Καθώς η οικονομική κρίση έχει ενσκήψει στην πατρίδα μας και οι πρώτες οδυνηρές συνέπειές της έχουν αρχίσει να γίνονται ορατές στη ζωή μας, όλο και πληθαίνουν οι φωνές όσων επιχειρούν να αναζητήσουν στο πνευματικό επίπεδο τις αιτίες της κρίσης.
Αληθεύει, βεβαίως, ότι είναι λίγο δύσκολο, μέσα στον κατακλυσμιαίο ρυθμό των δυσοίωνων ειδήσεων, να αφουγκραστούμε ανθρώπους που με σύνεση και ψυχραιμία επισημαίνουν τις ευθύνες όλων μας και την πνευματική διάσταση της σημερινής τραγικής κατάστασης. Μας είναι πιο οικείο να ρίχνουμε το ανάθεμα για την κατάντια στο οικονομικό γίγνεσθαι στους άλλους, είτε αυτοί είναι πολιτικά πρόσωπα είτε άτομα που διαθέτουν οικονομική δύναμη.
Σε άρθρο του στο περιοδικό “Αγία Λυδία” (τεύχος 448, Ιούνιος 2010, σελ. 172-173) ο μοναχός Μωϋσής ο Αγιορείτης σκιαγραφεί πτυχές της υφέρπουσας πνευματικής κρίσης, καρπός και αποτέλεσμα της οποίας είναι η οικονομική δυσπραγία. Τονίζει πως “το όραμα του Νεοέλληνα για ευδαιμονισμό, ευμάρεια, καλοπέραση, βόλεμα, υπερκατανάλωση, σπατάλη και απληστία, τον πρόδωσε πικρά και βαρειά”. Στόχοι ζωής έγιναν το γρήγορο κέρδος, η απόλαυση, το ίδιον συμφέρον και μέσα επίτευξής τους η απάτη, το ψέμα και η υποκρισία. Η ψυχή αφυδατώθηκε, αφού απομακρύνθηκε από τις πηγές που την τροφοδοτούσαν με τους χυμούς της “ελληνικής ταυτότητας, όπως η πίστη, η αγάπη και η ταπείνωση και τα παράγωγά τους, όπως η αλληλεγγύη, η συμπόνοια, η ανεκτικότητα, το φιλότιμο, η αιδώς, το ακέραιο ήθος”. Και συνεχίζει ο αρθρογράφος με την προτροπή ο ελληνικός λαός “να επαναφέρει στη ζωή του την απόρριψη του περιττού, την αγάπηση της λιτότητος, της απλότητος, της ανιδιοτέλειας και της διαφάνειας”. Η πλεονεξία στην ουσία εκφράζει την ταραχώδη αγωνία του ανθρώπου να έχει άφθονα υλικά ερείσματα στη ζωή του, αφού δεν αγκιστρώνει την ελπίδα του στην πρόνοια του Θεού. Αν ο άνθρωπος ενστερνιστεί τον ασκητικό τρόπο ζωής, την εγκράτεια, την ολιγάρκεια, τη σύνεση που προτείνει η Εκκλησία, θα δει τον εαυτό του να βγαίνει από το λαγούμι του άγχους, που εξανεμίζει τις δημιουργικές του δυνάμεις.”Οι Άγιοι”, αναφέρει ο μοναχός Μωϋσής, “άφησαν χώρο για τους άλλους, στερούνταν χάρη των άλλων, αγαπούσαν περισσότερο να δίνουν παρά να παίρνουν”.
Με αφορμή, λοιπόν, την οικονομική κρίση που βιώνουμε, είναι ανάγκη να κοιταχτούμε ως κοινωνία στον καθρέφτη. Να δούμε με τα μάτια της ψυχής το είδωλο που προβάλλει μπροστά μας. Είναι αυτό που θέλουμε, που μας αρέσει, που μας αξίζει, σε τελευταία ανάλυση; Αν όχι, ας πάρουμε τη γενναία απόφαση ν’ αλλάξουμε στόχευση και μεθόδους. Η μετάνοια (αλλαγή του νου) είναι μια πράξη λυτρωτική, ακόμη κι όταν γίνεται την ύστατη ώρα.
Ετικέτες: Εκκλησία, ελληνική ταυτότητα, κρίση
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.