“Καλημέρα. Χρόνια πολλά! Χριστός Ανέστη!” Κυριακή του Πάσχα ακούγονταν οι χαρούμενες φωνές με τις ευχές.
“Ήρθαμε για το τομάρι”, συνέχιζαν. Ήταν οι Επίτροποι της Αγίας Τριάδας, που περνούσαν από σπίτι σε σπίτι για να πάρουν τα δέρματα των αρνιών ή κατσικιών που είχαν σφαχτεί για το Πάσχα. Σχεδόν κάθε οικογένεια έτρεφε ένα αρνί ή κατσίκι για το Πάσχα.
Τη Μεγάλη Πέμπτη πηγαίναμε με τον πατέρα μου, με τα πόδια, το κατσίκι μας μαζί με τη γίδα-μάνα του, στο Ροζωνάτο για να το σφάξει. Εκεί στην αυλή του σπιτιού του το έσφαζε, ενώ κρατάγαμε τη γίδα απέξω για να μην το βλέπει. Θυμάμαι τα σπαραχτικά βελάσματα του κατσικιού, αλλά και της μάνας του και τη μεγάλη λύπη που ένιωθα.
Τα δέρματα ή τομάρια όπως τα έλεγαν, δωρίζονταν στην εκκλησία από τις οικογένειες. Γι΄αυτό περνούσαν οι Επίτροποι της εκκλησίας και τα μάζευαν.
Το μεσημέρι, στην πλατεία του χωριού, γινόταν δημοπρασία των δερμάτων, παρουσία αρκετού κόσμου. Στη φωτογραφία βλέπετε το πρακτικό της δημοπρασίας που έγινε το Πάσχα 8 Μαΐου 1983. Κατά τη δημοπρασία υπήρχαν τρεις ενδιαφερόμενοι που έκαναν προσφορές, ενώ ακολούθησαν και αντιπροσφορές. Τελικός πλειοδότης ήταν ο Βασίλειος Καραγιαννάκης που έδωσε 56.000 δραχμές για 128 κατσικίσια και 45 αρνίσια δέρματα. 15 από το κάθε είδος ανήκαν στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Τα χρήματα μοιράζονταν αναλογικά στις δύο εκκλησίες.
