Σας γράφω ένα κείμενο της Χιλιανής δασκάλας Γκαμπριέλας Μιστράλ, τιμημένης με Νόμπελ Λογοτεχίας (1945):

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟΥ

«Δώσε μου, Κύριε, απλότητα και βάθος. Κάνε να μην είμαι περίπλοκος, ούτε κοινότυπος στο καθημερινό μου μάθημα. Κάνε να υψώνω τα μάτια πάνω από το πληγωμένο μου στήθος μπαίνοντας κάθε μέρα στην τάξη μου.
Ας μη φέρνω μαζί μου στην έδρα τις μικρές μου υλικές μέριμνες, τις κωμικές λύπες μου. Κάμε το χέρι μου ελαφρύτερο στην τιμωρία και απαλότερο στο χάδι. Ας επιπλήττω απρόθυμα για να΄μαι βέβαιος πως τιμωρώ από αγάπη. Το πλινθόκτιστο σχολείο μου ας είναι καμωμένο από πνεύμα. Οι φλόγες του ενθουσιασμού μου ας γεμίζουν τη φτωχή του είσοδο, τη γυμνή αίθουσά του. Η καρδιά μου ας είναι στήλη του, η πιο δυνατή και η θέλησή μου χρυσάφι καθαρότερο απ΄τις κολόνες των πλούσιων σχολείων…»

Και η αμφισβήτηση έρχεται από τα παιδιά μέσα από τους στίχους του παρακάτω τραγουδιού:

Κασσιανή και Μαρία, το μόνο που έχω να πω: Δάσκαλος! Τι δύσκολο να είσαι!

Φιλιά.