Michael Donaghy (1954-2004) was a poet and musician, born in New York City to Irish immigrant parents. He grew up in the Bronx. After earning a BA from Fordham University and an MA from the University of Chicago, he moved to London in 1985.
Machines
Dearest, note how these two are alike:
This harpsicord pavane by Purcell
And the racer’s twelve-speed bike.
The machinery of grace is always simple.
This chrome trapezoid, one wheel connected
To another of concentric gears,
Which Ptolemy dreamt of and Schwinn perfected,
Is gone. The cyclist, not the cycle, steers.
And in the playing, Purcell’s chords are played away.
So this talk, or touch if I were there,
Should work its effortless gadgetry of love,
Like Dante’s heaven, and melt into the air.
If it doesn’t, of course, I’ve fallen. So much is chance,
So much agility, desire, and feverish care,
As bicyclists and harpsicordists prove
Who only by moving can balance,
Only by balancing move.
Μηχανές
Πολυαγαπημένη μου, για δες πώς μοιάζουν αυτά τα δυο:
Ετούτη η παβάν στο τσέμπαλο, του Πέρσελ σύνθεση,
με το ποδήλατο του αθλητή, δώδεκα ταχυτήτων.
Τα μηχανήματα της χάριτος παντοτινά απλά.
Εκείνο το τραπεζοειδές από χρώμιο, που ο ένας του τροχός
είναι συνδεδεμένος με τον άλλο σε ομόκεντρα γρανάζια,
κάτι που ο ονειρεύτηκε ο Πτολεμαίος και τελειοποίησε ο Σουίν,
έχει πια φύγει. Ο ποδηλάτης οδηγεί, ο κυκλιστής— όχι ο κύκλος.
Μα και στο παίξιμο, οι συγχορδίες του Πέρσελ απομακρύνονται.
Αυτή λοιπόν η κουβέντα —ή το άγγιγμα αν ήμουν εκεί—
θα πρέπει να αξιοποιήσει χωρίς καθόλου κόπο τα σύνεργα της αγάπης,
σαν μέσα στον παράδεισο του Δάντη, κι ύστερα να εξανεμιστεί.
Εάν αυτό δεν συμβεί, θα έχω πέσει, φυσικά. Είναι θέμα τύχης,
ευκινησίας, επιθυμίας και πυρετώδους μέριμνας,
όπως αποδεικνύουν οι ποδηλάτες και τα τσέμπαλα
που μόνο με την κίνηση μπορούν να ισορροπήσουν,
με την ισορροπία μοναχά μπορούν να κινηθούν.
Ετικέτες: ΗΠΑ, Κλασική μουσική, Ποίηση
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.