Οι Κινέζοι λένε πως πραγματική φιλία υπάρχει κάθε χίλια χρόνια.
Ένας καλός φίλος, έστειλε ηλεκτρονικά το τι λέγεται στις Βρυξέλλες για τους:
. . . Έ λ λ η ν ε ς φ ί λ ο υ ς ! ! !
.και επειδή μας άρεσε πολύ, ας το μοιραστούμε μαζί.
Οι φίλοι: Θα σου πούνε «γεια» Οι Έλληνες φίλοι: Θα σου δώσουν μια μεγάλη αγκαλιά και ένα δυνατό φιλί.
Οι φίλοι: Αποκαλούν τους γονείς σου «κύριε» και «κυρία». Οι Έλληνες φίλοι: Αποκαλούν τους γονείς σου «θείε» και «θεία»!
Οι φίλοι: Δεν σ’ έχουν δει ποτέ να κλαις. Οι Έλληνες φίλοι: Κλαίνε μαζί σου. Οι φίλοι: Τρώνε στο τραπέζι σου και φεύγουν Οι Έλληνες φίλοι: Ξοδεύουν ώρες τρώγοντας, μιλώντας, γελώντας και απλά κάνοντας παρέα.
Οι φίλοι: ; Γνωρίζουν αρκετά πράγματα για σένα. Οι Έλληνες φίλοι: Μπορούν να γράψουν βιβλίο για σένα με πολλές λεπτομέρειες. Οι φίλοι: Σε παρατάνε, αν αυτό κάνει και ο πολύς κόσμος. Οι Έλληνες φίλοι: Έχουν χεσμένο τον κόσμο και είναι μαζί σου.
Οι φίλοι: Χτυπούν την πόρτα σου ή παίρνουν τηλέφωνο όταν θέλουν να σ’ επισκεφτούν. Οι Έλληνες φίλοι: Μπαίνουν μέσα και φωνάζουν «Ήρθα!»
Οι φίλοι: Είναι για λίγο… Οι Έλληνες φίλοι: Είναι για μια ζωή!
Οι φίλοι: Θα αγνοήσουν αυτό το κείμενο. Οι Έλληνες φίλοι: Θα το στείλουν στους φίλους τους, (.ΣΤΑ ΣΙΓΟΥΡΑ!!!)
Συγγραφέας: laspan στις 29 Απριλίου 2012 στην Γενικά |
Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Περί φιλίας
Αναφέρομαι στον αγώνα Ρεάλ Μαδρίτης εναντίον Μπάγερν Μονάχου στον δεύτερο ημιτελικό του Champions League. Η Μπάγερν έχασε με 2-1, αλλά προκρίθηκε στα πέναλτις.
Η Μπάγερν ήταν πολύ καλύτερη μέσα στη Μαδρίτη και θα μπορούσε να προκριθεί από την κανονική διάρκεια του αγώνα. Ο πολυδιαφημισμένος και υπερεκτιμημένος Μουρίνιο δεν κατάφερε με την αμυντική του τακτική να προκριθεί.
Προκρίθηκε λοιπόν η ομάδα που έπαιξε το καλύτερο ποδόσφαιρο και όχι η πιο τυχερή. Όπως στον προηγούμενο ημιτελικό όπου η Τσέλσι απέκλεισε την Μπαρτσελόνα παίζοντας σχεδόν 180 λεπτά και με τους 11 παίκτες της μέσα και γύρω από τη μεγάλη περιοχή. Έστω και αν η Μπαρτσελόνα δεν θύμιζε την ομάδα που είχαμε θαυμάσει τα προηγούμενα χρόνια.
Συγγραφέας: laspan στις 25 Απριλίου 2012 στην Αθλητισμός |
Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Αποδόθηκε δικαιοσύνη
Πάνω από ένα χρόνο ταξίδευε η μπάλα του16χρονου Γιαπωνέζου Μισάκι Μουραμάκι, στα κύματα του Ειρηνικού.
Ο Μουραμάκι είχε χάσει τη μπάλα του, καθώς και όλο του το σπίτι, κατά το τσουνάμι που έπληξε την Ιαπωνία τον περισινό Μάρτιο.
