“Πολύ χιόνι μπροστά στο σπίτι” της Νίκης Αναστασέα
Περίληψη:Όταν ο Στέφανος συνάντησε την Πέρσα, ήταν ένας ρομαντικός ιδεολόγος. Εκείνη τον πίστεψε και τον αγάπησε. Και τον ακολούθησε. Έπειτα ήρθαν οι διαψεύσεις, οι ματαιώσεις, το παράπονο και ο θυμός. Όμως το ζευγάρι, δείγμα από το σώμα της νεοελληνικής μικροαστικής τάξης, συνεχίζει τη μικρή του ιστορία.
Μέχρι να το χτυπήσει η πραγματικότητα με τη δύναμη του κεραυνού: η κόρη τους βρίσκεται προφυλακισμένη,γιατί το αγόρι που αγαπάει σκότωσε αστυνομικό, κι εκείνη δεν καταθέτει εναντίον του. Ανυποχώρητη, κι ας κινδυνεύει να καταδικαστεί: “Γιατί έτσι είναι η αγάπη”.
—————————————————————————————————————————
Η Νίκη Αναστασέα γεννήθηκε το 1947 στην Αθήνα αλλά έζησε τα μαθητικά και γυμνασιακά της χρόνια στην Ξάνθη. Έχει σπουδάσει δημοσιογραφία. Δούλεψε πολλά χρόνια στο χώρο του βιβλίου ως βιβλιοπώλης, βιβλιοπαρουσιάστρια σε περιοδικά και διορθώτρια. Το πρώτο της βιβλίο “Αυτή η αργή μέρα προχωρούσε” (1997) βραβεύτηκε με το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Πεζογράφου του περιοδικού “Διαβάζω”.
Στις 28 Νοεμβρίου 2012 και ώρα 7 το απόγευμα στη Σουρωτή.
διαβάσαμε βιβλία για τη Θεσσαλονίκη και συζητήσαμε γι’ αυτά με την ευκαιρία των 100 χρόνων από την απελευθέρωσή
Η θεσσαλονίκη τόπος που συγκίνησε συγγραφείς ποιητές.
Ατέλειωτη η λίστα των βιβλίων που γράφτηκαν γι’ αυτήν.
Ξεκινάμε και όπου φτάσουμε…
Θωμάς Κοροβίνης
Ζαφείρης Χρίστος
Σάκης Σερέφας
Στις 4 Απριλίου 2012 και ώρα 7 το απόγευμα στη Σουρωτή
η συνάντηση της Λέσχης μίλησε για την ποίηση και τα ποιήματα που μας συγκίνησαν.
Σχολιάσαμε και το βιβλίο του Γιοστέιν Γκααρντερ “Το κορίτσι με τα πορτοκάλια”
“Το παραμύθι της πραγματικότητας”
O Γιοστέιν Γκάαρντερ γεννήθηκε το 1952. Σπούδασε φιλοσοφία, θεολογία και λογοτεχνία στο Όσλο. Kατόπιν εργάστηκε για δέκα χρόνια ως καθηγητής φιλοσοφίας μέσης εκπαίδευσης. Aρχικά έγραψε βιβλία για παιδιά και εφήβους. Σήμερα εργάζεται ως συγγραφέας. Zει στο Όσλο με τη γυναίκα του, η οποία είναι θεατρολόγος, και με τους δύο γιους του. Tο πρώτο του μυθιστόρημα που κυκλοφόρησε στα ελληνικά είναι «O Kόσμος της Σοφίας», το οποίο μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες και γνώρισε μεγάλη επιτυχία. «Tο Mυστήριο της Tράπουλας» κυκλοφόρησε το 1990, δύο χρόνια πριν από τον Kόσμο της Σοφίας, και το 1991 κέρδισε το Bραβείο Kριτικών Λογοτεχνίας της Nορβηγίας, το σημαντικότερο λογοτεχνικό βραβείο της χώρας του.
