Denise Duhamel (b. 1961) is a poet from Woonsocket, Rhode Island. She received a BFA degree from Emerson College and an MFA degree from Sarah Lawrence College.
Yes
According to Culture Shock:
A Guide to Customs and Etiquette
of Filipinos, when my husband says yes,
he could also mean one of the following:
a.) I don’t know.
b.) If you say so.
c.) If it will please you.
d.) I hope I have said yes unenthusiastically enough
for you to realize I mean no.
You can imagine the confusion
surrounding our movie dates, the laundry,
who will take out the garbage
and when. I remind him
I’m an American, that all his yeses sound alike to me.
I tell him here in America we have shrinks
who can help him to be less of a people-pleaser.
We have two-year-olds who love to scream “No!”
when they don’t get their way. I tell him,
in America we have a popular book,
When I Say No I Feel Guilty.
“Should I get you a copy?” I ask.
He says yes, but I think he means
“If it will please you,” i.e. “I won’t read it.”
“I’m trying,” I tell him, “but you have to try too.”
“Yes,” he says, then makes tampo,
a sulking that the book Culture Shock describes as
“subliminal hostility . . . withdrawal of customary cheerfulness
in the presence of the one who has displeased” him.
The book says it’s up to me to make things all right,
“to restore goodwill, not by talking the problem out,
but by showing concern about the wounded person’s
well-being.” Forget it, I think, even though I know
if I’m not nice, tampo can quickly escalate into nagdadabog—
foot stomping, grumbling, the slamming
of doors. Instead of talking to my husband, I storm off
to talk to my porcelain Kwan Yin,
the Chinese goddess of mercy
that I bought on Canal Street years before
my husband and I started dating.
“The real Kwan Yin is in Manila,”
he tells me. “She’s called Nuestra Señora de Guía.
Her Asian features prove Christianity
was in the Philippines before the Spanish arrived.”
My husband’s telling me this
tells me he’s sorry. Kwan Yin seems to wink,
congratulating me—my short prayer worked.
“Will you love me forever?” I ask,
then study his lips, wondering if I’ll be able to decipher
what he means by his yes.
Ναι
Σύμφωνα με το βιβλίο «Πολιτισμικό Σοκ:
Ένας οδηγός για τα ήθη κι έθιμα
των Φιλιππινέζων», όταν ο σύζυγός μου λέει ναι,
ενδεχομένως να εννοεί ένα από τα παρακάτω:
α) Δεν ξέρω.
β) Αφού το λες εσύ.
γ) Εάν έτσι μείνεις ευχαριστημένη.
δ) Ελπίζω να είπα «ναι» χωρίς ιδιαίτερο ενθουσιασμό
ώστε να καταλάβεις τελικά πως εννοώ «όχι».
Μπορείτε να φανταστείτε τη σύγχυση που επικρατεί
γύρω από το πότε θα πάμε κινηματογράφο, ποιος θα αναλάβει τα άπλυτα,
ποιος θα βγάλει τα σκουπίδια
και πότε. Του θυμίζω ότι
είμαι Αμερικανίδα: όλα του τα ναι μού ακούγονται ίδια.
Του λέω πως εδώ στην Αμερική έχουμε ψυχαναλυτές
που μπορούν να τον βοηθήσουν να μην προσπαθεί συνέχεια να ευχαριστήσει τους άλλους.
Έχουμε κάτι δίχρονα που τους αρέσει πολύ να ουρλιάζουν «όχι!»
όταν δεν γίνεται το δικό τους. Του λέω,
στην Αμερική έχουμε ένα πολύ δημοφιλές βιβλίο με τίτλο
«Όταν λέω όχι, νιώθω ένοχος».
— Να σου φέρω ένα αντίτυπο; ρωτώ.
Μου λέει ναι, αλλά νομίζω ότι εννοεί
«εάν έτσι μείνεις ευχαριστημένη», δηλ. «δεν θα το διαβάσω».
— Προσπαθώ, του λέω, αλλά πρέπει να προσπαθήσεις κι εσύ.
— Ναι, μου λέει και μετά το γυρίζει στο tampo,
ένα χαρακτηριστικό φιλιππινέζικο κατσούφιασμα που το βιβλίο «Πολιτισμικό Σοκ» περιγράφει ως
«υποσυνείδητη εχθρότητα […] μια απομάκρυνση από τη συνήθη μας ευθυμία
μπροστά σε κάποιον που μας έχει δυσαρεστήσει».
Το βιβλίο λέει ότι είναι στο χέρι μου να φτιάξω τα πράγματα,
«για να αποκατασταθεί η καλή θέληση, όχι συζητώντας το πρόβλημα διεξοδικά,
αλλά δείχνοντας ότι πραγματικά νοιάζομαι για το αν είναι καλά
ο θιγμένος». Ξέχνα το, σκέφτομαι, αν και γνωρίζω ότι
αν δεν είμαι καλόβολη, το tampo μπορεί γρήγορα να κλιμακωθεί σε nagdadabog:
θα χτυπάει δυνατά τα πόδια του κάτω, θα μου γκρινιάζει, θα βαράει
τις πόρτες. Αντί να μιλήσω στον άντρα μου, ορμάω τρέχοντας
να μιλήσω στην πορσελάνινη Κουάν Γιν,
την κινέζικη θεά του ελέους,
που την αγόρασα στην οδό Κανάλ [στην Τσάιναταουν της Νέας Υόρκης]
χρόνια πριν γνωριστούμε ο άντρας μου κι εγώ κι αρχίσουμε να βγαίνουμε.
— Η πραγματική Κουάν Γιν βρίσκεται στη Μανίλα,
μου λέει εκείνος. Τη λένε Nuestra Señora de Guía.
Τα ασιατικά χαρακτηριστικά της αποδεικνύουν ότι ο Χριστιανισμός
υπήρχε στις Φιλιππίνες προτού φτάσουν οι Ισπανοί.
Το ότι ο σύζυγός μου μού το λέει αυτό,
σημαίνει ότι λυπάται. Η Κουάν Γιν μοιάζει να μου κλείνει το μάτι,
να μου δίνει συγχαρητήρια— η σύντομη προσευχή μου εισακούστηκε!
— Θα μ’ αγαπάς για πάντα; ρωτώ
κι ύστερα παρατηρώ τα χείλη του. Αναρωτιέμαι αν θα μπορέσω να αποκρυπτογραφήσω
τι εννοεί με το ναι του.
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.