Η μπάλα του βρέθηκε στο απομονωμένο νησί Μίντλτον, 110 χιλιόμετρα από τις ακτές της Αλάσκα, στην άλλη άκρη του Ειρηνικού Ωκεανού. Εντοπίστηκε από τον Αμερικανό Ντέιβιντ Μπάξτερ, ο οποίος παρατήρησε ότι είχε ένα μήνυμα γραμμένο πάνω της με μαρκαδόρο (στη φωτο). Ο νεαρός κάτοχος ήταν διπλά τυχερός, αφού η σύζυγος του Μπάξτερ είναι Ιαπωνέζα και μπόρεσε να μεταφράσει το μήνυμα.
«Είμαι ευγνώμων. Μέχρι στιγμής δεν έχω βρει τίποτα άλλο από τα πράγματά μου» είπε ο 16χρονος στο ιαπωνικό κανάλι TBS. Ο Μουραμάκι περιμένει τώρα να του επιστραφεί η μπάλα από την Αλάσκα. To ζεύγος Μπάξτερ έχει εντοπίσει και μια μπάλα του βόλεϊ, της οποίας όμως ο κάτοχος αγνοείται.
Συγγραφέας: laspan στις 24 Απριλίου 2012 στην Γενικά |
Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Ταξίδι στα κύματα
Μεγάλη νίκη πέτυχε η ομάδα του Α. Ο. Χαβαρίου επί του Πανωλενιακού μέσα στο Καράτουλα. Η ομάδα του χωριού μας συνέτριψε την αντίπαλό της με 5-2 και εξασφάλισε την άνοδό της στην Α1 κατηγορία Ηλείας.
Η άνοδος αυτή ήρθε μετά από πολλά χρόνια και πανηγυρίστηκε από τους φιλάθλους μας που είχαν ακολουθήσει την ομάδα.
Συγγραφέας: laspan στις 21 Απριλίου 2012 στην Αθλητισμός |
Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Άνοδος για το Χάβαρι
Η παιδική ομάδα του Κόροιβου Αμαλιάδας νίκησε στον τελικό του final 4 της Σπάρτης την αντίστοιχη ομάδα του Σπαρτιατικού και αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Πελοποννήσου.
Πρόκειται για μια τεράστια επιτυχία που δίνει στον Κόροιβο το εισιτήριο συμμετοχής στην τελική φάση του Πανελλήνιου παιδικού πρωταθλήματος βόλεϊ, που πιθανότατα θα γίνει στο δεύτερο 15νθήμερο του Μαϊου.
Στον τελικό οι παίκτες του Κόροιβου νίκησαν 3-1 σετ τον Σπαρτιατικό. Τα σετ 25-21, 21-25, 25-21, 25-22.
Συγγραφέας: laspan στις 21 Απριλίου 2012 στην Αθλητισμός |
Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Πρωταθλητής Πελοποννήσου ο Κόροιβος
Παραιτήθηκε από υποψήφιος βουλευτής Κιλκίς ο Γ. Συμπιλίδης. Η ανακοίνωση του ονόματος του Γιώργου Συμπιλίδη στα ψηφοδέλτια της ΝΔ είχε προκαλέσει έντονες αντιδράσεις τόσο εντός όσο και εκτός ΝΔ (Καρατζαφέρης, Μπακογιάννη), με αποτέλεσμα ο υποψήφιος στο νομό Κιλκίς να ανακοινώσει την απόσυρσή του από την εκλογική μάχη.
Ο λόγος είναι ότι ο κ. Συμπιλίδης το 1993 αποχώρησε από τη Ν.Δ. και προκάλεσε την πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Ξεχνούν όμως ότι κάποιος άλλος ξεκίνησε πρώτος και προκάλεσε και τις αποχωρήσεις και άλλων βουλευτών. Και αυτόν τον άλλο τον έχουν σήμερα αρχηγό στη Ν.Δ.
Όλα αυτά μου θυμίζουν την ιστορία με τον γάιδαρο που έπεσε στο πηγάδι. Όλο το χωριό μαζεύτηκε για να τον βγάλει και όταν το είχαν καταφέρει και τον είχαν ανεβάσει στο χείλος του πηγαδιού, ένας φώναξε:
“Προσέχτε χωριανοί μη στάξει η ουρά του γαϊδάρου και βρωμίσει το νερό στο πηγάδι”.
Συγγραφέας: laspan στις 21 Απριλίου 2012 στην Γενικά, Πολιτική |
Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Μη στάξει η ουρά του γαϊδάρου
μιλούμε, ανασαίνουμε και τραγουδούμε με την ίδια γλώσσα».