Στο συγκεκριμένο βιβλίο ο Γιοστέιν Γκάαρντερ πραγματεύεται την ανάγκη του ανθρώπου να ανακαλύψει το παραμύθι στη ζωή του. Όλη η οικογένεια του μικρού Γκέοργκ μαζεύεται για να βάλει σε τάξη τα πράγματα του πατέρα, που λίγες ημέρες πριν έφυγε για το μακρύ ταξίδι. Τότε ανακαλύπτουν ένα γράμμα, που έχει στο φάκελο γραμμένο το όνομα του Γκέοργκ. Εκείνος ανεβαίνει γρήγορα στο δωμάτιό του για να το διαβάσει. Διαπιστώνει ότι είναι ένα γράμμα του πατέρα του, γραμμένο με τέτοιο τρόπο, σαν να βρίσκεται απέναντί του και να του μιλά. Στις σελίδες του γράμματος ο πατέρας του Γκέοργκ θα του αφηγηθεί την ιστορία για μια γυναίκα που είχε γνωρίσει πριν πολλά χρόνια. Ο Γκέοργκ, αφοσιωμένος, διαβάζει για τον έρωτα του πατέρα του προς την άγνωστη γυναίκα, τις προσπάθειές του να την προσεγγίσει, την αγωνία του να την κατακτήσει. Όσο περνά τις σελίδες, τόσο το ενδιαφέρον του μικρού αγοριού μεγαλώνει, για να καταλήξει σε μια όμορφη και συνάμα παραμυθένια αλήθεια.
Ο Γιοστέιν Γκάαρντερ πλάθει ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα για τον ρόλο της φαντασίας και του παραμυθιού στην πραγματικότητα. Με κεντρικό ήρωα τον πατέρα, αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο την ιστορία, ενώ κατά διαστήματα εναλλάσσεται με τον μικρό Γκέοργκ, που εκθέτει τις σκέψεις του και αυτός σε πρώτο πρόσωπο. Με απλή, αλλά τόσο ουσιώδη γλώσσα, καταφέρνει ο Γκάαρντερ να στήσει μια υπόθεση, που εν πρώτοις φαντάζει απλή, αλλά με το πέρας των σελίδων μαγεύει και τον πιο δύσπιστο αναγνώστη. Οι διάλογοι του βιβλίου είναι μεστοί και περιεκτικοί, ενώ η στοιχειοθέτηση των χαρακτήρων είναι πλήρης και πραγματικά εξαιρετική. Παράλληλα διαφαίνεται και η εξαιρετική ικανότητα του Γκάαρντερ να παρουσιάζει το παρελθόν ως παρόν και την καθημερινότητα ως μια ωραία ζωγραφιά.
Πρόκειται για ένα βιβλίο που εξυψώνει για ακόμα μια φορά το ταλέντο του Γκάαρντερ και είναι πραγματικά άρτιο από κάθε άποψη, αφού ο συγγραφέας πετυχαίνει άψογα να ορίσει το σημείο όπου το παραμύθι συναντά τη ζωή. Επίσης, η μετάφραση του Ιακώβου Κοπερτί είναι εξαιρετική, αφού διατηρεί την ομορφιά του βιβλίου σε υψηλό επίπεδο.
Στ1ς 7 Φεβρουαρίου 2012 και ώρα 7 το απόγευμα στη Σουρωτή,
συζητήσαμε το βιβλίο του Γιάννη Καλπούζου “Άγιοι και Δαίμονες”
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Μυθοπλασία και πραγματικότητα συνυφαίνονται στο υφαντό της Πόλης από το 1808 ως το 1831. Καθημερινή ζωή, έρωτες, δυνατές φιλίες, πλούτη, φτώχεια, οραματιστές, συμμορίες των δρόμων, χασικλήδες, δερβίσηδες, γενίτσαροι· αρνησίθρησκοι, κρυπτοχριστιανοί, δεισιδαιμονίες, ερωτικά ξόρκια, χαμένα όνειρα, οι γυναίκες στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού· πυρκαγιές, παζάρια, βεγγέρες, καπηλειά των 1000 τ.μ., η τρομερή φυλακή του Μπάνιον, το μπουντρούμι και η αστυνομία του Πατριαρχείου· κοινά σχολεία, η Μεγάλη του Γένους Σχολή, ερωμένες Πατριαρχών, λεσβίες, αρώματα, λάσπες, βασανιστήρια, πανούκλα· προεπαναστατική περίοδος, Φαναριώτες, συνωμοσίες, μυστικές εταιρείες, προδότες, μισαλλοδοξία, οι σφαγές στην Πόλη το 1821· Ρωμιοί, Οθωμανοί, Αρμένιοι, Φράγκοι, Εβραίοι. Κι ακόμα Πόντος, Χίος, Δραγατσάνι, Μανιάκι, Αλεξάνδρεια.
