“Η ανάσταση της κόρης του Ιαείρου”

1. 27 Φεβρουαρίου, 2014 στις 19:23      Απάντηση ΜΑΡΙΑ ΣΤΑΜΑΤΟΓΛΟΥ Έγραψε:

   Βρήκες το ευαίσθητο σημείο μου Κασσιανή. Ο θάνατος ως απαρχή μιας νέας ζωής. Το μόνο που απαλύνει τον πόνο των ανθρώπων που χάνουν τους αγαπημένους τους. Κι αυτοί, μ΄ ένα περίεργο τρόπο μας θυμίζουν ότι είναι ζωντανοί κάπου αλλού. Οι ψυχολόγοι θα έλεγαν ότι τα οράματα και τα όνειρα είναι απλά αυθυποβολή, γεννιούνται απ΄την ανάγκη μας να τους δούμε, να τους ακούσουμε, αφού συνεχώς τους καλούμε. Μας λείπει το χάδι τους, η φωνή τους, φοβόμαστε ότι θα σβήσει η εικόνα τους από το μυαλό μας. Κι έτσι τους φέρνουμε νοερά κοντά μας. Βέβαια, τα ίδια λένε και για τις μεταθανάτιες εμπειρίες αυτών που ξεκίνησαν το ταξίδι και η ζωή τους γύρισε πίσω. Το φως και η χαρά είναι φυσικά επακόλουθα της σταδιακής αποσύνδεσης του εγκεφάλου από τη ζωή!
   Η πίστη στη ζωή μετά θάνατον είναι προσωπική υπόθεση. Η επιστήμη δεν αναγνωρίζει ό,τι δεν αποδεικνύει η ίδια. Εμένα όμως μου μάθαν στο σχολείο ότι η ενέργεια στο σύμπαν δε χάνεται, απλώς αλλάζει μορφή, τρέπεται σε μια άλλη ενέργεια. Κι ο καθηγητής της αστρονομίας, όταν μας δίδαξε τους νόμους του Νεύτωνα, αν θυμάμαι σωστά, κατέληξε ότι όσο ανακαλύπτουμε τους νόμους του σύμπαντος – στην προκειμένη περίπτωση το πώς οι πλανήτες κινούνται χωρίς να συγκρούονται – τόσο διαπιστώνουμε τη σοφία του Πλάστη! (Να’ ναι καλά ο άνθρωπος αυτός γι’ αυτά που μου έμαθε, κι ας μην κατάφερε να με κάνει φυσικό…)
   Εγώ λοιπόν το ξέρω ότι η ενέργεια της ψυχής δεν μπορεί να χαθεί. Οφείλω όμως να ομολογήσω ότι το πένθος είναι δυσβάσταχτο και δεν μπορώ να διανοηθώ πώς μπορείς να βοηθήσεις μια μάνα να πάψει να πενθεί το παιδί της. Ο Θεός όμως μάλλον δίνει κι εκεί τη λύση.

   
   
2. 28 Φεβρουαρίου, 2014 στις 16:12      Απάντηση Πουλιάνου Κασσιανή Έγραψε:

   Τι μπορώ εγώ να σχολιάσω τώρα…Ο λόγος σου είναι χειμαρρώδης…Δυο λόγια που διάβασα κάπου μόνο : “Ο κόσμος χωρίς Θεό δεν αντέχεται.Κάθε σκέψη απουσίας Του προξενεί βαθειά απογοήτευση έλλειψη σκοπού,ανυπαρξία λόγου και αιτίας ύπαρξης.Το καλύτερο εργαλείο αντιμετώπισης του θανάτου, το καλύτερο όργανο παρηγοριάς είναι η πίστη στη θεότητα του Χριστού και στην Ανάστασή Του”…

   
   
3. 28 Φεβρουαρίου, 2014 στις 17:04      Απάντηση ΑΛΚΗΣΤΙΣ ΜΠΕΝΕΤΟΥ Έγραψε:

