Η διαχείριση των υδάτινων πόρων πάντοτε αποτέλεσε κεφαλαιώδες ζήτημα στην πορεία ανάπτυξης των πόλεων. Οι Ρωμαίοι αρχιτέκτονες επινόησαν αρχιτεκτονικές λύσεις που διευκόλυναν τη μεταφορά νερού, όπως η κατασκευή τοξοστοιχιών πάνω στις οποίες μεταφέρονταν οι αγωγοί παρακάμπτοντας το ανάγλυφο του εδάφους, δίνοντας ταυτόχρονα την κλίση που εκείνοι επιθυμούσαν.
Η υδροδότηση της Νικόπολης (ιδρύθηκε το 30 πΧ) ήταν δυνατό να γίνει μόνο με τη μεταφορά νερού από τις πηγές του ποταμού Λούρου κοντά στο χωριό Άγιος Γεώργιος στο 50ο χλμ του εθνικού δρόμου Πρέβεζας Ιωαννίνων. Από εκεί υδροδοτείται και σήμερα η πόλη της Πρέβεζας. Κατασκευάστηκε υδρευτικό δίκτυο με αγωγό, ο οποίος ξεκινούσε από το σημείο αυτό και κατέληγε σε μια δεξαμενή στο εσωτερικό της πόλης.
Ο αγωγός είχε μήκος 50 χλμ με κλίση που υπαγόρευε η διαφορά υψομέτρου. Υψώματα και λόφοι έπρεπε να παρακαμφθούν. Για την κατασκευή του αγωγού χρησιμοποιήθηκαν τρεις κατά κύριο λόγο τρόποι: 1) Λάξευση ορθογώνιας τομής αύλακα κατά μήκος της πλαγιάς των λόφων με χτιστή τοξωτή κάλυψη, επένδυση με υδραυλικό κονίαμα και τετράγωνα ανοίγματα εξαερισμού. 2) Διάνοιξη σήραγγας στον Κοκκινόπηλο με πυργοειδή ανοίγματα. 3) Κατασκευή πεσσοστοιχιών, που γεφύρωναν τμήματα μεταξύ των λόφων που οδηγούσαν το νερό στην πεδιάδα της Νικόπολης.
Το νερό ερχόταν με φυσική ροή από τον Άγιο Γεώργιο (υψόμετρο 120μ) μέχρι τη Νικόπολη (υψόμετρο 20μ) με σταθερή κλίση 2%!
Πηγή: Παπαδημητρίου, Α., Καρούτα, Ο.