Πόθος, φόβος, όχλος, άγιοι και δαίμονες.
Ένα επικό μυθιστόρημα που καθηλώνει τον αναγνώστη με την περιπετειώδη ζωή των ηρώων του, την ατμόσφαιρά του, τη χειμαρρώδη γλώσσα του, το συναίσθημα, τον στοχασμό, τις αστείες καταστάσεις και την ολοζώντανη αναπαράσταση της εποχής εκείνης.
Ο Γιάννης Καλπούζος (kalpuzos@yahoo.gr) γεννήθηκε στο χωριό Μελάτες της Άρτας το 1960. Από το 1982 ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Έχει γράψει ποιητικές συλλογές, μυθιστορήματα και μία συλλογή διηγημάτων. Με την ποιητική συλλογή Έρωτας νυν και αεί ήταν υποψήφιος στη μικρή λίστα για το Κρατικό Βραβείο Ποίησης 2008. Από το 1995 έχει υπογράψει τους στίχους 67 τραγουδιών πολλά από τα οποία έγιναν επιτυχίες, καθώς και τους στίχους 18 τραγουδιών στο θεατρικό έργο Τρυφεράκανθος. Το 2009 τιμήθηκε με το Βραβείο Αναγνωστών του ΕΚΕΒΙ για το μυθιστόρημά του Ιμαρέτ: Στη σκιά του ρολογιού, το οποίο μεταφράζεται στα τουρκικά και τα ιταλικά.
Στις 7 Δεκεμβρίου συζητήσαμε το βιβλίο του Pedro Mairal: Η χρονιά της ερήμου (Μετάφραση: Βασιλική Κνήτου)
Αν η ιστορία μιας χώρας γυρνούσε πίσω στην εποχή της γέννησής της, αν μια πόλη ολοένα μίκραινε και γινόταν ένα μικροσκοπικό χωριό και μετά ένα βοσκοτόπι, πώς θα μπορούσε κανείς να επιβιώσει; Η Μαρία Βαλντές Νέιλαν, η ηρωίδα αυτού του βιβλίου, γυρεύει το δρόμο της μέσα στο χάος μιας βιβλικής καταστροφής.
Από τη μια μέρα στην άλλη, το ηλεκτρικό κόβεται, οι υπολογιστές αντικαθιστώνται από γραφομηχανές, οι εκπομπές στην τηλεόραση προβάλλονται με διακοπές. Η Κοσμοχαλασιά ερημώνει όλες τις πόλεις, διαλύει κάθε ίχνος πολιτισμού. Οι άνθρωποι κλείνονται στο σπίτι τους κι όσα κτίρια έχουν μείνει ακόμα όρθια γίνονται φρούρια, ενώ η τροφή διανέμεται σαν το συσσίτιο. Έξω οι διαδηλωτές κολλάνε προκηρύξεις κατά της Κοσμοχαλασιάς. Βιτρίνες σπάνε, οι δρόμοι γεμίζουν θύματα. Και η Μαρία εισέρχεται σταδιακά στη βαρβαρότητα: χάνει τη δουλειά της ως γραμματέας, περιπλανιέται αβοήθητη στους δρόμους, γίνεται νοσοκόμα μα και πόρνη, διαπράττει ένα φόνο, τρέπεται σε φυγή και καταλήγει στις φυλές της προκολομβιανής περιόδου. Αναζητεί τον Αλεχάντρο και νοσταλγεί τις βόλτες τους με τη μηχανή σε όλο το Μπουένος Άιρες. Ο ωραίος Αλεχάντρο όμως παραμένει άφαντος, ο παράδεισος του Μπουένος Άιρες μοιάζει να ‘χει οριστικά χαθεί.
Το μυθιστόρημα αυτό είναι μια πολιτική αλληγορία για την τρομακτική κρίση της Αργεντινής, που τελικά ξεσπά και σαρώνει στο διάβα της τα πάντα. Μια ιστορία για την έρημο, αλλά και για τη φωνή της ερήμου, που αφηγείται με παράδοξο χιούμορ και πηγαία ανθρωπιά την κατάντια της ίδιας της ανθρωπότητας.
Διαβάστε περισσότερα ΕΔΩ και θα διαπιστώσετε ότι το βιβλίο έχει παρουσιαστεί σε πολλές εφημερίδες και περιοδικά.