   Αγαπημένη Κασσιανή, το video που είδα μου θύμισε ένα μικρό απόσπασμα από τα λόγια του Leo Buscaglia, ενός Αμερικανού παιδαγωγού που τα έχω κρατήσει και με προβλημάτισαν. Ο ίδιος έχει δώσει μια άλλη διάσταση στο νόημα της ζωής μέσα από την αγωνία μας για το θάνατο. Στα γράφω:” Ο θάνατος είναι μια πρόκληση. Μας λέει να μη χάνουμε χρόνο. Μας λέει να πούμε ο ένας στον άλλο, τώρα αμέσως, ότι αγαπάμε ο ένας τον άλλον.”
   Αναρωτιέμαι, αν αναγνωρίσουμε πόσο μικροί είμαστε και καταφέρουμε να απολαύσουμε αγαπημένοι το δώρο του Θεού, τη ζωή τότε ο θάνατος “πιάσει λίγο τόπο στην καρδιά μας”;
   Α! έτσι και γιατί αγαπώ στίχους που με συγκινούν, θυμήθηκα τους αξέχαστους στίχους της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου:
   “Όλα είναι ένα ψέμα, μια ανάσα μια πνοή
   σα λουλούδι κάποιο χέρι, θα μας κόψει μιαν αυγή…’
   Ας μη χάνουμε πολύτιμο χρόνο λοιπόν!
   Καλό βράδυ!

   
   
4. 28 Φεβρουαρίου, 2014 στις 19:10      Απάντηση Πουλιάνου Κασσιανή Έγραψε:

   Nιώθω πολύ ευεργετημένη που αξιώθηκα στο τέλος της καριέρας μου να γνωρίσω τόσο αξιόλογα άτομα…Άλκηστή μου,χαίρομαι να σε προκαλώ να σχολιάζεις ότι ανεβάζω γιατί μας δίνεις την ευκαιρία να δούμε και τις όμορφες πλευρές της ζωής, να μην μένουμε μόνο στα μίζερα και στα μικρά…Καλό τριήμερο σε όλους!!!

   
   
5. 28 Φεβρουαρίου, 2014 στις 20:32      Απάντηση ΑΛΚΗΣΤΙΣ ΜΠΕΝΕΤΟΥ Έγραψε:

   Αγαπημένη Κασσιανή και αγαπημένοι μας μαθητές, η ζωή έχει τα δύσκολά της αλλά όλοι μας ψάχνουμε να βρούμε το νόημά της. Θυμήθηκα το μάθημα ενός καθηγητή της φιλοσοφίας για “το νόημα της ζωής” και επειδή Παρασκευή βράδυ είναι, θα σας το πω να το συζητήσετε με την κα Πουλιάνου:
   ΄Ενας καθηγητής φιλοσοφίας εμφανίστηκε στην τάξη του με ένα μεγάλο χάρτινο κουτί. Χωρίς να μιλήσει, πήρε από τη χάρτινη κούτα ένα άδειο γυάλινο βάζο και άρχισε να το γεμίζει με πέτρες. Οι μαθητές τον κοιτούσαν με απορία. Όταν το βάζο δε χωρούσε άλλο ρώτησε:
   – Είναι γεμάτο το βάζο;
   Οι μαθητές απάντησαν:
   -Ναι, είναι γεμάτο.
   Αυτός χαμογέλασε και χωρίς να μιλήσει, πήρε από τη χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με μικρά βότσαλα και άρχισε να γεμίζει το βάζο, το κούνησε λίγο και τα βότσαλα κύλησαν και γέμισαν τα κενά μεταξύ των πετρών. Όταν το βάζο δε χωρούσε άλλο, ρώτησε:
   -Είναι γεμάτο το βάζο;
   Και οι μαθητές απάντησαν:
   -Ναι, είναι γεμάτο.
   Αυτός χαμογέλασε πάλι και χωρίς να μιλήσει, πήρε από τη χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με άμμο και άρχισε να την αδειάζει μέσα στο βάζο. Η άμμος χύθηκε και γέμισε όλα τα κενά μεταξύ των πετρών και των βότσαλων. Όταν το βάζο δε χωρούσε άλλο, ρώτησε:
   -Είναι γεμάτο το βάζο;
   Οι μαθητές δίστασαν για λίγο, αλλά απάντησαν:
   -Ναι, είναι γεμάτο.
   Αυτός χαμογέλασε πάλι και χωρίς να μιλήσει πήρε από τη χάρτινη κούτα δύο μπουκάλια μπύρες και άρχισε να τα αδειάζει μέσα στο βάζο. Τα υγρά γέμισαν όλο το υπόλοιπο κενό του βάζου. Όταν το βάζο δε χωρούσε άλλο, ρώτησε:
   -Είναι γεμάτο το βάζο;
   Οι μαθητές αυτή τη φορά γέλασαν και είπαν:
   -Ναι, είναι γεμάτο.
   -Τώρα, λέει ο καθηγητής, θέλω να θεωρήσετε ότι το βάζο αντιπροσωπεύει τη ζωή σας.
   Οι πέτρες είναι τα πιο σημαντικά στη ζωή σας, τέτοια είναι η οικογένεια, ο σύντροφός σας, τα παιδιά σας, η υγεία σας, οι καλοί σας φίλοι. Είναι τόσο σημαντικά που ακόμα κι αν όλα τα υπόλοιπα λείψουν, η ζωή σας θα εξακολουθήσει να είναι γεμάτη.
   Τα βότσαλα είναι τα άλλα πράγματα που έρχονται στη ζωή μας, όπως οι σπουδές, η δουλειά μας, το σπίτι μας, το αυτοκίνητό μας, τα στερεοφωνικά μας. Αν αυτά τα βάλετε πρώτα στο βάζο δε θα υπάρχει χώρος για τις πέτρες, τα σημαντικά της ζωής.
   Η άμμος είναι όλα τα υπόλοιπα, τα πολύ μικρά της ζωής. Αν βάλεις πρώτα άμμο στο βάζο, δε θα υπάρχει χώρος ούτε για τις πέτρες αλλά ούτε για τα βότσαλα.
   Το βάζο είναι η ζωή σας. Αν ξοδεύετε χρόνο και δύναμη για μικρά πράγματα, δε θα βρείτε ποτέ χρόνο για τα πιο σημαντικά. Ξεχωρίστε ποια είναι τα πιο σημαντικά για την ευτυχία σας. Μιλήστε με τους γονείς σας, παίξτε με τα παιδιά σας, απολαύστε τη σύντροφό σας, προσέξτε την υγεία σας, χαρείτε με τους φίλους σας. Πάντα θα υπάρχει χρόνος για γνώση και σπουδές, πάντα θα υπάρχει χρόνος για εργασία, πάντα θα υπάρχει χρόνος για να φτιάξετε το σπίτι σας, το αυτοκίνητό σας, τα στερεοφωνικά σας. Όμως να φροντίσετε για τις πέτρες πρώτα. Ξεχωρίστε τις προτεραιότητες.
   Οι μαθητές είχαν μείνει άφωνοι. Ένας όμως ρώτησε:
   -Καλά, η μπύρα τι αντιπροσωπεύει;
   Ο καθηγητής γελώντας του απαντά:
   -Χαίρομαι που ρωτάς. Θα σας πω:
   Δεν έχει σημασία πόσο γεμάτη είναι η ζωή σας, δεν έχει σημασία πόσο στριμωγμένος είσαι, γιατί πρέπει να ξέρεις ότι πάντα θα υπάρχει λίγος χώρος για δυο μπυρίτσες!!!

