
“Η κοινωνική δικαιοσύνη αποτελεί βασική αρχή για την ειρηνική και ευημερούσα συνύπαρξη εντός και μεταξύ των εθνών. Υποστηρίζουμε τις αρχές της κοινωνικής δικαιοσύνης, όταν προωθούμε την ισότητα των φύλων ή τα δικαιώματα των αυτοχθόνων λαών και των μεταναστών.
Προωθούμε την κοινωνική δικαιοσύνη όταν καταρρίπτουμε τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι λόγω φύλου, ηλικίας, φυλής, εθνότητας, θρησκείας, πολιτισμού ή αναπηρίας.
Για τα Ηνωμένα Έθνη, ο στόχος της κοινωνικής δικαιοσύνης για όλους αποτελεί τον πυρήνα της παγκόσμιας αποστολής μας για την προώθηση της ανάπτυξης και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Η υιοθέτηση από τη Διεθνή Οργάνωση Εργασίαςτης Διακήρυξης της Κοινωνικής Δικαιοσύνης για μια Δίκαιη Παγκοσμιοποίηση (ILO) είναι μόνο ένα πρόσφατο παράδειγμα της δέσμευσης του συστήματος του ΟΗΕ για κοινωνική δικαιοσύνη. Η Διακήρυξη επικεντρώνεται στην εξασφάλιση δίκαιων αποτελεσμάτων για όλους, μέσω της απασχόλησης, της κοινωνικής προστασίας, του κοινωνικού διαλόγου και των θεμελιωδών αρχών και δικαιωμάτων στην εργασία.”

Αυτά αναφέρει στην ιστοσελίδα τους τα Ηνωμένα Έθνη. Τι είναι όμως κοινωνική δικαιοσύνη στην καθημερινότητά μας; Είναι τα ίδια κοινωνικά δικαιώματα για όλους, αληθινά και όχι μόνο στα χαρτιά και στο Σύνταγμα μας. Ίση και ίδια πρόσβαση σε όλους στην εκπαίδευση και στην εργασία, στις κοινωνικές παροχές και αμοιβές. Συμβαίνει, όμως αυτό;
Ας δούμε το παράδειγμά μου: Είμαι δασκάλα σε παιδιά δημοτικού σχολείου. Είναι κοινωνικά δίκαιο να αντιμετωπίζω με την ίδια επιείκεια ή αυστηρότητα όλες κι όλους τους μαθητές μου (παιδιά δασκάλων με έξτρα βοήθεια στα μαθήματα και παιδιά Ρομά χωρίς ρεύμα και ίντερνετ, παιδιά μονογονεϊκών οικογενειών χωρίς καμιά βοήθεια και μαθητές από οικονομικά προνομιούχες οικογένειες με ιδιαίτερα μαθήματα, παιδιά προσφύγων που κατοικούν σε δομές και ή παιδιά σε δυσπρόσιτες περιοχές και παιδιά με εύκολη πρόσβαση σε εκπαιδευτικό υλικό) . Είναι κοινωνικά δίκαιο να διαθέτω τον ίδιο χρόνο και το ίδιο υλικό σε όλες τις ομάδες, τη στιγμή που σε κάποιους θα φανεί λίγος ο χρόνος ή δύσκολο το υλικό ενώ σε άλλους αρκετός ο χρόνος και πανεύκολο το υλικό; Περιμένω από όλες κι όλους το ίδιο; Δείχνω την ενθάρρυνσή μου και τη στήριξή μου σε όλα τα παιδιά για να ενισχύσω την αλλαγή;
Ζητάμε τα ίδια από όλες κι όλους, πράγμα προφανώς άδικο… αλλά το έχουμε τόσο εκλογικεύσει και συνηθίσει που είναι αόρατη πια η αδικία και δεν την “καταλαβαίνουμε”. Μήπως είναι καιρός να την αντιληφθούμε και να αρχίσουμε να την αλλάζουμε, πρώτα στο σπίτι μας και στην εργασία μας και μετά και παραέξω. Ας δώσουμε λίγο μόνο χρόνο να ανθίσει η αλλαγή αυτή και ας μην αφήσουμε να περάσει απαρατήρητη η ανάγκη για αλλαγή. Αξίζει τον κόπο.

World’s Social Justice Day!