Η Βασιλική Κνήτου είναι υποψήφια για το Βραβείο Λογοτεχνικής Μετάφρασης στην Ισπανόφωνη λογοτεχνία.
Στις 20 Οκτωβρίου στις 7 το απόγευμα στη βιβλιοθήκη του Γυμνασίου Βασιλικών. Το βιβλίο που διαβάσαμε είναι «ανεμώλια» του Ισίδωρου Ζουργού.
Η πληροφορία ότι το βιβλίο είναι «αντρικό» το έκανε αρκετά θελκτικό στην παρέα των κοριτσιών της Λέσχης μας και η απόφαση πάρθηκε ομόφωνα. Συνέβαλε βέβαια και το γεγονός ότι ο Ισίδωρος Ζουργός είναι παλιός γνώριμος της Λέσχης με το βιβλίο του «Η αηδονόπιτα».
Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου ο ίδιος ο συγγραφέας γράφει:
«… Τα «Ανεμώλια» είναι ένα βιβλίο για την αντρική φιλία και τη φυγή. Μια παρέα φίλων από παιδιά δραπετεύει μ’ ένα ιστιοπλοϊκό στην αρχή του καλοκαιριού, αφήνοντας πίσω για πάντα όλη την προηγούμενη ζωή τους. Μέσα από περιπέτειες του ταξιδιού, το πικρό χιούμορ, τα απρόοπτα και την παλινδρομική μνήμη του αφηγητή αναδύεται ο πρόσφατος νεοελληνικός μηδενισμός και η δίνη της χώρας τα τελευταία τριάντα χρόνια. «Ανεμώλια» στη γλώσσα του Ομήρου είναι τα λόγια του ανέμου, τα μάταια, τα ανώφελα. Σ’ αυτό το μυθιστόρημα, που το διατρέχει μια συνεχής συνομιλία με τον ομηρικό κόσμο, ανεμώλια είναι η διαφυγή από τον κόσμο της αρσενικής απελπισίας, η απόδραση από την ασφυκτική καθημερινότητα αλλά και η δίψα για την αναζήτηση της νεότητας κι εκείνης της ομορφιάς που καταλύει το χρόνο…»
Στις 15 Σεπτεμβρίου στις 20:00στη Σχολική Βιβλιοθήκη του Γυμνασίου Βασιλικών συζητήσαμε βιβλία σχετικά με τη Μικρασιατική Καταστροφή. Έγινε έναρξη της χειμερινής περιόδου.
Το βιβλίο που διαβάσαμε στις 16 Ιουνίου 2011 είναι:
“Ο γύρος του θανάτου” του Θωμά Κοροβίνη εκδόσεις ΑΓΡΑ
Είναι ένα δυναμικό δραματικό μυθιστόρημα που αναφέρεται στην πολυτάραχη ζωή του Αριστείδη Παγκρατίδη (1940-1968), ο οποίος συνελήφθη και εκτελέστηκε ως ο Δράκος του Σέιχ Σου. Μέσα από τις χειμαρρώδεις, υποβλητικές αφηγήσεις εννέα χαρακτηριστικών προσώπων που μιλούν διαφορετικές γλώσσες ανάλογα με τα βιώματα, το χαρακτήρα και το ρόλο που διαδραματίζουν, η αφηγηματική δράση παρακολουθεί το σκηνικό που διαμορφώθηκε στη Θεσσαλονίκη μετά την κατοχή και τον εμφύλιο. Οι συγκλονιστικές, ωμές καταθέσεις των αφηγητών σκιαγραφούν την ψυχολογία των ανθρώπων και συσχετιζόμενες συνθέτουν το κοινωνικοπολιτικό κλίμα της εποχής ενώ παράλληλα ο μυθιστορηματικός χρόνος παρακολουθεί τον κεντρικό ήρωα φωτίζοντας τις σκοτεινές πτυχές της τραγικής προσωπικότητας του νεαρού Αριστείδη.