Γιώργος Σεφέρης
Από την Νία Θεοφανίδου
Ποια Ελληνική λέξη είναι αρχαία και ποια νέα; Γιατί μια Ομηρική λέξη μας φαίνεται δύσκολη και ακαταλαβίστικη;
Οι Έλληνες σήμερα ασχέτως μορφώσεως μιλάμε ομηρικά, αλλά δεν το ξέρομε επειδή αγνοούμε την έννοια των λέξεων που χρησιμοποιούμε.
Για του λόγου το αληθές θα αναφέρομε μερικά παραδείγματα για να δούμε ότι η Ομηρική γλώσσα όχι μόνο δεν είναι νεκρή, αλλά είναι ολοζώντανη.
Αυδή είναι η φωνή. Σήμερα χρησιμοποιούμε το επίθετο άναυδος. Αλέξω στην εποχή του Ομήρου σημαίνει εμποδίζω, αποτρέπω. Τώρα χρησιμοποιούμε τις λέξεις αλεξίπτωτο, αλεξίσφαιρο, αλεξικέραυνο αλεξήλιο Αλέξανδρος (αυτός που αποκρούει τους άνδρες) κ.τ.λ.
Με το επίρρημα τήλε στον Όμηρο εννοούσαν μακριά, εμείς χρησιμοποιούμε τις λέξεις τηλέφωνο, τηλεόραση, τηλεπικοινωνία, τηλεβόλο, τηλεπάθεια κ.τ.λ. Λάας ή λας έλεγαν την πέτρα. Εμείς λέμε λατομείο, λαξεύω. Πέδον στον Όμηρο σημαίνει έδαφος, τώρα λέμε στρατόπεδο, πεδινός.
Το κρεβάτι λέγεται λέχος, εμείς αποκαλούμε λεχώνα τη γυναίκα που μόλις γέννησε και μένει στο κρεβάτι. Πόρο έλεγαν τη διάβαση, το πέρασμα, σήμερα χρησιμοποιούμε τη λέξη πορεία. Επίσης αποκαλούμε εύπορο κάποιον που έχει χρήματα, γιατί έχει εύκολες διαβάσεις, μπορεί δηλαδή να περάσει όπου θέλει, και άπορο αυτόν που δεν έχει πόρους, το φτωχό. Φρην είναι η λογική. Από αυτή τη λέξη προέρχονται το φρενοκομείο, ο φρενοβλαβής, ο εξωφρενικός, ο άφρων κ.τ.λ. Δόρπος, λεγόταν το δείπνο, σήμερα η λέξη είναι επιδόρπιο. Λώπος είναι στον Όμηρο το ένδυμα. Τώρα αυτόν που μας έκλεψε (μας έγδυσε το σπίτι) το λέμε λωποδύτη. Ύλη ονόμαζαν ένα τόπο με δένδρα, εμείς λέμε υλοτόμος. Άρουρα ήταν το χωράφι, όλοι ξέρουμε τον αρουραίο.
Τον θυμό τον αποκαλούσαν χόλο. Από τη λέξη αυτή πήρε το όνομα της η χολή, με την έννοια της πίκρας. Λέμε επίσης αυτός είναι χολωμένος. Νόστος σημαίνει επιστροφή στην πατρίδα. Η λέξη παρέμεινε ως παλινόστηση, ή νοσταλγία. Άλγος στον Όμηρο είναι ο σωματικός πόνος, από αυτό προέρχεται το αναλγητικό.
Το βάρος το αποκαλούσαν άχθος, σήμερα λέμε αχθοφόρος.
Ο ρύπος, δηλαδή η ακαθαρσία, εξακολουθεί και λέγεται έτσι – ρύπανση.
Από τη λέξη αιδώς (ντροπή) προήλθε ο αναιδής. Πέδη, σημαίνει δέσιμο και τώρα λέμε πέδιλο. Επίσης χρησιμοποιούμε τη λέξη χειροπέδες.
Από το φάος, το φως προέρχεται η φράση φαεινές ιδέες. Άγχω, σημαίνει σφίγγω το λαιμό, σήμερα λέμε αγχόνη. Επίσης άγχος είναι η αγωνία από κάποιο σφίξιμο, ή από πίεση. Βρύχια στον Όμηρο είναι τα βαθιά νερά, εξ ου και τo υποβρύχιο. Φερνή έλεγαν την προίκα. Από εκεί επικράτησε την καλά προικισμένη να τη λέμε «πολύφερνη νύφη».
