Η μετανάστευση είναι ένα φαινόμενο συνεχώς παρόν στην ανθρώπινη ιστορία. Κάποιες φορές συνεπαγόταν συγκρούσεις, απώλειες ζωών και δυστυχία, ενώ σε κάποιες άλλες περιπτώσεις οδήγησε τους ανθρώπους που μετακινιόντουσαν σε καλύτερες συνθήκες ζωής, και τις κοινωνίες υποδοχής να κάνουν μεγάλα βήματα προόδου και ανάπτυξης. Οι πολιτικές αποφάσεις που παίρνονται στις συγκεκριμένες χώρες καθορίζουν την πορεία που θα ακολουθήσει μια κοινωνία που δέχεται ένα προσφυγικό κύμα. Η διαχείριση της πολυπολιτισμικότητας, ο τρόπος που θα προσεγγίσει το φαινόμενο η εκάστοτε πολιτεία, σαν πρόβλημα ή πρόκληση, θα ορίσουν τις συνθήκες συνύπαρξης των διαφορετικών πληθυσμών για πολλά χρόνια.
Ένα δομικό στοιχείο σε αυτή τη διαχείριση είναι το πως αντιμετωπίζει η κοινωνία την εκπαίδευση των παιδιών των μεταναστευτικών πληθυσμών. Η εκπαίδευση εξάλλου αποτελεί το βασικότερο μηχανισμό ένταξης αλλοδαπών μαθητών στην τοπική κοινωνία.
Από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά, αρχίζουν να εμφανίζονται στις πολυπολιτισμικές δυτικές κοινωνίες διάφοροι τρόποι διαχείρισης των εκπαιδευτικών αναγκών των παιδιών των μεταναστευτικών ομάδων, τρόποι που οδήγησαν στην εφαρμογή διαφορετικών εκπαιδευτικών μοντέλων. Η μελέτη αυτών των μοντέλων μπορεί να μας διδάξει σήμερα πως μπορούμε να διαχειριστούμε καλύτερα την πολιτισμική ετερότητα μέσα στην εκπαίδευση. Η αναγνώριση των εσφαλμένων πολιτικών του παρελθόντος και η ανάδειξη των καλών πρακτικών ανεξαρτήτως μοντέλου ή ιδεολογίας, αποτελούν απαραίτητα βήματα ώστε να διαμορφωθεί ένα εκπαιδευτικό και κοινωνικό περιβάλλον που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες και τις απαιτήσεις όλων των κοινωνικών και πολιτισμικών ομάδων. Έτσι μόνο θα γίνει πραγματικότητα η ειρηνική συνύπαρξη και η δημιουργική αλληλεπίδραση των διαφορετικών πολιτισμών στις σύγχρονες πολυπολιτισμικές κοινωνίες.
Η δημιουργική αυτή αλληλεπίδραση επιτυγχάνεται μέσα από τις αρχές της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης, η οποία αποτελεί απάντηση στην πολυπολιτισμική πρόκληση και στην πολυπλοκότητα των εκπαιδευτικών και κοινωνικών προβλημάτων. Η διαπολιτισμική εκπαίδευση δεν παραπέμπει σ’ ένα συγκεκριμένο και κοινωνκά αποδεκτό μοντέλο εκπαίδευσης, αλλά σ’ ένα ευρύ φάσμα θεωρητικών αναλύσεων σχετικά με τις αρχές που πρέπει να διέπουν τη διδασκαλία και τη μάθηση στο πολυπολιτισμικό σχολείο. Η διαπολιτισμικότητα ορίζεται ως αναγνώριση της ετερότητας και της συνεργασίας μεταξύ των ατόμων των διαφορετικών πολιτισμών. Ως αποδέκτες της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης ορίζονται όλοι οι μαθητές ανεξάρτητα από την πολιτισμική τους προέλευση.