Ο Θωμάς Κοροβίνης, φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση, έζησε για οχτώ χρόνια στην Κωνσταντινούπολη. Εδώ και χρόνια ερευνά πτυχές του ελληνικού και του τουρκικού λαϊκού πολιτισμού καθώς και τις σχέσεις μεταξύ τους. Συνεργάζεται με διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά. Έγραψε τα βιβλία: Τουρκικές παροιμίες, Κανάλ ντ` Αμούρ, Τα πρόσωπα της Σωτηρίας Μπέλλου, Φαχισέ Τσίκα, Σκανδαλιστικές και βωμολοχικές ελληνικές παροιμίες, Κωνσταντινούπολη – Λογοτεχνική ανθολογία: Τούρκοι ποιητές υμνούν την Κωνσταντινούπολη, Ο Μάρκος στο χαρέμι. Είναι συνθέτης, στιχουργός και ερμηνευτής λαϊκών τραγουδιών. Δισκογραφία: Από έβενο κι αχάτη, Φουζουλή: Λεϊλά και Μετζνούν, Τακίμια. Συχνά παρουσιάζει συναυλίες με το δικό του ρεπερτόριο ή με θέματα του ρεμπέτικου και του λαϊκού τραγουδιού.
Το βιβλίο που διαβάσαμε για τις 12 Μαϊου 2011 είναι “Θολός βυθός” του Γιάννη Ατζακά που πήρε το κρατικό βραβείο μυθιστορήματος 2009.
Το Παιδί εξιστορεί την καθημερινή ζωή στις παιδουπόλεις, την πειθαρχία και την οργάνωση, αλλά και τα παιχνίδια και τις εκδρομές στη φύση. Τα περιγράφει όπως τα ζει, με την αθωότητα των οκτώ, εννέα, δεκατριών χρόνων του, ενώ ο ενήλικας Γιάννης σχολιάζει τη χειραγώγηση της εκπαίδευσης και την απάρνηση των δικών τους, την απορρόφηση της προσωπικότητας μέσα στην ομάδα: «Ένα συφοριασμένο στρατόπεδο παιδιών ήταν», λέει, προσπαθώντας να εξηγήσει τα κατάλοιπα που άφησαν οι παιδοπόλεις στη μετέπειτα ζωή. Όμως ο λόγος ανήκει κυρίως στο Παιδί. Ο αφηγητής δεν αφήνει να ξεχειλίσει από μέσα του η πίκρα. Είναι (έγινε) ευτυχισμένος. Στην έρημη ακτή του Αιγαίου, κοντά στη φύση, όπως πάντα του άρεσε, θα αφήσει την αφήγηση να τελειώσει για να πάρει από κει πάλι το νήμα. Γιατί «μόνον ο λόγος –η γραφή καλύτερα- είναι το κοφτερό μαχαίρι που χαράζει ώς το κόκαλο, μόνον αυτός μπορεί να δώσει πνοή στου νου τα αναιμικά φάσματα».
Το βιβλίο που συζητήσαμε στις 14 Απριλίου 2011 είναι:
ΧΑΜΕΝΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΜΟΣ του ΓΚΑΪΛΣ ΜΙΛΤΟΝ εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ
Έχουν πληθύνει τα τελευταία χρόνια οι αφηγήσεις, μυθιστορηματικές κυρίως, που έχουν ως ιστορικό πλαίσιο την Σμύρνη πριν από το 1922. Αν και οι περισσότερες από αυτές είναι χαμηλής λογοτεχνικής αξίας, είναι ενδεικτικές της επιρροής που ασκεί ακόμη και σήμερα στο φαντασιακό μας αυτή η μοναδική στη σύγχρονη ιστορία πόλη που συνδύαζε με τόσο αρμονικό τρόπο την ανατολίτικη ραθυμία με τον κοσμοπολιτισμό. Έλληνες,Τούρκοι, Αρμένιοι, Εβραίοι, Άγγλοι, Αμερικάνοι, Γάλλοι, συνυπήρχαν μοναδικά υπό μια χαλαρή και ισορροπημένη συνήθως Οθωμανική διοίκηση, οδηγώντας την πόλη, ειδικά τις δεκαετίες πριν την Καταστροφή, σε πρωτόγνωρη οικονομική και πολιτιστική ανάπτυξη.
