ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Το διάνυσμα είναι μια έννοια που αναπτύχθηκε μέσα από τη στενή αλληλεπίδραση Μαθηματικών και Φυσικής.
Ο Ήρων ο Αλεξανδρεύς, για παράδειγμα, στο έργο του “Μηχανικά” αποδεικνύει την ακόλουθη γεωμετρική πρόταση:
Αν ένα σημείο Σ κινείται με ομαλή κίνηση κατά μήκος μιας ευθείας ΑΒ, ενώ συγχρόνως η ΑΒ κινείται παράλληλα προς τον εαυτό της με το άκρο Α να διαγράφει μια ευθεία ΑΓ, τότε η πραγματική τροχιά του Σ (η “συνισταμένη κίνηση”) θα είναι η διαγώνιος ΑΔ του παραλληλόγραμμου ΑΒΓΔ.
Αυτός ο “κανόνας” χρησιμοποιήθηκε πολλούς αιώνες για το γεωμετρικό προσδιορισμό της συνισταμένης.
Στη συνέχεια η αποδοχή και η συστηματική χρήση των αρνητικών αριθμών στα Μαθηματικά και η μελέτη της ταχύτητας, της δύναμης, της ορμής και της επιτάχυνσης, που χαρακτηρίζονται τόσο από το μέτρο όσο και από τη διεύθυνσή τους έφεραν στο προσκήνιο τις έννοιες της προσανατολισμένης κίνησης και του προσανατολισμένου ευθύγραμμου τμήματος που αναφέρονται στα έργα των επιστημόνων J. Wallis, I. Newton και G.W. Leibniz. C. Wessel (1799) και R. Argand.
