Στις 26 Σεπτεμβρίου 1905 ο Άλμπερτ Αϊνστάιν διατύπωσε την Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας. Η θεωρία στηρίζεται σε 2 αξιώματα:
1. Οι νόμοι της φύσης είναι ίδιοι για όλα τα αδρανειακά συστήματα αναφοράς.
2. Η ταχύτητα του φωτός είναι ίδια σε όλα τα αδρανειακά συστήματα αναφοράς.
Η Θεωρία αυτή ονομάστηκε Ειδική Σχετικότητα, για να δείξει ότι ασχολείται με συστήματα αναφοράς που κινούνται το ένα σχετικά ως προς το άλλο (Σχετικότητα) αλλά δεν θα πρέπει να κινούνται κυκλικά ή με επιταχυνόμενη κίνηση (Ειδική Θεωρία, όχι Γενική).
To 1905 δημοσίευσε τέσσερα άρθρα στο επιστημονικό περιοδικό Χρονικά της Φυσικής (Annalen der Physik) (τόμος 17).
Στο τρίτο από τα άρθρα που δημοσίευσε το 1905 ο Άινσταϊν διατύπωσε την ειδική θεωρία της σχετικότητας και στο τέταρτο έδειξε ότι από αυτήν συνάγεται ο διάσημος τύπος Ε=mc2 που δηλώνει την ισοδυναμία ενέργειας και μάζας.
Παρ’ όλα αυτά πήρε το βραβείο Νόμπελ το 1921 για το πρώτο άρθρο, όπου έδωσε την εξήγηση του φωτοηλεκτρικού φαινομένου.
Η θεωρία της σχετικότητας αποτέλεσε επανάσταση στην φυσική και προκάλεσε τεράστιες αντιδράσεις στον επιστημονικό κόσμο. Μάλιστα, 100 επιστήμονες παγκοσμίου φήμης συγκέντρωσαν τις δυνάμεις τους σε ένα βιβλίο “Εκατό συγγραφείς κατά του Αϊνστάιν” για να αμφισβητήσουν την θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν.
Ο Αϊνστάιν είχε δάσκαλο τον διεθνούς φήμης Έλληνα μαθηματικό Κωνσταντίνο Καραθεοδωρή. Λέγεται μάλιστα ότι πρώτος αυτός, πριν από τον Αϊνστάιν, διατύπωσε τη θεωρία της σχετικότητας. Το σίγουρο είναι πως επηρέασε τον Αϊνστάιν στη διατύπωσή της, αφού ο Αϊνστάιν δεν ήταν μαθηματικός.