Το γεύμα στο οποίο ο κάθε παρευρισκόμενος έφερνε μαζί του το φαγητό του λεγόταν έρανος. Η λέξη παρέμεινε, με τη διαφορά ότι σήμερα δεν συνεισφέρουμε φαγητό, αλλά χρήματα.
Υπάρχουν λέξεις, από τα χρόνια του Ομήρου, που ενώ η πρώτη τους μορφή μεταβλήθηκε – η χειρ έγινε χέρι, το ύδωρ νερό, η ναυς έγινε πλοίο, στη σύνθεση διατηρήθηκε η πρώτη μορφή της λέξεως.
Από τη λέξη χειρ έχομε: χειρουργός, χειριστής, χειροτονία, χειραφέτηση, χειρονομία, χειροδικώ κ.τ.λ.
Από το ύδωρ έχομε τις λέξεις: ύδρευση υδραγωγείο, υδραυλικός, υδροφόρος, υδρογόνο, υδροκέφαλος, αφυδάτωση, ενυδρείο, κ.τ.λ.
Από τη λέξη ναυς έχομε: ναυπηγός, ναύαρχος, ναυμαχία, ναυτικός, ναυαγός, ναυτιλία, ναύσταθμος, ναυτοδικείο, ναυαγοσώστης, ναυτία, κ.τ.λ.
Σύμφωνα με τα προαναφερθέντα παραδείγματα προκύπτει ότι:
Δεν υπάρχουν αρχαίες και νέες Ελληνικές λέξεις, αλλά μόνο Ελληνικές. Η Ελληνική γλώσσα είναι ενιαία και ουσιαστικά αδιαίρετη χρονικά.
Από την εποχή του Ομήρου μέχρι σήμερα προστέθηκαν στην Ελληνική γλώσσα μόνο ελάχιστες λέξεις.
Η γνώση των εννοιών των λέξεων θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε ότι μιλάμε τη γλώσσα της ομηρικής ποίησης, μια γλώσσα που δεν ανακάλυψε ο Όμηρος αλλά προϋπήρχε πολλές χιλιετηρίδες πριν από αυτόν.
Φίλοι μου, προσθέστε και εσείς τις δικές σας γνώσεις που να σχετίζονται με το θέμα.
Σκοπός μας είναι να ανακαλύψουμε τις έννοιες των λέξεων για να μπορέσουμε να επικοινωνήσουμε καλύτερα. Παλαιότερα όταν έλεγαν μια λέξη καταλάβαιναν όλοι το ίδιο. π.χ για τη λέξη αρετή ήξεραν ότι είναι η μεσότητα ανάμεσα σε δύο υπερβολές. Σήμερα ο καθένας για την ίδια λέξη εννοεί και κάτι διαφορετικό.
Πηγές: Απολλώνιου Σοφιστού Λεξικόν κατά στοιχείον Ιλιάδος και Οδύσσειας Εκδόσεις Ηλιοδρόμιο.
Συγγραφέας: laspan στις 18 Απριλίου 2012 στην Γενικά |
Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Η ελληνική γλώσσα είναι ενιαία
Ο Δημήτρης Μητροπάνος «έφυγε» σε ηλικία 64 ετών, αφήνοντας πίσω μία σημαντική διαδρομή στο χώρο του ελληνικού τραγουδιού. Τα τελευταία χρόνια είχε δώσει σκληρή μάχη για να αντιμετωπίσει σοβαρότατα προβλήματα υγείας.
Γεννήθηκε στην Αγία Mονή, μια συνοικία έξω από τα Τρίκαλα στις 2 Απριλίου του 1948. Μεγάλωσε χωρίς τον πατέρα του, τον οποίο γνώρισε στα 29 του χρόνια. Μέχρι τα 16 του νόμιζε πως είχε σκοτωθεί στον ανταρτοπόλεμο, όταν ήρθε ένα γράμμα το οποίο έλεγε πως ζει στην Ρουμανία. Από μικρός δούλευε τα καλοκαίρια για να βοηθήσει τα οικονομικά της οικογένειας του. Πρώτα ως σερβιτόρος στην ταβέρνα του θείου του και ύστερα στις κορδέλες κοπής ξύλων. Μετά την τρίτη γυμνασίου, το 1964, μετέβη στην Αθήνα να ζήσει με τον θείο του στην οδό Aχαρνών. Προτού τελειώσει το γυμνάσιο άρχισε να δουλεύει ως τραγουδιστής.
