Λούντβιχ Βίτγκενσταϊν: «Τα όρια της γλώσσας είναι τα όρια του ανθρώπινου μυαλού. Όσα ξέρω είναι αυτά για τα οποία έχω λέξεις»……

Είναι «νεκρή γλώσσα» τα αρχαία ελληνικά; Μια γλώσσα που συνεχίζει να παράγει αναγνωστική εμπειρία μέσα από το αποθεματικό κεφάλαιο των κειμένων δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί νεκρή. Κι ας μην τη μιλάει κανείς στον κόσμο τούτο κι ας μην τη γράφει πια κανείς. Ο στόχος της διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών λοιπόν δεν είναι να μάθει το παιδί να τα μιλάει αποστηθίζοντας γραμματοσυντακτικούς τύπους και κανόνες, είναι να φτάσει στο σημείο να αναγνωρίζει τόσο ώστε να μπορεί να έχει αναγνωστική εμπειρία. Δεν είναι να ξέρεις απέξω τον υπερσυντέλικο του τάδε ρήματος. Είναι να μπορείς να τον αναγνωρίσεις όταν τον συναντήσεις σε ένα κείμενο. Οσο για τη σημασία των λέξεων, υπάρχουν και τα λεξικά.

Αξίζει τον κόπο; Κι αν αξίζει τον κόπο, για ποιον λόγο τον αξίζει; Για να μάθουν οι Ελληνες να μιλούν καλύτερα ελληνικά; Και τι θα πει να μιλούν καλύτερα ελληνικά; Ελα ντε. Ο Μιστριώτης μιλούσε καλά ελληνικά; Ή μήπως ο Ψυχάρης έκανε καλή λογοτεχνία με τον δογματισμό του; Και γιατί δεν αναρωτιέται κανείς αν αξίζει τον κόπο να σπας το κεφάλι σου με την άλγεβρα; Μα γιατί τα μαθηματικά είναι σύγχρονη επιστήμη, ενώ τα αρχαία δεν είναι καν επιστήμη. Κι όταν σου λεν οι μαθηματικοί ότι τα παιδιά μαθαίνουν να λύνουν τις εξισώσεις παπαγαλίζοντας τύπους, αλλά δεν μπορούν να τους εξηγήσουν τη μέθοδο που ακολούθησαν, τις πταίει; Φταίνε τα μαθηματικά ή φταίει ο τρόπος που διδάσκονται και τα μαθηματικά και η γλώσσα;

Το ζήτημα με τη διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών δεν είναι γλωσσικό. Δεν είναι καν εθνικό. Είναι πολιτισμικό. Τα αρχαία ελληνικά –ή σκέτα ελληνικά– και η ανάγνωση των κειμένων του Πλάτωνα ή του Θουκυδίδη αργότερα στο πρωτότυπο υπήρξαν η λυδία λίθος του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Ο πολιτισμός, όπως λέει ο Καστοριάδης, είναι εμπειρία, και η επαφή με το πρωτότυπο, το πρωτογενές υλικό, είναι αυτό που εντέλει κρίνει την αξία της εμπειρίας. Από μετάφραση; Πολύ ωραία. Τότε γιατί θέλουμε τα πρωτότυπα γλυπτά του Παρθενώνα και δεν μας αρκεί η μετάφρασή τους σε γύψινα αντίγραφα;

Δυστυχώς, για ακόμη μία φορά, οι αστοιχείωτοι που καθορίζουν τι πρέπει να διδάσκεται και τι όχι στο σχολείο σκέφτονται με όρους ιδεολογικούς και πολιτικούς. Δυστυχώς το πρόβλημα δεν είναι μόνον ελληνικό – απλώς εμείς οι Ελληνες έχουμε αυξημένη ευθύνη απέναντι στα αρχαία. Είναι η λάσπη της μετανεωτερικότητας που απειλεί τους θησαυρούς του πολιτισμού μας όπως η λάσπη του Σηκουάνα απειλεί αυτές τις ημέρες το Λούβρο. Μια μετανεωτερικότητα που αποστρέφεται καθετί κλασικό και προσπαθεί να επιπλεύσει στον ωκεανό του σχετικισμού.

Το πιο αστείο βέβαια είναι ότι όλοι αυτοί οι «προοδευτικοί», οι οποίοι προσπαθούν να αποψιλώσουν την Ευρώπη από την πολιτισμική της ταυτότητα, ως μη πολιτικώς ορθή, γκρινιάζουν πως το μόνο που έχει απομείνει είναι το ευρώ.

Άρθρο του Τ. Θεοδωρόπουλου στην Καθημερινή