλιοβασίλεμα.
