Με τις τρεις παραπάνω λέξεις τιτλοφορείται ένα ιδιαιτέρως συγκινητικό βιβλίο, μια συλλογή σύντομων βιογραφιών άγνωστων – στο ευρύ κοινό – συνανθρώπων μας, που κατάφεραν να αντιμετωπίσουν τις σφοδρές αντιξοότητες της ζωής τους με αξιοθαύμαστο τρόπο.
Σε μια εποχή όπου το θάρρος, η καρτερία, η υπομονή σπανίζουν, μέσα από το βιβλίο σκιαγραφούνται πρόσωπα “αδικημένα” ως προς τις σωματικές τους δυνάμεις, αλλά προικισμένα με πνευματικά δώρα και χαρίσματα. Πρόσωπα που δεν ήραν απλώς το σταυρό των δοκιμασιών τους, αλλά ξεπέρασαν και τα φράγματα που η αρρώστια τους έθετε, συνιστώντας φωτεινά υποδείγματα αρετής, για την οποία τόσο πολύ διψά ο σύγχρονος άνθρωπος.
Κοινός παρονομαστής όλων αυτών των ανθρώπων η ακράδαντη πίστη στο Θεό και η τέλεια εμπιστοσύνη στην Πρόνοιά Του, έννοιες τόσο ξεθωριασμένες σήμερα, όταν όλες οι ελπίδες εναποτίθενται στην επιστήμη και την τεχνολογία και δε μένει ανοιχτή ούτε μια μικρή χαραμάδα ώστε να έρθει η ζωογόνος χάρη του Χριστού στη ζωή μας.
Ένα από τα πολλά φωτεινά παραδείγματα είναι ο Στέλιος Πισής. Γεννημένος στη Λεμεσό της Κύπρου το 1976, ο Στέλιος έδειξε από πολύ νωρίς το ταλέντο του στη μουσική. Δυστυχώς από πολύ νωρίς επίσης διαγνώστηκε ότι έπασχε από μυϊκή δυστροφία, που τον καθήλωσε σε αναπηρικό καροτσάκι.
Όπως αναφέρεται στην ιστοσελίδα του (http://www.steliospissis.com.cy):
Τα τελευταία χρόνια η κατάσταση της υγείας του σταδιακά επιδεινώθηκε και έτσι τώρα η ασθένεια τον κρατά μόνιμα σ’ ένα κρεβάτι, μ’ έναν αναπνευστήρα.
Παρ’ όλα αυτά, συνεχίζει με ενθουσιασμό και μεράκι, χωρίς να τα βάζει κάτω, να δημιουργεί με τη βοήθεια του ηλεκτρονικού υπολογιστή γράφοντας μία-μία νότα με το ποντίκι.
Για το έργο του έχει τιμηθεί με αρκετές και σημαντικές διακρίσεις. Χαρακτηριστικές είναι οι φράσεις του αρθρογράφου του περιοδικού Η Δράσις μας (αρ. τεύχους 454, Δεκέμβριος 2007, σελ. 388-390) για τον Στέλιο, σε κείμενο το οποίο αναδημοσιεύεται στο βιβλίο “Γίνονται θαύματα σήμερα;”.
Μοιάζει αδύναμος, όμως όταν αρχίζεις να συζητάς μαζί του ξαφνιάζεσαι. Διαπιστώνεις μια απεριόριστη ψυχική δύναμη, συνδυασμένη με σπάνιο εσωτερικό πλούτο, ετοιμότητα, λεπτότητα και ευγένεια. Τα λόγια του αποπνέουν γαλήνη, αισιοδοξία, δύναμη, ωριμότητα. Το πρόσωπο φωτεινό. Τα μάτια ζωηρά.
Και συνεχίζει λίγο πιο κάτω ο αρθρογράφος της Δράσεως:
Το σπίτι του κέντρο διερχομένων. Περνούν επιστήμονες, διανοούμενοι, καλλιτέχνες, αθλητές …, επώνυμοι και ανώνυμοι. Έρχονται να ενισχύσουν και φεύγουν ενισχυμένοι. Ξαφνικά αρχίζεις να κάνεις οδυνηρές συγκρίσεις. Βλέπεις στον Στέλιο, τη θαυμαστή τελείωση της δυνάμεως «εν ασθενεία» και τη δική σου ψυχική αδυναμία εν υγεία. «Όνομα έχεις ότι ζης αλλά νεκρός ει». Η χρόνια εσωτερική μυοπάθεια έχει εξασθενήσει τις δυνάμεις της ψυχής σου. Ο Στέλιος […] έχει φθάσει σε ωριμότητα ζηλευτή, έχει πολλαπλασιάσει το τάλαντο, που του χάρισε ο Θεός. Εσύ, πού καταχώνιασες τα δικά σου τάλαντα; Πόσα έκανες με τα δέκα σου δάκτυλα, όταν ο Στέλιος με το ένα του δάκτυλο έκανε και κάνει τόσα πολλά;
Ετικέτες: θαύματα, Θεός, Πισής, πνευματικά χαρίσματα, υποδείγματα αρετής
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.