Στην ίδια ηλικία, έπειτα από παρότρυνση του Γρηγόρη Μπιθικώτση, επισκέφτηκε την Κολούμπια. Εκεί ο Τάκης Λαμπρόπουλος του γνώρισε τον Γιώργο Ζαμπέτα, δίπλα στον οποίο θα δουλέψει στα «Ξημερώματα». Τον Ζαμπέτα τον μνημονεύει ως μεγάλο του δάσκαλο και δεύτερο πατέρα. Όπως έχει δηλώσει, «ο Ζαμπέτας είναι ο μόνος άνθρωπος στο τραγούδι ο οποίος με βοήθησε χωρίς να περιμένει κάτι. Με όλους τους υπόλοιπους συνεργάτες μου κάτι πήρα και κάτι έδωσα». Το 1966 ο Μητροπάνος συναντάται, τυχαία, για πρώτη φόρα με τον Μίκη Θεοδωράκη και ερμηνεύει, στη θέση άλλου καλλιτέχνη που τότε ασθενούσε, μέρη από τη «Ρωμιοσύνη» και το «Άξιον Εστί» σε μια σειρά συναυλιών στην Ελλάδα και την Κύπρο.
Το 1967, ο Μητροπάνος ηχογραφεί τον πρώτο του 45άρη δίσκο, με το τραγούδι “Θεσσαλονίκη”. Είχε προηγηθεί η ηχογράφηση του τραγουδιού “Χαμένη Πασχαλιά”, το οποίο όμως λογοκρίθηκε από τη Χούντα και δεν κυκλοφόρησε ποτέ.
Tο 1972 υπήρξε ένας σημαντικός σταθμός: ο συνθέτης Δήμος Μούτσης και ο ποιητής-στιχουργός Μάνος Ελευθερίου κυκλοφορούν τον «Άγιο Φεβρουάριο», με ερμηνευτές τον Μητροπάνο και την Πετρή Σαλπέα, σηματοδοτώντας ένα σταθμό στην ελληνική μουσική. Τον Ιούλιο του 1999, ο Μητροπάνος και ο Μούτσης θα ξαναβρεθούν επί σκηνής στο Ηρώδειο με την Δήμητρα Γαλάνη και την σοπράνο Τζούλια Σουγλάκου για δυο μουσικές βραδιές στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών. Οι συναυλίες αυτές ηχογραφούνται ζωντανά και κυκλοφορούν σε διπλό CD δύο μήνες αργότερα. Ακολουθούν «Ο Δρόμος για τα Κύθηρα» του Γιώργου Κατσαρού και «Τα συναξάρια» του Γιώργου Χατζηνάσιου, έργα υψηλής ποιότητας αλλά και μεγάλης απήχησης στην ελληνική κοινωνία.
Στη μακρόχρονη πορεία του στο ελληνικό τραγούδι, ο Δημήτρης Μητροπάνος συνεργάστηκε με τους μεγαλύτερους δημιουργούς του λαϊκού αλλά και του έντεχνου τραγουδιού. Γιώργος Ζαμπέτας, Μίκης Θεοδωράκης, Δήμος Μούτσης, Απόστολος Καλδάρας, Τάκης Μουσαφίρης (“Εμείς οι δυο” κ.α.), Χρήστος Νικολόπουλος (“Πάρε Αποφάσεις” σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου), Γιάννης Σπανός (“Ο Μητροπάνος τραγουδάει Σπανό”) ήταν οι συνθέτες με τους οποίους συνδέθηκε επαγγελματικά, χτίζοντας μια καριέρα συνυφασμένη με την ελληνική λαϊκή μουσική παράδοση, μέχρι και το τέλος της δεκαετίας του ’80.
Η συμμετοχή του σε δίσκους των Λάκη Παπαδόπουλου (με το τραγούδι “Για να σ’ εκδικηθώ”) και Νίκου Πορτοκάλογλου (“Κλείνω κι έρχομαι”) αναδεικνύουν εκείνη την εποχή την ευρεία γκάμα της ερμηνείας του και προαναγγέλλουν μια στροφή στον τρόπο ερμηνείας του, που θα οδηγήσει σε μια σειρά από δίσκους που άλλαξαν σε μεγάλο βαθμό την έννοια του καλού σύγχρονου λαϊκού τραγουδιού. Οι συνεργασίες με το Μάριο Τόκα και το Φίλιππο Γράψα (“Η εθνική μας μοναξιά” και “Παρέα με έναν ήλιο”) συνδυάζουν τη λαϊκή υφή και συναίσθημα με τη πιο βαθιά έννοια στίχων και τη χρησιμοποίηση λέξεων πιο επιτηδευμένων.
