Όλο το έθνος γιορτάζει τα 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821. Γιορτάζουμε και τιμούμε τους αγώνες και τη θυσία των ηρώων για την ελευθερία. Η χώρα μας πέρασε μέσα από δύσκολες στιγμές αγώνων και πολέμων, διχασμών και εμφυλίων, για να φτάσει να θεωρείται σήμερα ελεύθερη και δημοκρατική. Η επέτειος τιμάται και από πλήθος ξένων χωρών που βοήθησαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τους αγώνες μας.
Οι πρόγονοί μας δεν δείλιασαν ούτε στιγμή, παρόλο που οι συγκυρίες και οι αριθμοί ήταν εναντίον τους. Ας θυμηθούμε τα λόγια του Κολοκοτρώνη:
«Ο κόσμος μας έλεγε τρελούς. Ημείς αν δεν είμεθα τρελοί, δεν εκάναμεν την επανάσταση, διατί ηθέλαμε συλλογισθεί πρώτον δια πολεμοφόδια, καβαλαρία μας, πυροβολικό μας, ηθέλαμε λογαριάσει τη δύναμη την ιδική μας και την τούρκικη δύναμη. Τώρα οπού τελειώσαμε με καλό τον πόλεμό μας, μακαριζόμεθα, επαινόμεθα. Αν δεν ευτυχούσαμε, ηθέλαμε τρώγει κατάρες, αναθέματα…».
Το “σκήπτρο” της διχόνοιας όμως έφερε σε κίνδυνο τον Αγώνα και δυστυχώς αυτό συνέβη και άλλες φορές στα 200 χρόνια της ελευθερίας μας. Οι προσωπικές φιλοδοξίες, τα κατάλοιπα της τουρκοκρατίας στη νοοτροπία ορισμένων, δεν αφήνουν ακόμα και σήμερα τη χώρα μας να προχωρήσει μπροστά.
Ας ακούσουμε λοιπόν τον Μακρυγιάννη:
«Τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί κι αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι. Το λοιπόν δουλέψαμε όλοι μαζί, να την φυλάμεν κι όλοι μαζί και να μην λέγη ούτε ο δυνατός «εγώ», ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς «εγώ»; Όταν αγωνιστεί μόνος του να φκειάση ή να χαλάση, να λέγη εγώ, όταν όμως αγωνίζονται πολλοί να φκειάσουν, τότε να λένε «εμείς». Είμαστε εις το «εμείς» κι όχι εις το «εγώ».
Φέτος, λόγω της πανδημίας, δεν υπήρχαν εορταστικές εκδηλώσεις. Έγινε η Δοξολογία στην εκκλησία, η επιμνημόσυνη δέηση στο Ηρώον και κατάθεση στεφάνου από τον πρόεδρο της Τ. Κ. Χαβαρίου παρουσία ελάχιστου κόσμου.
