Η είσοδος των Τεχνολογιών της Πληροφορίας και Επικοινωνιών (ΤΠΕ) στο χώρο της προσχολικής εκπαίδευσης αποτέλεσε σημείο προβληματισμού και αντιπαραθέσεων μεταξύ των ερευνητών για μεγάλο χρονικό διάστημα. Πλέον, με την ιδιαίτερα δυναμική εισαγωγή του υπολογιστή στην εκπαιδευτική πραγματικότητα των σύγχρονων δυτικών κοινωνιών, οι αντιδράσεις έχουν ελαχιστοποιηθεί και το ερευνητικό ερώτημα μετατίθεται από το εάν θα πρέπει να χρησιμοποιούνται οι ΤΠΕ, στο πώς κάτι τέτοιο θα γίνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Μια από τις σημαντικότερες καινοτομίες στο χώρο της προσχολικής εκπαίδευσης τα τελευταία χρόνια, αποτελεί η ένταξη του υπολογιστή στο νηπιαγωγείο (Ντολιοπούλου, 2002). Σύμφωνα με το Διαθεματικό Ενιαίο Πλαίσιο Προγράμματος Σπουδών (Δ.Ε.Π.Π.Σ., 2001), έμφαση δίνεται στην εξοικείωση των παιδιών με τις βασικές χρήσεις του και στην απόκτηση δεξιοτήτων χειρισμού μέσω μιας διαθεματικής προσέγγισης των γνωστικών αντικειμένων που διδάσκονται.
Τα οφέλη που προκύπτουν από την ένταξη των σύγχρονων τεχνολογικών μέσων στην προσχολική εκπαίδευση είναι σημαντικά. Παρατηρείται ενίσχυση της αυτοεκτίμησης των παιδιών (Haugland, 1992), ενώ παράλληλα συντελούν στην ανάπτυξη νοητικών-γνωστικών δεξιοτήτων και στην ενεργό εμπλοκή των παιδιών στη διαδικασία μάθησης (Αναγνωστόπουλος, 2002). Επιπλέον, προγράμματα τα οποία είναι ποιοτικά και κατάλληλα αναπτυξιακά, μπορούν να συμβάλλουν στην ανάπτυξη και του κοινωνικοσυναισθηματικού και ψυχοκινητικού τομέα, οδηγώντας σε ολόπλευρη ανάπτυξη των νηπίων (Ντολιοπούλου, 1998; Chen & Chang, 2006).