Η πολύ σημαντική συνεργασία με τον Θάνο Μικρούτσικο με τον δίσκο «Στου Αιώνα την Παράγκα», σε στίχους Άλκη Αλκαίου, Κώστα Λαχά, Λίνας Νικολακοπούλου και Γιώργου Κακουλίδη, αποτελεί στροφή του ερμηνευτή σε ακόμα πιο “έντεχνες” διαδρομές, διατηρώντας και πάλι την ταυτότητα του λαϊκού.
Ο Μητροπάνος συνεχίζει στα ίδια μονοπάτια, με τραγούδια των Μικρούτσικου, Κορακάκη, Μουκίδη, Παπαδημητρίου κ.α. στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1990 και στις αρχές του 2000. Από τις τελευταίες δουλειές του Θεσσαλού αοιδού, ξεχωρίζει το “Πες μου τ’ άληθινά σου σε μουσική Στέφανου Κορκολή και στίχους Ελεάνας Βραχάλη και Νίκου Μωραΐτη, αλλά και η ζωντανή ηχογράφηση “Υπάρχει και το ζεϊμπέκικο”, από το πρόγραμμα – ωδή στον εθνικό χορό της Ελλάδας μαζί με τους Θέμη Αδαμαντίδη και Δημήτρη Μπάση, καθώς επίσης και ο δίσκος “Στη Διαπασών”, ο οποίος περιέχει 12 λαϊκά τραγούδια και μια μπλουζ μπαλάντα. Από τα τραγούδια του δίσκου ξεχωρίζει το τραγούδι “Η εκδρομή” του Γιάννη Μηλιώκα, το οποίο γράφτηκε για την επιστροφή του ερμηνευτή στη δισκογραφία μετά από ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας.
Το πλοίο ολοσκότεινο έσκιζε τα νερά ζητώντας ανυπόμονα το λιμάνι του. Δεν είχε άλλο φως παρά τα δυο χρωματιστά φανάρια ζερβόδεξα της γέφυρας· ένα άλλο φανάρι άσπρο, αχτινοβόλο, ψηλά στο πλωριό κατάρτι και άλλο ένα μικρό πίσω στην πρύμνη του. Τίποτε άλλο. Οι επιβάτες όλοι ξαπλωμένοι στις καμπίνες τους, άλλοι παραδομένοι στον ύπνο και άλλοι στους συλλογισμούς. Οι ναύτες και οι θερμαστές, όσοι δεν είχαν υπηρεσία, κοιμόνταν βαριά στα κρεβάτια τους. Ο καπετάνιος με τον τιμονιέρη ορθοί στη γέφυρα, μαύροι ίσκιοι, σχεδόν ανάεροι, έλεγες ότι ήταν πνεύματα καλόγνωμα, που κυβερνούσαν στο χάος την τύχη του τυφλού σκάφους και των κοιμισμένων ανθρώπων. Έξαφνα η καμπάνα της γέφυρας σήμανε μεσάνυχτα. Μεσάνυχτα σήμανε και η καμπάνα της πλώρης. Το καμπανοχτύπημα γοργό, χαρούμενο, επέμενε να ρίχνει τόνους μεταλλικούς περίγυρα, κάτω στη σκοτεινή θάλασσα και ψηλά στον αστροφώτιστο ουρανό, και να κράζει όλους στο κατάστρωμα. Και μεμιάς το σκοτεινό πλοίο πλημμύρισε από φως, θόρυβο, ζωή. Άφησε το πλήρωμα τα κρεβάτια του και οι επιβάτες τις καμπίνες τους. Εμπρός στην πλώρη και στην πρύμνη πίσω, ανυπόμονα έφευγαν από τα χέρια του ναύκληρου τα πυροτεχνήματα, έφταναν, λες, τ’ αστέρια, και έπειτα έσβηναν στην άβυσσο.
