Κάθε μέρα που περνά μας φορτίζει με αρνητικά συναισθήματα. Οι ειδήσεις για τα οικονομικά μεγέθη είναι μίζερες, οι διαπροσωπικές και επαγγελματικές σχέσεις ακροβατούν σε ένα τεντωμένο σχοινί, μια ατμόσφαιρα πνιγηρή μας κατακλύζει. Αντιγράφω από το περιοδικό “Αγία Λυδία” (τεύχος 446, Απρίλιος 2010, σελ. 122) ορισμένα χαρακτηριστικά – και σχετικά με το θέμα αυτό – αποσπάσματα:
Νοιώθουμε όλοι τον κλοιό των δυσκολιών να σφίγγει αρνητικά γύρω μας. Να συνθλίβει την καθημερινότητά μας. Διαισθανόμαστε την επερχόμενη χιονοστιβάδα που απειλητικά κινείται εναντίον μας, έτοιμη να παρασύρει και να καταπιεί τα πάντα. Τα μηνύματα, που καθημερινά φθάνουν από όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής μας, καταβαραθρώνουν την αγωνιστική μας διάθεση, καθώς διαπιστώνουμε ότι η προσπάθειά μας δεν αποδίδει τα αποτελέσματα που προσδοκούμε. Όλα φαίνονται απαισιόδοξα και αρνητικά. Και όλοι πανικόβλητοι κοιτάζουν απεγνωσμένα γύρω τους αναζητώντας μια σανίδα σωτηρίας.
Πού μπορεί να βρεθεί όμως ένα αξιόπιστο και σωτήριο στήριγμα; Από πού ν’ αντλήσουμε ελπίδα;
Την απάντηση δίνει ο αρθρογράφος στη συνέχεια.
Η μεγάλη αγκαλιά της μητέρας μας Εκκλησίας είναι ανοιχτή διάπλατα για όλα τα παιδιά της. Τα περιμένει υπομονετικά και καρτερικά για να τα περιθάλψει από την αρρώστια της αμαρτίας, να ανακουφίσει τον πόνο, να καταπραΰνει τη δυσφορία, να επουλώσει στοργικά τις πληγές, όσο βαθειές κι αν είναι. Δεν έχουμε παρά να στρέψουμε τα βλέμματά μας με ελπίδα και αισιοδοξία προς Εκείνον που είπε: «Δεύτε πρός με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς». Και να είμαστε σίγουροι ότι το φορτίο θα γίνει πιο ανάλαφρο. Ο ανηφορικός δρόμος θα είναι λιγότερο κουραστικός και μετά τον ανηφορικό Γολγοθά δε θα αργήσει η Λαμπροφόρος Ανάσταση.
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.