   Πόσο γλυκιά ιστορία είναι. Δε συμφωνείτε; Ελπίζω να σας έκανα να γελάσατε όλους και πιο πολύ την κα Πουλιάνου. Πάντως σίγουρα “η ζωή είναι ωραία γιατί υπάρχουν οι άνθρωποι!”
   Όνειρα γλυκά!!!

   
   
6. 1 Μαρτίου, 2014 στις 10:46      Απάντηση Πουλιάνου Κασσιανή Έγραψε:

   Tι όμορφη ιστορία κα Μπενέτου!!!Γεμάτη σπουδαία νοήματα.Παιδιά θέλω όχι απλά να τη διαβάσετε, αλλά να μην την ξεχάσετε ποτέ…Εγώ δεν σας κρύβω ότι παρόλο που την είχα διαβάσει κάποτε, υπήρξαν στιγμές στη ζωή μου, όταν ήμουν πιο νέα, που παραμέλησα τις “πέτρες”,υποτίμησα την αξία τους…Μην κάνετε το ίδιο λάθος.Όσο για τις ..μπυρίτσες κι αυτές χρειάζονται όλα με μέτρο.Να είσαι καλά Αλκηστη, μου έφτιαξες τη μέρα!!!ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ σε όλους!

   
   
7. 1 Μαρτίου, 2014 στις 11:34      Απάντηση ΕΛΕΥΘΕΡΙΤΣΑ! Έγραψε:

   Κυρία Πουλιάνου και εγώ γνωρίζω αυτή την ιστορία και αν θέλετε μπορώ να σας την φέρω στο σχολείο γιατί ο πατέρας μου την έχει σε φωτοτυπία!

   
   
   • 1 Μαρτίου, 2014 στις 12:20      Απάντηση Πουλιάνου Κασσιανή Έγραψε:

     Τι μαθητές έχω! Να τη φέρεις οπωσδήποτε να τη σχολιάσουμε!