Τα ξάρτια, τα σχοινιά, οι κουπαστές έλαμπαν, σαν επιτάφιοι από τα κεριά. Και δεν ήταν εκείνη τη στιγμή το καράβι παρά ένα μεγάλο πολυκάντηλο, που έφευγε πάνω στα νερά σαν πυροτέχνημα. Η γέφυρα στρωμένη με μια μεγάλη σημαία έμοιαζε Άγια Τράπεζα. Ένα κανίστρι με κόκκινα αυγά και ένα με λαμπροκούλουρα επάνω. Ο πλοίαρχος σοβαρός με ένα κερί αναμμένο στο χέρι άρχισε να ψάλλει το «Χριστός Ανέστη». Το πλήρωμα και οι επιβάτες γύρω του ξεσκούφωτοι και με τα κεριά στα χέρια ξανάλεγαν το τροπάρι ρυθμικά και με κατάνυξη.
― Χρόνια πολλά, κύριοι!… Χρόνια πολλά, παιδιά μου!… ευχήθηκε, άμα τελείωσε τον ψαλμό, γυρίζοντας πρώτα στους επιβάτες και έπειτα στο πλήρωμα ο πλοίαρχος.
― Χρόνια πολλά, καπετάνιε, χρόνια πολλά!… Απάντησαν εκείνοι ομόφωνα.
― Και του χρόνου στα σπίτια σας, κύριοι! Και του χρόνου στα σπίτια μας, παιδιά, ξαναείπε ο πλοίαρχος, ενώ ένα μαργαριτάρι στην άκρη των ματιών του.
― Και του χρόνου στα σπίτια μας, καπετάνιε.
Έπειτα πέρασε ένας ένας, πρώτα οι επιβάτες, έπειτα το πλήρωμα, πήραν από το χέρι του το κόκκινο αυγό και το λαμπροκούλουρο και άρχισαν πάλι οι ευχές και τα φιλήματα.
― Χριστός Ανέστη!
― Αληθινός ο Κύριος!
― Και του χρόνου σπίτια μας!
Oι επιβάτες τράβηξαν στις θέσεις τους να φάνε τη μαγειρίτσα. Οι ναύτες ζευγαρωτά στους διαδρόμους τσούγκριζαν τ’ αυγά τους, γελούσαν, σπρώχνονταν μεταξύ τους, έτρωγαν λαίμαργα, καλοχρονίζονταν σοβαρά και κοροϊδευτικά.
Έπαψε το καμπανοχτύπημα· ένα ένα έσβησαν τα κεριά. Το καράβι βυθίστηκε πάλι στην ησυχία του. Ο καπετάνιος και ο τιμονιέρης καταμόναχοι πάνω στη γέφυρα, πνεύματα, θαρρείς, ανάερα, εξακολουθούσαν τη δουλειά τους σιωπηλοί και άγρυπνοι.
― Γραμμή!
― Γραμμή!
Και το πλοίο ολοσκότεινο πάλι εξακολούθησε να σκίζει τα νερά, ζητώντας ανυπόμονα το λιμάνι του.
(από το βιβλίο: Αναγνωστικό Ε΄ Δημοτικού, Οργανισμός Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων, 1974)
“Εύχομαι το μήνυμα της Αναστάσεως να είναι μήνυμα δικαίωσης των προσπαθειών και των θυσιών όλων μας. Καλό Πάσχα. Τ.Αντωνακόπουλος υποψ. βουλευτής ΠΑΣΟΚ Ηλείας”.
Αν δεν κάνω λάθος κ. υποψήφιε, οι θυσίες δεν είναι όλων μας, αλλά μόνο του λαού. Θα έπρεπε αντί για το μας να βάλετε το σας στο μήνυμά σας.
Εσείς που δήθεν ψηφίσατε όχι στο μνημόνιο, στη συνέχεια επανήλθατε στο μαντρί, ως “μετανοούσα Μαγδαληνή”.
Θα ήθελα να ‘ξερα που βρήκατε τον αριθμό του κινητού μου.
Παρακαλώ, από δω και πέρα να μην μου ξαναστείλετε κανένα μήνυμα. Το ίδιο ισχύει και για τους άλλους υποψήφιους.
Μου αρκούν οι ευχές των φίλων και των απλών ανθρώπων που συμπάσχουν κατά τη διάρκεια της κρίσης που εσείς οι πολιτικοί δημιουργήσατε.
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ
σε όλους.
Συγγραφέας: laspan στις 14 Απριλίου 2012 στην Γενικά, Πολιτική |
Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Τώρα μας θυμήθηκαν
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