Τα γεγονότα που ακολούθησαν (άφιξη του ελληνικού στρατού στη Σμύρνη, εκστρατεία στο εσωτερικό της χώρας, ήττα, σφαγές ένθεν κακείθεν, διωγμοί) είναι μια από τις μεγαλύτερες ανθρωπιστικές καταστροφές του εικοστού αιώνα, και σίγουρα με διαφορά η μεγαλύτερη τραγωδία που γνώρισε ο σύγχρονος ελληνισμός
Το βιβλίο που διαβάσαμε για τις 17 Μαρτίου είναι τα “σακιά” της Ιωάννας Καρυστιάνη
Εκδόσεις Καστανιώτη
Στο νέο μυθιστόρημα της Ιωάννας Καρυστιάνη η Βιβή Χολέβα, η κεντρική ηρωίδα του βιβλίου, εργάζεται ως “αποκλειστική κατ’ οίκον”. Περιποιείται ηλικιωμένους ανθρώπους που έχουν ανάγκη τη φροντίδα της. Έχει έναν γιο, τον Λίνο, ο οποίος βαδίζει σε “περίεργα και σκοτεινά μονοπάτια”. Μια ολιγοήμερη άδεια γίνεται αφορμή να φύγουν οι δυο τους για ένα ταξίδι στους Δελφούς. Εκεί, στον ιερό χώρο της ελληνικής αρχαιότητας, μάνα και γιος θα έρθουν κοντά, αν και τους χωρίζει χάσμα βιωμάτων, ένα κενό που μοιάζει να είναι από παλιά αγεφύρωτο. Στις πέντε μέρες που διαρκεί η εκδρομή, ξετυλίγεται το παρελθόν τους ενώ ο αναγνώστης, μέσα από την ορμητική γραφή της συγγραφέως, ανακαλύπτει σταδιακά τι είναι τα σακιά του τίτλου: τα ηθικά και ψυχικά φορτία που κουβαλούν οι ήρωες, αλλά κυρίως τα βάρη που επωμίζεται εδώ και χρόνια ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, το οποίο παρακολουθεί αδύναμο την ιστορία να χαράσσεται ερήμην του και τη ζωή να διαδραματίζεται μακριά του.
Ένα βιβλίο που “ζυγίζει” τα άχθη των ανθρώπων των λαϊκών περιοχών και μας ανοίγει διάπλατα τις πόρτες στις απαγορευμένες ζώνες της καθημερινότητάς μας.
Η Ιωάννη Καρυστιάνη διαβάζει
Το βιβλίο που διαβάσαμε και σχολιάσαμε στις 13 Ιανουαρίου ήταν η “Εβραία νύφη” του Νίκου Δαββέτα
Με φόντο έναν δύσκολο έρωτα και επίκεντρο ένα δύσκολο θέμα, όπως αυτό του αφανισμού των Ελλήνων Εβραίων, ο ποιητής και πεζογράφος Νίκος Δάββετας στο πρόσφατο μυθιστόρημά του « Η Εβραία Νύφη» καταγράφει τις δονήσεις και τις συνέπειες ενός τραυματικού παρελθόντος στο παρόν. Δανειζόμενος τον τίτλο αλλά και εντρυφώντας στην ουσία του περίφημου πίνακα του Ρέμπραντ «Η εβραία Νύφη» ο συγγραφέας ακολουθεί τους ήρωες του στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, το Βερολίνοκαι την Ολυμπία αποδεικνύοντας πως είναι δύσκολο κανείς να καλύψει το κενό ανάμεσα στη ζωή πουζει και τη ζωή που επινοεί.
To βιβλίο του Οκτώβρη
Της Σοφίας Νικολαϊδου “Απόψε δεν έχουμε φίλους”
Μεταίχμιο 2010
Τρεις γενιές Ελλήνων (1934-2008) που προσπαθούν να ζήσουν τη ζωή τους, την ώρα που η Ιστορία δείχνει τα δόντια της. Γονείς και παιδιά, φοιτητές, μαθητές, πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, μπακάληδες και αλάνια, γιαγιάδες και υπάλληλοι, συνδικαλιστές και ουδετερόφιλοι μαθαίνουν επώδυνα ότι πρώτα κοιτάς πού χύθηκε το αίμα σου και ύστερα διαλέγεις πλευρά. Ποια είναι η σωστή απόφαση όταν ο κόσμος κ αίγεται;
To βιβλίο του Φεβρουαρίου
του Πέτρου Μάρκαρη Ληξιπρόθεσμα Δάνεια
Τα “Ληξιπρόθεσμα δάνεια” αρχίζουν με ένα χαρμόσυνο γεγονός. Ο αστυνόμος Χάριτος παντρεύει την κόρη του. Η χαρά του όμως κρατάει λίγο. Γιατί στις επόμενες μέρες εμφανίζεται ένας δολοφόνος που σκοτώνει τραπεζικούς και ανθρώπους του χρήματος. Σαν να μην έφτανε αυτό, η Αθήνα γεμίζει με αφίσες που προτρέπουν όσους χρωστάνε στις τράπεζες να μην πληρώνουν τις δόσεις των δανείων τους και των πιστωτικών τους καρτών. Επειδή ο άγνωστος δολοφόνος σκοτώνει και ξένους, σε μια εποχή που το γόητρο της χώρας βρίσκεται στο ναδίρ, ο Χαρίτος και η ελληνική αστυνομία τρέχουν και δε φτάνουν.
