Μένοντας λίγο παραπάνω στο κλίμα της εθνικής εορτής, φέρνω στο νου μου μία από τις λίγες φορές που συμμετείχα ως μαθήτρια στη γιορτή της 25ης Μαρτίου. Πήγαινα στην έκτη τάξη του δημοτικού σχολείου της Σταυρούπολης, μιας μικρής, πανέμορφης πόλης στο νομό Ξάνθης. Ο δάσκαλός μας ο κ. Περικλής μου έδωσε να απαγγείλω το ποίημα “Ο Ματρώζος”.
Από μικρή δε με διέκρινε ιδιαίτερο θάρρος, κάτι που δυστυχώς εξακολουθεί να συμβαίνει σε σημαντικό βαθμό μέχρι και σήμερα. Ντρεπόμουν, λοιπόν, πολύ που τόσος κόσμος θα με παρακολουθούσε και ασφαλώς είχα τον φόβο μην μπερδέψω τα λόγια μου. Τέλος πάντων, οι φόβοι μου δεν επαληθεύτηκαν, αλλά τόσο οι γονείς όσο και ο αδερφός μου, αν και υπερήφανοι για μένα, μάλλον απογοητεύτηκαν που δεν τους έριξα ούτε ένα βλέμμα. Αυτό – το βλέμμα μου δηλαδή – αναπαυόταν, καθόλη τη διάρκεια της απαγγελίας, στη γωνία που σχημάτιζε το ταβάνι μ’ έναν από τους τοίχους της αίθουσας των εκδηλώσεων.
Δεν κρύβω ότι νοσταλγώ αυτές τις στιγμές της παιδικής αθωότητας που δειλά επιχειρεί να προσεγγίσει τον κόσμο της ωριμότητας. Θεωρώ ιδιαιτέρως τιμητικό που μου δόθηκε η ευκαιρία μέσω αυτού του ποιήματος να έρθω σε επαφή με έναν απαράμιλλο πλούτο συναισθημάτων και νοημάτων. Καθώς το ξαναδιαβάζω, συγκινούμαι, αλλά και θυμώνω με τη διαπίστωση ότι η ελεύθερη πατρίδα επιφύλαξε μια μάλλον απαξιωτική μεταχείριση σε πολλούς από εκείνους που συνέβαλλαν στην απελευθέρωσή της.
Ετικέτες: ποίηση
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.