Τα “Ληξιπρόθεσμα δάνεια” είναι το πρώτο μέρος μιας τριλογίας, της “Τριλογίας της Κρίσεως”. Και τα τρία μυθιστορήματα έχουν ως θέμα την κρίση που ταλανίζει σήμερα τους Έλληνες.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Περίληψη:Όταν ο Στέφανος συνάντησε την Πέρσα, ήταν ένας ρομαντικός ιδεολόγος. Εκείνη τον πίστεψε και τον αγάπησε. Και τον ακολούθησε. Έπειτα ήρθαν οι διαψεύσεις, οι ματαιώσεις, το παράπονο και ο θυμός. Όμως το ζευγάρι, δείγμα από το σώμα της νεοελληνικής μικροαστικής τάξης, συνεχίζει τη μικρή του ιστορία.
Θωμάς Κοροβίνης
Ζαφείρης Χρίστος
Σάκης Σερέφας
Ο Γιάννης Καλπούζος (
Αν η ιστορία μιας χώρας γυρνούσε πίσω στην εποχή της γέννησής της, αν μια πόλη ολοένα μίκραινε και γινόταν ένα μικροσκοπικό χωριό και μετά ένα βοσκοτόπι, πώς θα μπορούσε κανείς να επιβιώσει; Η Μαρία Βαλντές Νέιλαν, η ηρωίδα αυτού του βιβλίου, γυρεύει το δρόμο της μέσα στο χάος μιας βιβλικής καταστροφής.
Είναι ένα δυναμικό δραματικό μυθιστόρημα που αναφέρεται στην πολυτάραχη ζωή του Αριστείδη Παγκρατίδη (1940-1968), ο οποίος συνελήφθη και εκτελέστηκε ως ο Δράκος του Σέιχ Σου. Μέσα από τις χειμαρρώδεις, υποβλητικές αφηγήσεις εννέα χαρακτηριστικών προσώπων που μιλούν διαφορετικές γλώσσες ανάλογα με τα βιώματα, το χαρακτήρα και το ρόλο που διαδραματίζουν, η αφηγηματική δράση παρακολουθεί το σκηνικό που διαμορφώθηκε στη Θεσσαλονίκη μετά την κατοχή και τον εμφύλιο.
![[Lost+Paradise.jpg]](http://3.bp.blogspot.com/_aGYXjj8t0e8/SN9eS0wiEBI/AAAAAAAAAOY/wVwf9zT8pJw/s1600/Lost%2BParadise.jpg)
Έχουν πληθύνει τα τελευταία χρόνια οι αφηγήσεις, μυθιστορηματικές κυρίως, που έχουν ως ιστορικό πλαίσιο την Σμύρνη πριν από το 1922. Αν και οι περισσότερες από αυτές είναι χαμηλής λογοτεχνικής αξίας, είναι ενδεικτικές της επιρροής που ασκεί ακόμη και σήμερα στο φαντασιακό μας αυτή η μοναδική στη σύγχρονη ιστορία πόλη που συνδύαζε με τόσο αρμονικό τρόπο την ανατολίτικη ραθυμία με τον κοσμοπολιτισμό. Έλληνες,Τούρκοι, Αρμένιοι, Εβραίοι, Άγγλοι, Αμερικάνοι, Γάλλοι, συνυπήρχαν μοναδικά υπό μια χαλαρή και ισορροπημένη συνήθως Οθωμανική διοίκηση, οδηγώντας την πόλη, ειδικά τις δεκαετίες πριν την Καταστροφή, σε πρωτόγνωρη οικονομική και πολιτιστική ανάπτυξη.
